(...) Kan het zijn dat ik mezelf heb laten bedriegen, dat ik Zijn kind niet ben?...

Ik weet niet goed hoe ik deze  vraag moet stellen. Voor mijzelf krijg ik het niet op orde en kom ik er niet uit.. In het kort wil ik vertellen wat er ongeveer gebeurd is. Een paar jaar terug zijn er nogal ingrijpende gebeurtenissen geweest in mijn leven. Ik kon het niet verwerken en ging een tijdje de verkeerde kant op. Ik begreep de gebeurde dingen niet. School werd zwaar verwaarloosd, ik was hondsbrutaal; er was geen land met me te bezeilen. Tót een leraar me hierop aanspraak, op een heel rake manier. Nog altijd ben ik hem hier dankbaar voor en op dat moment ging ik inzien dat ik fout bezig was en schaamde me vreselijk. Alles in mij sloeg radicaal om. Van een extrovert persoon keerde ik totaal naar binnen. Het klinkt tegenstrijdig, maar niemand mocht merken dat ik zo onzeker geworden was. Nog altijd voerde ik het hoogste woord, maar van binnen had ik het niet meer als ik sprak. Nergens durfde ik meer mijn zwakke punten te laten zien, nergens om hulp vragen. Bang dat mensen zouden zien dat ik zwak was en me er op gingen afrekenen. Ook had ik nog steeds niet de gebeurtenissen verwerkt, het zat binnen en het bleef binnen. Het is zover gekomen dat ik een nogal negatief zelfbeeld heb gekregen. Ik heb geen zelfvertrouwen meer, ik kon niet meer genieten van dingen en zo kan ik nog wel even doorgaan met dingen die zijn veranderd. Begin van dit schooljaar hield ik het niet meer, mede door een stage. Dit heeft zelfs geleid tot het stoppen met de opleiding. Ik zat aan de grond.. Mede dankzij een paar heel goede vrienden en een vertrouwenspersoon op school heb ik alles wat op een rijtje gekregen. De gebeurtenissen heb ik uiteindelijk verwerkt. Maar, nog altijd ging het niet goed met me. Ik moet er bij vertellen dat God me nooit in de steek heeft gelaten, Hij heeft me elke keer gesteund. Ik weet dat ik er met Zijn hulp uit kan komen, dat heeft Hij me immers beloofd en Hij houdt Zijn woord. Toch kom ik er niet geheel uit, is dat dan niet mijn eigen schuld? Blijkbaar weer ik Zijn hulp af, anders was er toch wel iets veranderd? Ik weet niet wat het is, maar ik vind het vreselijk!! Ik wil Hem met heel mijn hart dienen en daar hoort m.i. alles bij. Daar past geen negatief denken bij, daar past het niet intussen vernietigend over jezelf te praten, het is niet tot Zijn eer.  Ik houd zoveel van Hem, Hij heeft me verlost met Zijn dierbaar en kostbaar bloed en dan nog geef ik niet alles over in Zijn handen? Ongeveer twee maanden geleden was voor mij een ommekeer, tijdens de diensten van, en rondom het Heilig Avondmaal kreeg ik antwoord op zoveel vragen. Ik gaf mijn strijd op: “Heere, ‘k heb voor de zoveelste keer gefaald, wilt U mijn strijd strijden, want mij lukt het niet. In m’n trots wilde ik niet toegeven, maar ik kan het niet. Neem ook dit uit mijn handen. Sindsdien gaat het veel en veel beter. Ik ben vrolijker, geniet van al de zegeningen die we steeds opnieuw krijgen, leer veel van en over Hem. De omgang is weer intiemer, maar... Eergisteren kreeg ik een keiharde terugslag. Ik dacht dat het negatief zelfbeeld ook veranderd was, het bleek ten dele te zijn geweest. Ik wil dit zo graag veranderen, maar het lukt me niet. Niets lijkt me er helemaal van te kunnen overtuigen dat een onjuist beeld is. Mijn verstand weet het wel, maar het gevoel heeft zovaak de overhand. Wat kan ik toch doen om uit die negatieve cirkel te komen? Hoe kan ik van dat denkbeeld afkomen? Ik verlang zo naar volmaaktheid en puurheid. Maar waarom verander het nu niet? Het is een wat lang verhaal geworden, maar uiteindelijk kom ik bij mijn vraag aan: Kan het zijn dat ik mezelf heb laten bedriegen, dat ik Zijn kind niet ben? Weer ik Hem af wanneer Hij mij wil helpen? Kan het zijn dat het nog niet de tijd is om hier uit te komen? Nog één laatste vraag. Christus heeft zoveel, ja alles moeten lijden voor ons. Als ik het ga vergelijken dan schaam ik me dat ik me hier al zo ‘druk’ over maak. Is het wel juist dat ik hier zo over denk en hoe? Ik weet het niet meer, maar het maakt me zo moedeloos. En wie lacht er? Juist... satan is hier vast mee in z’n sas, dat gun ik hem niet! Maar toch.. gebeurt het telkens weer. Alstublieft, hebt u antwoord op mijn vragen? Bij voorbaat bedankt, ook voor uw tijd. Excuses dat het zón lang verhaal is geworden, ik wist niet hoe het korter moest zonder er iets uit te laten. Gods zegen toegewenst in alles.

Beste lezer,
 
Bedankt voor de vraag, die je op zo`n open, kwetsbare manier stelt rond je zelfbeeld, je strijd en overwinning, je nieuwe strijd, het conflict tussen verstand en gevoel. Ik wil proberen daar een paar dingen over te zeggen.
 
-Het is belangrijk om goed onderscheid te maken tussen gezond bijbels schuldgevoel aan de ene kant en een negatief psychisch zelfbeeld aan de andere kant. Om met het laatste te beginnen: je mag er zijn! God heeft jou gewild, met de talenten die Hij jou heeft meegegeven. Die talenten zijn weer anders dan die van een ander. Maar je bent uit de hand van de Schepper voortgekomen en zo heb je van Hem een plek `onder de zon` gekregen. Dat kan al helpen om van een negatief zelfbeeld af te komen. Ik mag mijzelf accepteren als schepsel van God.

-We zijn als schepsel wel gevallen in de zonde. Daardoor besteden wij van huis uit onze talenten niet in de dienst van de Heere, maar zijn we gericht op onszelf. We staan schuldig tegenover Gods heilige Wet, waarin Hij volmaakte liefde vraagt tot Hem en tot onze naaste. Wij zijn daarom mensen geworden die Zijn toorn verdiend hebben. Alleen een wonder kan ons redden: het wonder van een nieuwe geboorte, waardoor de Heilige Geest ons tot belijdenis van onze schuld brengt en ons aan Christus verbindt, Die het Leven is. Dan gaat het met ons door de bekering heen en leren we onszelf geven aan de Heere en aan de naaste. Met een diep besef, dat we de Heere hier nog niet kunnen dienen zoals Hij het waard is. Dat geeft verdriet - ik doe Hem nog zoveel tekort. Toch mag ik weten dat ik door Hem aanvaard ben; dat ik er op een nieuwe manier mag zijn - in Christus! En die strijd dan, met de zonde in je hart? Die blijft tot je laatste snik. Maar als jij Christus mag toebehoren, is het goed om je voortdurend te realiseren dat je in Hem het leven hebt. “Houdt het daarvoor, dat gij wel voor de zonde dood zijt, maar voor God levend zijt in Christus Jezus, onze Heere”. Al strijdt voor je gevoel alles met dat leven in Christus, houd het er in het geloof voor dat je levend bent in Hem. “Maar vergis ik mij niet? Ben ik wel echt een kind van God?” Wat kun je beter doen dan met die vraag naar de Heere gaan? Denk aan het slot van Ps. 139! Juist iemand die oprecht is, zal dat vragen; die legt hart en leven bloot voor de Heere.
 
-Ben je niet heel erg gericht op het `voelen`? Ik zeg niet dat gevoel in het geloofsleven niet van belang is. Dat is het zeker, want het hoort bij ons mens-zijn. En wanneer de Heere ons bekeert, neemt Hij verstand, wil en gevoel, ja de hele mens, in zijn bezit en onder Zijn controle. Maar de wortel van de oude Adam zit ook nog in ons gevoel! Dat kan ons nog bedriegen. Daarom komt het in de eerste plaats aan op het zien op Gods belofte. Zoals Abraham bijvoorbeeld: Hij zag de vervulling van Gods beloften lange tijd niet, maar hij geloofde God op Zijn Woord. Zou de Heere jou dat ook niet willen leren? Minder te varen op het kompas van je gevoel, meer het anker van je leven buitenboord te leren werpen in de vaste grond van Gods beloften, die in Christus zo onwrikbaar vast zijn. Soms geloof ik dwars tegen mijn gevoel in. Een andere keer bevestigt de Heere het geloof door de ervaring van het gevoel. Het kan dus heel verschillend zijn. Maar maak van je gevoel nooit de grond. Dat zou hetzelfde zijn als dat het water van de zee de grond voor het anker is.
 
-Kan het zijn dat je bepaalde dingen in je leven nog niet helemaal verwerkt hebt? Dat dat eerst wel zo leek, maar dat het toch nog dieper blijkt te zitten? Als dat zo is -en ik meen dat te proeven in je vraagstelling- zoek dan opnieuw hulp: pastorale hulp en/of professionele hulp. Dat is geen schande, integendeel. Zulke mensen zijn ervoor en je mag dan, biddend om Gods zegen erover, zo`n traject ingaan.

-Of dit alles betekent dat je God afweert in Zijn hulp? Dat proef ik zo niet bij je. Integendeel, ik merk dat je innerlijk schreeuwt om Zijn hulp. Die wil de Heere zeker geven, want Hij laat geen bidder staan die met zijn nood tot Hem vlucht. En dan is het waar wat een lied zegt: “moet gij lang Zijn hulp verbeiden? Zijne liefde blijft u leiden...”. Dat sluit echter het zoeken van hulp niet uit; de Heere werkt namelijk “door middel van”. Door middel van Zijn Woord, maar ook door middel van mensen die, gefundeerd in Zijn Woord, je Zijn weg wijzen. En wat er ook gebeurt, en hoe lang het soms ook duurt: werp je steeds opnieuw in het gebed op de Heere en Zijn Woord. Ps. 40 bevat een belofte: “Ik heb de Heere lang verwacht en.... Hij heeft Zich tot mij geneigd”.
 
Met een hartelijke groet,
Ds. P. D. J. Buijs

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.D.J. Buijs

---

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven