Relatie met aseksueel persoon

Kun je op een goede en christelijke manier een relatie hebben waarin één partner aseksueel is? Mijn relatie is uitgegaan omdat mijn vriend erachter kwam dat hij aseksueel is. Met heel veel pijn en verdriet zijn we daarom uit elkaar gegaan. Hij heeft het uitgemaakt omdat hij dacht dat hij mij niet alles kan geven wat ik nodig heb. Diep van binnen blijft bij mij steeds de vraag knagen of er niet toch een mogelijkheid is, ook als dit betekent dat ik wat zou moeten opgeven. Er is weinig bekend over een relatie met een aseksueel persoon.

Wat een moeilijke situatie, van elkaar houden en dan toch uitmaken om andere redenen! Ik begrijp dat dit hartverscheurend is. En het is te kort door de bocht om te zeggen dat de tijd alle wonden heelt. Wanneer daar echte liefde is geweest kan je bijna niet uit elkaar gaan. 

Ik wil proberen een antwoord te geven maar in feite zou dit alleen kunnen in een persoonlijk gesprek. Er zijn veel meer gegevens nodig om je ook echt te kunnen adviseren. Maar in het kader van deze website geef ik een antwoord op de enkele gegevens die ik heb. Mocht je meer advies willen hebben zoek dan hulp.

Aseksualiteit is een seksuele oriëntatie waarbij iemand weinig tot geen seksuele aantrekkingskracht voelt. Dit betekent niet per se dat iemand geen relaties aangaat of dat er iets 'mis' is – het is een andere manier van zijn. Maar waar komt die oriëntatie vandaan? Is dit een aangeboren iets of is dit omdat er een ander probleem onder ligt?
 
Wat het aangeboren zijn betreft daar lezen we in Mattheüs 19:12 van: “Want er zijn gesnedenen die uit moeders lijf alzo geboren zijn; en er zijn gesnedenen die van de mensen gesneden zijn; en er zijn gesnedenen die zichzelven gesneden hebben om het Koninkrijk der hemelen. Die dit vatten kan, vatte het.” 

Hier wordt gesproken over eunuchen. Dat zijn mannen die gecastreerd zijn om uiteenlopende redenen. Het begrip eunuch kan ook figuurlijk gebruikt worden, bijvoorbeeld in religieuze contexten, om een persoon te beschrijven die geen seksueel verlangen of mogelijkheid heeft om kinderen te krijgen, ongeacht of ze gecastreerd zijn.

Calvijn erkent dat sommigen van nature geen aandrang tot huwelijk of seksualiteit voelen en dat dit een bijzondere toestand is waarin mensen leven zonder verlangen naar seksuele relaties. Hij ziet dit niet als verkeerd, maar als een uitzonderlijke gave. Calvijn heeft het dan over mensen die zo willen en kunnen leven.
 
In jouw situatie is het echter anders. Je zou zeggen dat er sprake is van natuurlijke, onvrijwillige aseksualiteit. Ik kan mij dan niet onttrekken aan de gedachte dat er een onderliggend probleem is. Waarschijnlijk een probleem op seksueel gebied.
 
In mijn praktijk heb ik het meegemaakt van een getrouwd stel waar er na ruim tien jaar huwelijk nauwelijks vijfmaal gemeenschap was geweest omdat de man dit niet kon opbrengen. Na één (heel bijzonder!) gesprek kwam er wel degelijk een onderliggend trauma naar voren en veranderde zijn min of meer aseksuele oriëntatie op slag tot een normale omgang met elkaar. Daarom zou het goed zijn om een gesprek aan te gaan met je (ex)relatie hoe hij hierin staat.

Seksualiteit is ons door God geschonken als een bloem op de plant van de liefde. Nu kan je zeggen dat jullie zoveel van elkaar houden dat je zijn aseksualiteit er bijneemt. Maar kan jij op den duur zonder gemeenschap? En is dat de bedoeling van een huwelijk? In 1 Korinthe 7:9 lezen we: “Maar indien zij zich niet kunnen onthouden, dat zij trouwen; want het is beter te trouwen dan te branden.” De kanttekeningen bij dit gedeelte is hier duidelijk in, lees met mij mee: “Dat is, het is goed te trouwen om niet door de begeerten des vleses tot kwade lusten te worden ontstoken, en in gevaar te blijven van tot onkuisheid te vervallen, hetwelk altijd kwaad is.”

Maar wat als je nu trouwt met iemand die jou niet kan bieden wat je nodig hebt? Dan is het gevaar van in de zonden vallen groot. In dat geval zou ik adviseren om het tijdig uit te maken en na verloop van tijd uit te zien naar een andere vriend. Dat klinkt hard, maar het gaat in het leven toch om te leven tot Gods eer en jullie beider zielenheil. Dat is moeilijk als je leeft met onvervulde verlangens die kunnen leiden tot zonden.

Maar voor je die stap zet adviseer ik om een gesprek aan te gaan om te onderzoeken of er niet een onderliggend probleem is wat oplosbaar is. De verkeringstijd is ervoor om elkaar te leren kennen en wanneer het niet past, om weer afscheid te nemen van elkaar. En dat is om meer narigheid te voorkomen. Praat dus samen over dit probleem en zoek hulp. Maar boven alles behoor je hiermee in gebed te gaan en te vragen wat de juiste weg is.
    
Heel veel sterkte en een geopende toegang tot de Troon der genade toegewenst!

Met vriendelijke groet,
D. Rebel