(...) de laatste tijd weet ik echt niet wat ik met mijzelf aan moet. Soms heb ik...

Ik ben een meisje van vijftien jaar. Mijn verkering (die vanaf het begin moeizaam verliep) is net (twee maanden) uit. Ook voor school doe ik erg veel, maar de laatste tijd weet ik echt niet wat ik met mijzelf aan moet. Soms heb ik zomaar de neiging om te gaan huilen, zonder enige reden. Ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan. Ik probeer dit ook voor andere mensen te verbergen. Ik weet niet hoe ik eraan kom. Daarmee kom ik ook op een ander probleem(pje). Als ik me dan zo voel, dan voel ik me ook eenzaam er verlaten. Maar dat ben ik juist niet. Iedereen probeert me te helpen, maar ik stoot dat juist af. Ik kan het wel heel goed met mijn broer vinden. Veel praten, enz., maar hij is ook onchristelijk geworden en heeft een andere kijk op het leven dan ik heb. Ik luister ook veel liedjes van Marco Borsato. Er wordt ook op deze site tegen hem gewaarschuwd, maar het is net alsof iemand me dan begrijpt. Bijvoorbeeld als hij het liedje "waarom nou jij" zingt, dan denk ik terug aan mijn vriendje. En ook alle andere liedjes van hem spreken mij zo aan, dat ik er eigenlijk troost uit kan halen. Als ik bid, lijkt het net alsof God niet wil luisteren. En ik geloof ook niet dat deze liedjes van de duivel zijn. Ik zit met al deze dingen heel erg. Heeft iemand misschien advies voor mij?

Beste vraagsteller,
 
Je zit in een lastige situatie. Je verkering is een paar maanden geleden uitgegaan en hoewel het niet zo goed liep heb je het er nog steeds moeilijk mee. Dat is goed te begrijpen. Verkering hebben is vaak erg ingrijpend. Je deelt veel samen, je doet veel samen. Het gaat vaak gepaard met veel gesprekken en heftige emoties. Iemand komt als het ware je leven binnenstappen. Als dat dan opeens over is: dat is niet niks!

Als ik even eerlijk ben: ik heb zelf ook een verkering gehad (ik ben overigens nu gelukkig getrouwd...) die later uit ging. Hoewel we niet echt bij elkaar pasten, vond ik het toch heel moeilijk toen het uitging. Ik was een poos radeloos, ik voelde me onbegrepen en eenzaam. Ik weet het nog... Dat je op dit moment niet weet wat je met jezelf aanmoet, dat kan ik begrijpen. Je hebt de neiging om te huilen, je wil het delen met anderen, maar ook weer niet want het is iets van je zelf. Eigenlijk is dat allemaal een vrij gezonde, normale reactie... Maar het brengt wel een gevoel van eenzaamheid met zich mee. Ik denk dat dit tijd nodig heeft. Waarschijnlijk zal het vanzelf minder worden als je alles langzaamaan verwerkt hebt.
 
Ik begrijp uit je vraag dat je je eigenlijk ook van God verlaten voelt in deze omstandigheden. Misschien een brutale vraag, maar: had je God ook nodig tijdens je verkering? Heb je God gevraagd om een zegen over de verkering? Was het in afhankelijkheid? Ik hoop het van harte. Als je eerlijk moet zeggen dat dat niet zo was, dan is het misschien ook daarom zo moeilijk om dit bij de Heere kwijt te raken. Beleid je schuld hierin en vraag om Gods Hulp.
 
Als gevolg van je eenzaamheid en het gevoel dat God er ook niet is zoek je troost bij een nummer van Marco Borsato. Je had het misschien niet verwacht maar: ik snap dat. Ik ken die liedjes van m'n eigen jeugd en ik vond ze toen ook mooi. Ook dat ene nummer... Het kan je in zekere zin troosten. Misschien is dat zelfs niet zo erg. Deze liedjes zijn vaak zeer gevoelig en sluiten aan bij onze emotie. Er zit ook enigszins diepgang in zodat we ons begrepen voelen. En de manier van zingen is vaak ook vrij 'bewogen'.

Alleen als je dit stelt in plaats van de troost van God dan is dat wel vreselijk arm. Ze laten iets voelen van de gebrokenheid van de wereld, de pijn, eenzaamheid en het verdriet wat er is, maar zonder God. En daarom is het arm. Het kan ons niet echt verder helpen. Ik hoop dat je dat voelt. Dus voel je niet al te schuldig over het feit dat je het mooi vind; maar besef dat je de Heere nodig hebt. En dat de Heere je hele hart vraagt. Besef dat je de Heere niet alleen maar nodig moet hebben voor de moeilijke zaken in het leven, maar dat hij recht heeft op je hele leven. Als je je hele leven in Zijn Hand mag leggen, je zonden eerlijk aan Hem belijdt, en Hem bid om vergeving en je zo in Zijn Weg stelt, zul je er eeuwig goed mee zijn!
 
Ik kan me voorstellen dat je nu denkt: U hebt mooi praten, maar ik merk helemaal niet dat God er is. Toch kent de Heere je en hoort hij je gebed als je bidt. Maar hij niet verplicht om je te verhoren. Misschien is het zelfs beter dat hij je niet verhoort, omdat je niet goed bidt. Ik hoop dat het je mag gaan om God zelf en niet alleen om zijn hulp. Wij hebben geen recht op Gods Hulp, maar Hij heeft recht op ons leven!

Neem geen genoegen met alles wat de wereld te bieden heeft, hoewel dat veel is. Ik moet uit eigen ervaring zeggen dat ik wel een beetje weet wat de wereld te bieden heeft, maar ik weet ook dat het veel heerlijker is om de Heere te mogen volgen. In moeilijke en in fijne wegen. Ik stel mezelf altijd weer teleur, maar de Heere stelt nooit teleur, Hij is een heerlijk God die het waard is om ook door jou gediend te worden! We leven in een wereld met zondige mensen. Het is arm als we alleen het tijdelijke zoeken, al zou je alles vinden wat je zoekt. Liever een leven met de Heere en verder niets, dat alles zonder God.
 
Ik hoop dat ik je hiermee wat verder heb kunnen helpen en wens je sterkte in alles en Gods Zegen,
 
M. Boer

Dit artikel is beantwoord door

M. Boer

• Geboortedatum:
  22-02-1978
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Ugchelen
• Status:
  Inactief

9 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven