Emotionele verwaarlozing en mishandeling

Ik weet het niet meer. Thuis is er sprake van emotionele verwaarlozing (en vroeger ook mishandeling, zoals slaan). Maar ik moet tegenover iedereen doen alsof er niets aan de hand is. We moeten het perfecte gezinnetje zijn. Het voelt zo hypocriet. Ik zit bij de hulpverlening. Zij vermoeden dat er thuis iets mis is. Ze hebben tegen mij ook gezegd: waarschijnlijk is er thuis iets aan de hand, waardoor het maar niet beter wil gaan met jou. Want dat is zo.

Het gaat niet beter met mij, ondanks alle gesprekken. Ik heb vaak zelfmoordgedachten. En ik snap het niet. Mijn moeder gaat aan het Avondmaal in de kerk. Soms kan ze ook wel een fijne moeder zijn, die momenten zijn er soms ook. Maar ze kan ook ineens weer iets heel kwetsends zeggen en boos tegen mij doen. Dan voelt het alsof ik weer keihard van haar wordt weggestoten. Dan zegt ze erna wel weer sorry tegen mij en mag ik het er verder niet meer over hebben. Het lijkt alsof ze eerst een wond maakt (iets kwetsends zeggen), er dan een pleister over heen plakt (sorry zeggen) en vervolgens beweert dat de wond weg is en geen pijn meer kan doen. Maar het doet zo’n pijn.

Ik voel steeds meer afstand tussen mijn moeder en mij, doordat ik haar steeds minder toelaat in mijn leven; bang om afgewezen te worden. Tegelijkertijd verlang ik zo naar liefde en aandacht. Zoals ik al zei, ik snap het niet. Hoe kan dit in het leven van mijn moeder als ze ook aan het Avondmaal gaat? Ik wil hiermee niet zeggen dat het niet echt kan zijn, daar kan, mag en zal ik nooit over oordelen!! Ook mijn zusje mag van alles tegen mij zeggen (kwetsende dingen) en doen (zoals fysiek pijn doen) zonder dat mijn ouders er iets van zeggen. Of dat ze wel zeggen van: dat moet je niet doen. Maar dan vervolgens toch toelaten als het wel gebeurt. Het lijkt alsof iedereen alles op mij afreageert. En ik ben er zo moe van. Ik wil niet meer.

Sorry voor dit warrige verhaal, het lukt mij niet om het te ordenen. Het zijn zomaar wat gedachten van mij die ik hier opgeschreven heb. Er is nog zoveel meer aan de hand. Maar het lukt mij niet dat allemaal overzichtelijk te vertellen nu. Het is zo’n chaos. Alstublieft, help mij.

Beste vragensteller,

Dankjewel voor je vraag, waarin de nood die je voelt duidelijk aanwezig is. Als ik het allemaal zo lees, klinkt het alsof je alle chaos die je ervaart in één keer van je hebt afgeschreven. Bovenstaande vraag is het resultaat. Met als eind-zin “alstublieft, help mij.”
  
In je vraag lees ik dat je je verward, moedeloos en -misschien nog wel het meeste- eenzaam voelt. Eenzaamheid buitenshuis: het ‘perfecte plaatje’ wat je aan de buitenkant moet laten zien, is niet hoe het er binnenshuis werkelijk aan toe gaat. Je kunt buitenshuis niet laten zien hoe je je werkelijk voelt. Niemand weet dus hoe het écht met je gaat.
 
Daarnaast ervaar je eenzaamheid binnenshuis. Je voelt je niet begrepen door je moeder en vaak ook niet geliefd. Je hebt het gevoel dat jij alle klappen op moet vangen, zonder dat er iemand is om jou op te vangen. Ook maakt het je in de war: hoe kan iemand soms liefdevol zijn en het andere moment kwetsende dingen zeggen zonder dat je dat moeilijk mag vinden. Hoe kan iemand zo doen en tegelijk deelnemen aan het Avondmaal? Hoe kan het zijn dat je zusje je gewoon pijn mag doen, in woorden en in daden, zonder dat jij beschermd wordt? Dat brengt ook eenzaamheid in jezelf: is wat ik voel niet belangrijk, ben ik dan niets waard? Je doet hard je best om je beter te gaan voelen. Je hebt gesprekken, maar het gaat in plaats van beter alleen maar slechter met je. Je wordt er moedeloos van en verlangt ernaar dat dit leven, deze strijd en deze eenzaamheid, stopt. Niet verwonderlijk dat je hierbij ook gedachten aan de dood, in de hoop op ‘verlossing’ van alles wat je voelt, hebt. 

Wat goed dat je, ondanks alle chaos en spanning die je voelt, toch deze brief op papier hebt gekregen. Hiermee zet je een heel goede stap. Omdat je in deze brief laat zien wat je wérkelijk voelt. Hoe het écht is. Dat wat je voelt krijgt aandacht. En dat is nodig. 

Tegelijk is het goed is om te kijken naar ‘wat nu nog meer’. Hieronder een paar gedachten daarover. 

Het is belangrijk dat er (thuis) ruimte is voor jouw gevoel en dat jouw grenzen worden gerespecteerd. Uit je brief wordt me niet duidelijk of de hulpverlening waar je komt ook op de hoogte is van de situatie thuis. Ik lees dat ze “een vermoeden” hebben. Is de hulpverlening pas kort begonnen? Heb je maar weinig verteld aan de hulpverlening? Is de hulpverlening weinig doortastend? In ieder geval: als ze de thuissituatie niet volledig weten, deel dat met hen. Of laat je hulpverlener deze brief lezen. Het klopt in ieder geval wat je hulpverlener denkt: als er voortdurend spanning en verwarring in je omgeving is, kan dat een oorzaak zijn dat het niet beter met je gaat.

Zijn je ouders al eens betrokken bij de gesprekken die je hebt? Weten je ouders hoe je je voelt en ook van de suïcidale gedachten? Je laat je moeder op dit moment minder toe in je leven, terwijl je wel verlangt naar haar liefde en aandacht. Het kan helpend zijn om van elkaar te horen hoe je deze situatie beleeft en hoe jullie in deze situatie beland zijn. Dit kan begrip en erkenning geven. En je gaat ontdekken wat haalbaar is in jullie relatie en ook wat niet. Je kunt dan onderzoeken hoe je met de thuissituatie om kunt gaan, wat daarin nodig is. 

Verder: denk eens na of er dingen bij jezelf zijn die ‘bijdragen’ aan de moeizame relatie met je ouders/zusje. Als je lange tijd in een zelfde situatie leeft, kun je soms onbewust dingen doen (of niet doen), die zorgen voor extra spanning tussen jou en je ouders/zusje. Zijn er dingen die jij mogelijk anders zou kunnen doen? Dit kun je ook goed met je hulpverlener bespreken.

Ik lees dat je heel hard je best doet om te begrijpen wat er allemaal gebeurt. Het lukt je steeds maar niet om erachter te komen wat de redenen zijn voor hoe het thuis gaat. Je blijft piekeren, steeds weer in cirkeltjes ronddraaien. Piekeren is voor ons mensen een manier om te proberen weer controle en grip te krijgen op situaties die we moeilijk vinden. Verder piekeren gaat jou echter geen antwoorden geven. Wel put het je uit. En je wordt moedeloos: het lukt maar niet om grip te krijgen. Het is heel belangrijk dat je dit gaat afbakenen.

Afbakenen doe je door elke dag één of twee keer een kwartier te reserveren waarin je pen en papier pakt en al je piekergedachten (vragen, gedachten, gevoelens) opschrijft. Daarna leg je dit weg en ga je wat anders doen. Denk hierbij aan dingen die jij fijn vindt om te doen. Heb je bijvoorbeeld hobby’s? Of ga lekker een stevige wandeling maken. Als je na het schrijven toch doorgaat met piekeren (die kans is in het begin heel groot), schrijf je in een notitieblokje in enkele steekwoorden op waar je over piekert en ‘parkeer’ je dat tot het volgende piekerkwartier. Dan mag je er weer over door-piekeren.

Je stelt de vraag “hoe kan dit in het leven van mijn moeder zijn, als ze ook aan het Avondmaal gaat?” Ik denk dat je vraag vandaan komt bij wat we eerder al zagen: voor de buitenkant lijkt het mooi en godvrezend, maar jij ziet de werkelijkheid binnenshuis. Dat is verdrietig en geeft onbegrip. 

Het is goed om te weten: als iemand aan het Avondmaal gaat, betekent dat niet dat God verkeerd gedrag van diegene goedkeurt. Absoluut niet. Hij kijkt naar het hart. 

De eerste zin in je brief is “ik weet het niet meer.” Nu je de chaos die je in je hoofd hebt, hebt opgeschreven, kun je beginnen om het wat te ordenen. Wat is het moeilijkste/lastigste waar je tegenaan loopt? En wat heb je daarin nodig? Is er een eerste stapje wat je daarin kunt zetten? Wie zou jou daarbij kunnen helpen? Probeer wat kleine, haalbare, concrete dingen op papier te zetten. Bij ordenen helpt praten met iemand die je vertrouwt ook, denk aan een goede vriend/vriendin, of een fijne oom/tante. 

Ik heb geen beeld bij wat de hulpverlening waar je nu gesprekken hebt allemaal voor je kan betekenen. Mocht de hulp niet voldoende zijn, bespreek dit dan met hen. Zij kunnen met je meedenken wat er nog meer mogelijk is en of je bij hen op de goede plek zit. Mocht dat niet lukken, dan kun je altijd langs je huisarts. Die heeft ook veel kennis over waar je goed geholpen kunt worden.   

Dit zijn enkele gedachten. Ik begon mijn antwoord met dat ik eenzaamheid in je brief lees. Als we verwond zijn, trekken we ons vaak terug uit angst voor nieuwe verwondingen. De stap die je zet (aandacht geven aan dat wat je voelt) is heel goed. Beste vragensteller, ik wil je aanmoedigen om dat wat je hebt geschreven ook aan de Heere God te vertellen. Hij is de enige die precies weet wat jij nodig hebt. Hij verzorgt diepe wonden. Hij geneest (Psalm 147:3). 

Sterkte!

Elmira Karels

Dit artikel is beantwoord door

E. M. (Elmira) Karels

• Geboortedatum:
  28-03-1989
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Ede
• Status:
  Actief

2 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven