Conflict met medisch specialist

Er is iets vervelends gebeurd tussen mij en een medisch specialist in het ziekenhuis. De situatie is best uniek, ik durf er daarom niet veel over kwijt. Bang dat iemand in mijn omgeving het leest en iets ervan herkent. Ik heb zelf professioneel gehandeld op momenten waarop de specialist dit even niet deed en ik ben uiteindelijk, op een fatsoenlijke manier, zelf naar een andere specialist overgestapt. Eigenlijk is er nu daarom geen probleem meer, omdat ik ben overgestapt en ik die eerste specialist niet meer zie.

Maar ik merk dat ik het niet kan loslaten. Ik heb af en toe nog steeds momenten dat ik moet huilen als ik aan die eerste specialist denk. Ik heb al geprobeerd iemand hierover in vertrouwen te nemen, maar die nam het voor de specialist op. Ik durf nu niemand meer iets te vertellen en ik schaam mij voor mezelf, voel me minderwaardig en klein. Ik heb alle respect voor deze specialist en ik houd deze persoon in ere. Maar ik heb me nooit veilig gevoeld in de buurt van hem. Hij luistert verder ook erg slecht, oordeelt snel en heeft nooit oprechte interesse getoond in mij als patiënt.

Toch voel ik mij ergens verantwoordelijk voor en ik wil het graag uitpraten (ik ben een pleaser) maar ik durf niet want ik ben bang en ik vraag me af of dit ook wel zin heeft. Ik wil het liefst alles gewoon vergeten en loslaten, al lukt me dit niet. Hoe moet ik een conflict loslaten dat (misschien) niet meer opgelost kan worden?

Je schrijft dat je een nare situatie hebt meegemaakt met een medisch specialist. Wat me opvalt is dat je aan de ene kant heel positief bent over de manier waarop je het hebt opgelost. Je hebt professioneel en fatsoenlijk gehandeld. Dat is mooi om te lezen en ook goed. Je mag het oneens zijn met de manier waarop je behandeld wordt en daar actie op ondernemen. Of je al dan niet gelijk hebt (stel voor een rechtbank zou er over oordelen) doet er niet toe, jij mag de manier waarop je behandeld bent als naar ervaren, dat is jouw mening. 

Maar wat me dan opvalt in je schrijven is dat er ook een andere kant is. Je schaamt jezelf, je voelt je minderwaardig en klein. Dat lijkt voort te komen uit het feit dat iemand die je het verhaal hebt verteld, het niet met je eens is. Je krijgt niet de erkenning waar je waarschijnlijk op gehoopt had. Waarom trekt het ontbreken van die erkenning jou zo naar beneden? Ook die ander mag zijn/haar mening hebben over het gebeurde. Hij/zij hoeft het niet met je eens te zijn. Het is dan jammer en onnodig om jezelf zo te veroordelen, minderwaardig te voelen.
 
Je wilt het graag uitpraten, je voelt je er verantwoordelijk voor. Waar ben je dan verantwoordelijk voor, voor hoe die specialist zich voelt? Ja, als je een pleaser bent, kun je dat als jouw verantwoordelijkheid zien. Maar als jij professioneel en fatsoenlijk gehandeld hebt, stopt daar jouw verantwoordelijkheid. Of ben je ook bij de specialist op zoek naar erkenning van zijn kant? Probeer genoeg te hebben aan de erkenning die je je zelf hebt gegeven over je handelen.
 
Tot slot, dit bovenstaande realiseren wil nog niet zeggen dat je het zomaar los kunt laten. Het kan helpen het van je af te schrijven. Bijvoorbeeld in de vorm van een brief aan jezelf. Maar dan wel schrijven vanuit de erkenning die je je zelf geeft, namelijk dat je professioneel  en fatsoenlijk gehandeld hebt. 

Drs. Joke Ronner-Wattel