Aangeklaagd na belijdenisdienst

Vanavond was er in onze gemeente dienst van openbare belijdenis. Tijdens de dienst moest ik mijn tranen bedwingen om het volgende. In 2016 heb ook ik mijn ja-woord gegeven. Maar in die drie jaar daarna heb ik het zo voor God verzondigd, ik heb niet waar gemaakt wat mij is gevraagd: mijn leven besteden in Zijn dienst. Wat moet ik toch doen? Ik word zo aangeklaagd door mijn geweten. Ik ben zo bang dat mijn belijdenis alleen maar was met mijn mond en niet met mijn hart. Hoe zal het toch ooit goed worden tussen God en mijn ziel? 

Groet van een 26-jarige vrouw.

Beste jonge vrouw,

In enkele zinnen leg je je hart open. Je hebt er niets van terecht gebracht nadat je in 2016 belijdenis van je geloof hebt afgelegd en je jouw ja-woord aan God en de gemeente hebt gegeven. Je hebt het niet waar gemaakt wat je toen hebt beloofd. Verzondigd voor God, zeg je zelf en nu klaagt je geweten je aan. Je bent bang dat het slechts een mondbelijdenis was en geen hartezaak. Wat moet ik doen? Hoe zal het ooit goed komen tussen God en mijn ziel?

Ik wil, samen met jou, terug naar het moment dat je voor in de kerk stond en antwoord gaf op de belijdenisvragen met je ja-woord. Vragen die o.a. gaan over de gezindheid van je hart ( Rom. 10:9 en 10) en over je leven overeenkomstig Gods Woord (Rom. 12:1 en 2). En nu ben je drie jaar verder en moet je ervaren: ik heb er niets van terecht gebracht. Hoe komt dat toch?

Ik wil proberen daarop antwoord te geven. Misschien wel confronterend, maar ik hoop ook onderwijzend. Ik denk dat je drie jaar geleden het verlangen had om voor de Heere God te gaan leven en als bewijs hiervan jezelf met je ja-woord aan God en de gemeente wilde verbinden. Met overtuiging heb je “ja” gezegd. En dan is deze bijzondere belijdenisdienst voorbij en sta je de andere dag weer in het volle leven, met je voeten in de modder van de wereld en een hart waaraan door deze zelfde wereld op allerlei manier getrokken wordt. Kun je dan terugvallen op je ja-woord om vol te houden in de dienst van God? Of heb je dan niet veel meer nodig de genade van God, Die jou de kracht gaf om je ja-woord uit te spreken en de genade wil geven om het waar te maken? Concreet: steunde je niet teveel op jezelf en de keus die je mocht doen en te weinig op God en Zijn genade? Onderzoek jezelf daarin heel eerlijk en lees daarbij Psalm 139. O, God, doorgrond en ken me!
Ik ben er van overtuigd dat veel jongeren en ouderen een dubbelleven lijden, tot schade voor hun eigen ziel en leven. Wie gaat vrijuit? Beter: ben ik het, Heere?    

Wat moet ik doen? Laat het zelfonderzoek niet leiden tot steeds meer negatieve gevoelens en gedachten over jezelf. Zie eerlijk onder ogen wat tussen jou en God in staat en ruim dat op. Bidt daarin om Gods kracht en genade. Verwacht het alleen van God. Zonden zijn hardnekkiger, dan we dikwijls voor mogelijk houden. Je kunt om bevrijding van een (boezem)zonde smeken en toch tegelijkertijd, in je hart, aan die zonde vasthouden. Ik herken dat wel.

Is je levensstijl puur werelds geworden, verander dat dan. We kunnen niet God en de wereld tegelijk dienen (Kolos. 3:1 tot 8; Jac. 1:27b; Ef. 6:10 tot 17; 1 Joh. 5:3 tot 5). Soms moet je daarvoor zelfs
vrienden loslaten (Luk. 14:26).

Ik las bij Calvijn over het leven van een christen, als schildwacht. Hij noemt dan vier punten:

a. een schildwacht blijft op zijn post;
b. een schildwacht is waakzaam;
c. een schildwacht is verantwoording schuldig;
d. een schildwacht ziet uit naar de aflossing.    

Hoe zal het ooit goed komen tussen God en mijn ziel? Het zal nooit goed komen tussen God en jouw ziel, wanneer je op jezelf blijft zien en in jezelf blijft wroeten. Is dan zelfonderzoek verkeerd? Zeker niet, maar het moet leiden tot omhoog zien. We kunnen ons zelf niet verlossen. Er blijft maar één begaanbare weg over, vluchten tot de Heere Jezus met je zondige hart en je aanklagend geweten. Het doel van de Heilige Geest is om zondaren te brengen tot het Lam van God, onze Heere Jezus Christus. Uit jou geen vrucht in der eeuwigheid. Vruchten zijn er wanneer we in Christus zijn (Joh. 15:1-7). Zonder Jezus zal het nooit gaan en dat hoeft ook niet. Ik zeg dat omdat Johannes het in 1 Joh. 1:8 tot 10 ons eerst zegt: “Indien wij zeggen, dat wij geen zonde hebben, zo verleiden wij onszelf, en de waarheid is in ons niet. Indien wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig, dat Hij ons de zonden vergeve, en ons reinige van alle ongerechtigheid. Indien wij zeggen, dat wij niet gezondigd hebben, zo maken wij Hem tot een leugenaar, en Zijn woord is niet in ons.”

Zou je een te groot zondares zijn om bij deze Jezus welkom te zijn? Wat denk je zelf? Zou Hij geen raad weten met je aanklagend geweten en je verzondigde hart en leven? Ga eens mee naar het kruis van Golgotha. Daar hangt Jezus, de Redder van zondaren, tussen twee moordenaars. Hoor je die ene moordenaar en fluister je het hem na? ”Wij ontvangen straf overeenkomstig wat wij gedaan hebben, maar Deze heeft niets onbehoorlijks gedaan.” En hoor je goed wat deze zondaar dan tot Jezus zegt? Heere, gedenk mijner, als Gij in Uw Koninkrijk zult gekomen zijn. Hoor ik het goed? Denk slechts aan mij, Heere Jezus. Verder komt hij niet. Ja maar, dat is toch niet...? Stil, luister opnieuw. Hoor je het goed? Ja, je hoort het goed: “Heden zult gij met Mij in het paradijs zijn.” Jezus, Uw verzoenend sterven is het rustpunt van mijn hart. Een moordenaar in de hemel op kosten van deze Heiland. 
En jij?

Jezus, niet mijn eigen kracht,
Niet het werk, door mij volbracht,
Niet het offer, dat ik breng,
Niet de tranen, die ik pleng,
Schoon ik ganse nachten ween,
Kunnen redden, Gij alleen.

Heere Jezus, denk aan mij. Toen vluchte ik tot Jezus!  

Hartelijke groet,
C. A. Hoekman,
Kapelle

Dit artikel is beantwoord door

C.A. Hoekman

• Geboortedatum:
  23-09-1943
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Kapelle
• Status:
  Actief

103 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven