Aan mevrouw Rots. Ik kwam hier op Refoweb de vraag tegen van mijn zusje die een ...

Aan mevrouw Rots. Ik kwam hier op Refoweb de vraag tegen van mijn zusje die een vraag had gesteld die u hebt beantwoord. Ik ben dus de zus die is weggelopen, om het zo maar te noemen. Bedankt voor uw antwoord! Ik lees hieruit niet direct het veroordelende maar juist een stukje begrip. Nu mijn vraag: hoe ga je met je ouders om als die het niet eens zijn met de keuze van je vriend, die zelfs hun oordeel al klaar hadden zonder hem ook maar gezien te hebben? Uit het verhaal van m'n zusje heeft u al veel kunnen opmaken rondom de situatie, daar wil ik niet op in gaan, hoewel ik 't erg eenzijdig vind. Er komt een tweede gesprek met mijn ouders. Ons doel (mijn vriend en ik) is om inderdaad op een goede en respectvolle manier met elkaar om te gaan. Bij mijn ouders heb ik het idee dat ze alleen maar willen dat ik weer thuis kom wonen. Ik heb mijn best gedaan begrip voor hen op te brengen, maar ik vind geen enkel begrip bij hen. Geen enkel stukje houvast. Ik heb voor mijzelf een keuze gemaakt. Dat was erg moeilijk en ik heb hier God ook in betrokken omdat ik het zelf niet meer wist. Ik heb er vrede mee gekregen. Niet de relatie tussen mij en m'n ouders, die laat nog veel te wensen over. Maar wel heb ik rust gevonden in mijn keuze. Ik heb gekozen voor een jongen waar ik van hou en wij mogen samen weten en geloven dat God ons bij elkaar heeft gebracht. Hij heeft mij in de Vrijgemaakte Kerk gebracht waar ik eerder weinig van wilde weten. Alleen ik ben veranderd... ook in mijn geloof en daar ben ik blij om. Daarom mogen wij ook de belijdeniscatechisatie volgen, waar we veel aan hebben. Aan de andere kant doet het zeer dat ik o.a. mijn moeder en m'n zusje verdriet doe. Dat is nooit mijn bedoeling geweest maar ik moest kiezen voor mezelf. M'n vader is een vreemde voor me geworden. Hij doet me niets meer. Er is teveel gebeurd en teveel gezegd. Ik ben tot in het binnenste van mijn ziel gekwetst en mijn vertrouwen in de naam “christenen” was weg. Want God zegt toch in Zijn woord: met de maat waarmee gij meet zult gij gemeten worden en oordeelt niet opdat gij niet geoordeeld wordt? Hoe kunnen ouders het hun kinderen zo moeilijk maken dat ze moeten kiezen tussen hen die je 18 jaar groot hebben gebracht en tussen een jongen die God op jou weg plaatst? Ik hoop mijn ouders op een dag te kunnen vergeven. Ik wil het ook graag, alleen ik heb een stukje begrip zo nodig. Ik wil straks wel met een schone lei beginnen. Alleen ik ben bang dat zij dat niet kunnen. Thuis wonen wil ik niet meer, daar is teveel voor gebeurd. Ik wil mijn eigen verantwoording op me nemen en met de wetenschap dat God mij nooit loslaat durf ik dat ook aan.

Achttienjarige jonge dame; grote zus,

Wat leuk, dat jij reageert op de vraag van en het antwoord aan je zusje. Nu dus jouw verhaal. Ik heb er al wat van gelezen, hoewel dat dus was vanuit het gezichtspunt van je zus. Waarom zou ik jou daarin ‘veroordelen’? In mijn antwoord aan haar, ging het om háár probleem. Nu, aan jou, gaat het over jóù. En ook dan oordeel ik niet. Dat brengt jou niet verder! Dat brengt ook je ouders niet dichterbij! Oordelen is al snel veroordelen en dat is hard. Dat doet deuren naar elkaar dicht, terwijl je ze ópen wilt hebben. Een open deur geeft ‘zicht’ naar beide kanten en ruimte voor beiden om er dóór te komen naar de ánder toe. Als je nu je brief nog eens kritisch doorleest en let op je eigen oordelen over ouders en zusje: er staan er wel een paar in, hoor! Probeer dan eens voor jezelf (of je mag het mailen) andere woorden te vinden!

Ik vind het knap, als je op je 18e al je eigen beslissingen neemt en daar verantwoordelijkheid voor neemt. Dat neemt echter niet weg, dat je nog jong genoeg bent en dat je je óók kunt vergissen! In de ogen van je ouders ben je misschien niet zo volwassen (zo kijken ouders nou eenmaal: je blijft altijd hun kínd!) als jíj wel wilt zijn. Ouders moeten gewoon ook veel leren, zeker als hun kinderen zelfstandig worden en keuzes maken. Opvoeden is loslaten, maar dat is voor ouders niet altijd gemakkelijk.
 
Hoe ga je met ouders om, die niet(s) van je vriend willen weten, vraag je. Misschien denk je dat ik het “voor je ouders opneem”, maar bekijk het eens van hùn kant. Zij kennen jou door en door en willen ongetwijfeld graag hun dochter gelukkig zien. Als die dochter echter ánders kiest dan de ouders voor ogen hadden kan dat heel moeilijk zijn. Jouw ouders reageren op hun manier... en jij op de jouwe... op wie lijk jij, is jouw “weglopen” niet net zo veroordelend? Is die deur nu niet van twéé kanten dichtgesmeten? Zie je, dat je niet met de vinger moet wijzen, maar proberen om die deur weer open te krijgen? Zachtjes en voorzichtig, zodat er niet meer “stuk gaat” in jullie gezinsverhouding. Je wilt eigenlijk respectvol met elkaar omgaan, zoals je schrijft. Is aanvaarden, accepteren, dan niet iets wat jullie allemaal moeten leren? Niet alleen je ouders, hoor, jijzelf net zo goed.

Je hebt het al niet gemakkelijk gemaakt door van huis weg te lopen (of dat niet anders had gekund weet ik niet, ik kén jullie niet). Mijn moeder zei: “als je wegloopt, moet je ook weer terugkomen”. En dat kan moeilijk zijn! Fijn, dat je wel stappen onderneemt. Dat jùllie stappen ondernemen. Dat er een tweede gesprek komt (ik hoop, dat daar een deskundige bij aanwezig is!). Misschien is er zelfs een derde, een vierde, een vijfde gesprek nodig, waarin beide partijen zich uit kunnen spreken. Waarin plaats is voor aanvaarding, acceptatie, respect en vooral líéfde! Weet je, je vader en moeder blijven altijd je ouders, jij blijft altijd hun dochter. Ex-vriend, ex-echtgenoot kán, ex-kind of ex-vader/moeder kan níét!

Ik weet nog goed hoe het was toen mijn kinderen thuis kwamen met vrienden/vriendinnen: niet altijd was het zo, dat mijn man en ik meteen heel blij waren. Je wilt allemaal de ideale schoonzoon/dochter, maar je weet van te voren niet hoe die er uit ziet. Bestaat die eigenlijk wel? Vooral bij de oudste kan het moeilijk zijn als er voor het eerst een vreemde in het gezin komt. Ouders kijken op een andere manier naar hun kind (een vader kijkt naar de vriend van “zijn kleine meid” toch wel met kritische ogen, hoor, en daar is niks mis mee, want wie is er nu goed genoeg voor háár?!), broers en zussen zien hun grote zus ineens als “volwassene”.

Je schrijft dat je het heel graag weer goed wilt hebben. Geef je ouders de kans om je vriend te leren kennen, zeker als jullie toekomstplannen serieus zijn (tegen  je ouders zou ik willen zeggen: “leer hem kennen, want jullie dochter is zelfs verlíéfd op hem geworden!”). Betrek je ouders wél bij al jullie plannen. Doe alles wat voor jou (jullie) mogelijk is! Je kunt ook (samen) een brief schrijven (of deze vraag en dit antwoord laten lezen). Je wilt toch later -als het zover is- op je huwelijksdag graag je ouders naast je hebben staan?

Tot slot: vráág aan je ouders wat zij denken en vinden in plaats van al menen te wéten dat zij geen begrip hebben (= een oordeel!!). En vertél hun wat en hoe jíj je leven voor je ziet. Gaande mét God. In vertrouwen op Hem. Prachtig vind ik dat laatste. Ouders kunnen trots zijn op kinderen die ô in het leven staan. Het ga je goed, sterkte met alles.

Hartelijke groeten,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1499 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven