Groot huichelaar

Ik heb een vraag n.a.v het doen van schuldbelijdenis. Ik had de vraag gesteld omdat ik één keer geslachtsgemeenschap heb gehad, dus gezondigd heb tegen het zevende gebod. Die relatie is al een paar jaar geleden verbroken maar nog steeds merk ik de gevolgen van mijn zonden (het besmeurd voelen, niet meer aan een nieuwe relatie durven denken, enz.) Ik voel me erg schuldig maar niet genoeg voor God! Ben ik dan niet een groot huichelaar als ik schuldbelijdenis doe en wetend dat het niet door God vergeven is? Deze vraag houd mij dagelijks bezig. Ik hoop dat u een antwoord weet.

Lees alsjeblieft het antwoord op een vorige vraag nog een keer goed over. Voor de Heere zijn we allen zondaars, maar dat is erg algemeen. Toch is dat een indringende waarheid en een gegeven. De Schrift zegt: wij struikelen allen in velen. Niemand is er die goed doet, ook niet tot een toe. Nu is de zonde tegen het zevende gebod én van de vele zonden t.o.v. God. Dagelijks hebben wij vergeving nodig, maar bij wie weegt dat nu het zwaarst? Wie zich ook schuldig kent. Er berouw over heeft. Dan gaat het niet over de mate of hoe diep dat berouw is. Dat weet de Heere alleen. Trouwens je spreekt zelf over schuldbelijdenis, maar van wie gaat dat nu uit? Van jou, van de kerkenraad, van een eventuele vriend of vriendin?

Ik bespeur in je vragen een tegenstelling. Aan de ene kant vind jij je berouw voor de Heere niet genoeg. Aan de andere kant heb je twee jaar na het verbreken er heel veel last van dat je zo ver gegaan bent. Je durft geen relatie aan te gaan, je voelt je besmeurd. Hoe moet ik dat zien? Zit je nu meer in de war over de gevolgen van de zonden of gaat het om de zonde zelf. Trouwens, wanneer iedereen voor elke zonde voor de kerkenraad schuldbelijdenis moest doen... Je begrijpt wat ik bedoel. Openbare zonden (waar iedereen vanaf weet of velen) moeten ook in het openbaar beleden worden. Maar zonden waar jij en je vriend(in) alleen van weten moeten aan de Heere en elkaar beleden worden.

Maar wanneer ik je goed begrijp, achtervolgt deze zonde je dagelijks, maar je vindt dat je niet genoeg berouw kan opbrengen tegenover de Heere. Allereerst moet het tussen Hem en jou goed zijn, jij moet die zonde eerlijk voor Hem neerleggen met de bede of Hij je die zonden wil vergeven. En dan ook schuldbelijdenis tegenover mensen. Maar dat komt op de tweede plaats. Je voelt je een huichelaar, wanneer je schuldbelijdenis doet voor mensen en niet voor God in de schuld bent gekomen. Dat kan ik begrijpen, maar hoe is het mogelijk, dat je wel voor mensen en niet voor God wilt belijden. Graag zou ik je persoonlijk spreken of mailen, want dat wordt misschien een en ander duidelijker. Zoals de vervulling van de Wet is: God liefhebben boven alles en je naaste als je zelf, zo geldt het ook m.b.t. schuldbelijden en schuldvergeven. In het volmaakte gebed bidt de Heere Jezus: Vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren. Die volgorde.

Opnieuw heb ik een poging gedaan je te woord te staan en te begrijpen. Mocht je er nog niet uitkomen dat hoor ik het wel. O.a. wat je beweegt om schuldbelijdenis te doen in de kerk, voor de kerkenraad en kunt leven met een schuld tegenover God. Dat moest je veel meer dringen! Heel veel sterkte en ziende op de zonden, die ook Gods kinderen nog steeds doen, hoop ik dat je ook bij Hem vergeving zoekt en vindt, want dat is die tweede stap lang zo moeilijk niet meer. Zie naar David! En lees psalm 32 en 51 maar eens. Voor de grootste der zondaren is er vergeving in het Bloed van het Lam.

En... alleen God bepaalt de mate van jouw schuld en de oprechtheid van je berouw, niet een ander, niet jijzelf, maar Hij alleen! En Hij vergist Zich niet!

Dit artikel is beantwoord door

B.S. van Groningen

• Geboortedatum:
  25-04-1951
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Hendrik-Ido-Ambacht
• Status:
  Inactief

120 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven