Woestijnleven

Wat is precies een woestijnleven? Voor mijn gevoel ervaren alleen bekeerde mensen dat, of zie ik dat verkeerd?

Beste vragenstel(l/st)er,
 
Wat wordt verstaan onder de term: woestijnleven? Om dit te kunnen begrijpen moeten we naar het woord kijken. Woestijnleven wordt ervaren als je in de woestijn bent. En stel je dan voor het gemak maar die onmetelijke vlakte vol zand en zon voor. De droogte is er tastbaar. In de woestijn heb je als mens behoefte aan bedekking, schaduw, koelte, water om de dorst te lessen. Een woestijnreiziger is zonder water ten dode opgeschreven. In de woestijn zijn allerlei ontberingen en gevaren die dreigen. Hoe je wendt of keert: het is in ieder geval geen leven in een oase met vele palmbomen en waterfonteinen.
 
Het wordt geestelijk bedoeld. Maar wat wordt er dan mee bedoeld? Wel, men wil met dit woord uitdrukken dat een kind van God op weg naar Huis ook door een woestijn gaat. De geestelijke woestijn van dit leven. Vroeger was dit voor ons natuurlijk vlees een lustoord. Maar nu is het een woestijn geworden. Wij kunnen in deze wereld ons leven niet meer vinden. Integendeel. Wij ondergaan er allerlei geestelijke ontberingen, moeten telkens gevoed worden, hebben telkens verkwikking nodig, want het aardse leven mat af. Waarom eigenlijk? Wel, de Bijbel spreekt over onze oude natuur. Ons vlees. Ons goddeloze hart. Een kind van God is wel een nieuwe mens geworden maar die oude mens is er ook nog. En die vindt zoveel aansluiting bij deze wereld en haar begeerlijkheid. Die wil maar niet bekeerd worden. Die moet gedood worden maar hij wil niet sterven.
 
Soms mag een kind van God (en de Heere geve ons maar dat het vele ogenblikken mogen zijn) wel eens in een geestelijke oase verkeren. Psalm 84 zingt ervan: steekt hen de hete middagzon, in ’t moerbeidal, Gij zijt hun Bron, en stort op hen een milde regen, een regen die hen overdekt, verkwikt en hun tot zegen strekt. Dan is de Heere zo dichtbij. Dan mag Zijn genade ervaren worden. Dan is de liefde de banier van Christus over ons. Dan verblijden wij ons in God en roemen ’t onfeilbaar Woord. Dan worden we overal bovenuit getild en kunnen weer een ogenblik ver kijken. En we geloven dat we zeker zullen aankomen in dat land waar niemand meer zal zeggen: ik ben ziek. Soms denk je een ogenblik dat je het nu verder wel op eigen kracht zult redden. Maar dan gaat de reis weer verder. De woestijn weer in. En je gevoelt de macht van satan, de verlokkingen van deze wereld, de kracht der zonde en je verdorven eigen hart. De woestijn. En je gevoelt opnieuw dat je uit jezelf het nimmer zult redden. Je raakt opnieuw geheel aangewezen op de genade van God in Christus alleen. Geheel aangewezen op dat volkomen offer van Christus.
 
Och, dat de blijdschap en het geloof en de hoop en de liefde zo vaak tanende is, als ons leven een woestijnleven is, dat klaagt ons ook wel aan want het is vaak vanwege eigen zonden en eigen schuld en eigen afdwalingen. Want de Heere wil ons ook in de woestijn van dit leven tot een Fontein van levend water zijn en het Brood des levens. Daarom als we dicht bij Hem blijven zal het ons ook in de woestijn aan niets ontbreken. Maar de Heere gebruikt deze woestijn om ons voortdurend te leren wie wij zijn in onszelf: zelfbedoelers, albedervers. Dat hebben we kennelijk nodig. Opdat we ook steeds meer zullen leren wie Hij is: een genadig en barmhartig God in Jezus Christus. Dan heb je voortdurend deze Christus nodig. Zonder Hem kun je niet leven.
 
Kennen alleen bekeerde mensen dit woestijnleven? Ik denkt dat je bedoelt: kennen alleen kinderen van God dit woestijn leven? Jazeker. Dat mag nu duidelijk zijn. Maar waarom zeg ik liever “kind van God” dan “bekeerde mensen”? Wel, omdat je juist in deze woestijn leert dat God er geen bekeerde mensen op na houdt. Dan is de Heere ons bezig te bekeren. En wat heeft Hij er een werk aan. Maar als wij voorgoed onze ogen sluiten zal het pas af zijn. De bekering is een dagelijks voortgaand proces in het leven der genade.
 
Ik gun je van harte dit woestijnleven. Het is niet makkelijk. Want je hebt er jezelf en de wereld in tegen. Maar je hebt er God in mee. En Christus zorgt in de woestijn voor je. Want God is ons ten schild in ’t strijdperk van dit leven, en onze Koning is van Israëls God gegeven (Ps. 89:8 berijmd).
 
Je ds. A. Kot

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Kot

• Geboortedatum:
  25-12-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Huizen
• Status:
  Actief

79 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven