Strijd en vragen rond geloof

Jarenlang was ik passief op zoek naar God. Ik wist wel dat ik bekeerd moest worden en verlangde er ook wel naar, las levensbeschrijvingen en preken, maar dacht dat je een bijzondere ervaring moest krijgen. Als ik nieuwe mensen aan het Heilig Avondmaal zag aangaan, voelde ik een enorme jaloezie van binnen: God had Zich aan hen geopenbaard en zij hadden vrede met God gekregen, hun worsteling was voorbij (dacht ik) en ik stond daarbuiten.

Twee jaar geleden maakte een dominee een opmerking waardoor er veel veranderde voor mij. Ik leerde ervan dat bekeerd worden voor mij niet onmogelijk is. Daarmee had ik nog geen vrede met God gevonden, maar mijn perspectief werd anders. Ik ging opnieuw zoeken naar God. Maar daarmee kwam er ook een enorme strijd. Ik werd enorm bezet met wanhoopsgedachten: dat bekering voor mij nooit zou kunnen of dat ik geen zondekennis (of niet genoeg) had. Ik ervoer nooit de directe rust waarnaar ik verlang en waarover ik zo veel heb gelezen bij de puriteinen en in zendingsgeschiedenissen.

Vaak voelde ik ook veel weerstand en verzet tegen genade vanuit mijn eigen hart. Dan ontdekte ik dat ik helemaal niet voor Hem wilde buigen, dat ik op mijn eigen manier zalig wil worden, dat ik Zijn genade verachtte door de wet te houden. Er waren ook tijden, soms wekenlang, dat het leek alsof de duivel me met vuisten sloeg. Dan kon ik niets lezen of horen zonder dat er Godslasterlijke gedachten in me opkwamen, of dan moest ik mijn mond dichtklemmen omdat ik bang was dat er vloeken uit zouden rollen.

Die momenten zijn er nu minder, maar soms overvallen ze me. Een dominee zei daarover eens tijdens een preek: de duivel valt alleen schepen aan die geladen zijn, maar ik kon en kan me daar niet mee troosten. Want die aanvallen zijn er wel, maar ik durf mezelf niet bij Gods kinderen te rekenen. Ik heb wel ervaren dat de Heere door Zijn Woord spreekt en dat Hij me ook beschermt als ik bid om bewaring tegen die duivelse aanvallen. Dat geeft rust. Maar het is me ook meer dan eens overkomen dat ik dan toch weer verkeerde gedachten over God had of hoogmoedig was of rechthebbend.

Vaak leeft in mij de vraag: waarom wil je nu eigenlijk vrede met God? En: wil je het eigenlijk wel? Je bidt wel tot God om gered te worden, maar weet je eigenlijk wel waarvan je gered moet worden? Ken je je zonden wel? Besef je wel hoe heilig God is en wat jij tegen Hem gedaan hebt? Ben je niet alleen maar bezig met je hoofd in plaats van met je hart? Vaak moet ik die vragen negatief beantwoorden. Hoe weinig kan ik echt zeggen dat ik God bedoel en dat ik Zijn eer op het oog heb. Dat maakt me verdrietig, want Hij is de Schepper en daarom alleen al alle eer waard.

Als ik anderen over God hoor praten, over Wie Hij is voor hen en over hoe goed ze het met Hem hebben, houd ik mijn mond. En van binnen knaagt er dan zoveel en klaagt alles me aan. En dan durf ik niets te zeggen, want dan denk ik: straks val ik als een ongelovige door de mand en wordt God onteerd. De enkele keren dat ik wel wat zei, werd ik daarna ook hevig aangevallen van binnen. Tegelijk zou ik een leven willen leiden waarin God de hoogste plaats inneemt en waarin ik een getuige van Hem mag zijn. Maar nu al weer komt de vraag in me op: waarom wil je dat eigenlijk? Wie heb je er mee op het oog? En denk je echt dat het kan? Is het niet alleen maar een zaak van je verstand? Dat klaagt me dan ook aan, dat ik een leven heb waarin ik Hem niet eer.

Goede gedachten van God heb ik zo weinig. En ik voel me vaak zo onwaardig om tot de Heere Jezus te gaan (dan klinkt het van binnen alweer: waarom zou je naar Hem toe gaan als je niet eens je zonden kent?). Zijn beloften zijn er vele, ontdek ik nu ik de Bijbel lees. Maar ze toepassen op mezelf dat durf ik niet. Het troost me dat het Hemelvaart is geweest (Psalm 68), maar dan klinkt alweer de vraag: en Pasen dan? Je hebt toch Jezus' bloed nodig? Daar verlang ik naar, maar het is tegelijk zo verborgen voor me. Zo leef ik met veel strijd en vragen, en ik ben zelf niet in staat om het een van het ander te onderscheiden. Ik heb gemerkt dat mijn hart zo arglistig is en altijd op zoek is naar manieren om buiten God om gered te worden.

Kan deze vraag worden beantwoord door dominee Vergunst? Ik vind deze mail ook bedroevend, want ook daardoor krijgt de Heere geen eer. Toch bid ik of u een middel mag zijn van God om licht te scheppen. En wilt u voor me bidden?

Geachte vriend of vriendin, 

Ik heb je worstelingen een aantal keren doorgelezen. Het is een hele warboel van gedachten en tegenstrijdige gevoelens.  Je worstelt met dingen die je ervaart en niet ervaart en dingen die je hoort of ziet in anderen. Om alles op een rijtje te krijgen is hele klus. Persoonlijk vind ik het gesprek in zo’n geval als bij jou veel beter, want dan kan iemand door vraag en tegenvraag een helderder beeld krijgen van waar het bij jou nu echt op vast zit. 

Dat stel ik dan ook voor. Ik ben best bereid per telefoon naar jou te luisteren en samen te zoeken naar de antwoorden in Gods Woord. Natuurlijk is veel beter dat je dit eerst me je eigen predikant doet, of een ouderling die je hierover vraagt. Maar als die er niet zijn, of misschien vind je dat te eng, ben ik bereid om een gesprek per telefoon te hebben. Dat is altijd een beetje veiliger vinden veel mensen. Laat me het weten via mijn email. Die kun je in dit geval opvragen bij Refoweb: vragen@refoweb.nl

Maar voordat je een gesprek aangaant, probeer eens op te schrijven wat je vragen zijn. Begin ze te formuleren. Soms als je ze op papier ziet uitgeschreven, zie je al een antwoord. Er zijn ook leidende vragen die weer andere vragen beinvloeden. Soms door een vraag te beantwoorden vanuit de Schrift (want dat is antwoordenboek) zien we ineens hoe andere vragen beantwoord moeten worden. Op die manier hoop ik dat je wat lijn ziet in de warboel van je gedachten. En door daar ook dan een persoonlijk gesprek over te hebben, met tegenvraag en uitleg, kan er veel duidelijk worden. 

Ik heb zelf ook een aantal vragen voor je over wat je schreef. Probeer die zelf eens eerst te beantwoorden. 
 
1. Wat brengt precies de ontdekking dat bekeerd worden voor jou niet onmogelijk is? 
2. Wat versta jij onder ‘bekeerd worden?’
3. Wat is het doel en functie van zondekennis?
4. Wanneer denk je dat iemand zich onder Gods kinderen mag rekenen? 
5. Waarom wil jij vrede met God? 
6. Wat verhindert in jouw leven het herstel van de relatie met God? 
7. Hoe zie jij God? 
8. Waarom wil jij zo graag een leven waarin God de hoogste plaats inneemt?
9. Hoe denk jij over de rol van het verstand in de beleving van het Evangelie? Hoort dat er bij? 
10. Laat jij je leiden door je gevoel (“ik gevoel me zo onwaardig”) of door je begrip van Gods’ evangelie? 

De Heere leidt je in het opschrijven van je antwoorden op deze vragen. En blijf gerust schrijven, zelfs als je schrijven meer en meer een gebed naar God wordt, want dat deden de Psalmdichters ook! 

Hartelijke groeten, 
Pastor A. T. Vergunst

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.T. Vergunst

• Geboortedatum:
  22-09-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Carterton (Nieuw-Zeeland)
• Status:
  Actief

166 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven