Terug naar de Heere na slordig geloofsleven

Aan ds. A. T. Vergunst. Ik mag al een paar jaar geloven een kind van God te zijn. Ik mocht toenemen in de kennis en genade. De afgelopen weken mocht ik zo dicht bij de Heere Jezus leven. De rust en vrede en vreugde vervulde mijn hart. Ik dacht zo blijft het altijd. Het neemt alleen maar toe. Totdat… ik slordig werd. Ik nam door drukte in ons gezin geen stille tijd meer, het gebed verslapte. Daardoor gaf ik meer toe aan zonden. En steeds verder dreef ik van de Heere af. Ik word gek van de leegte, het benauwt me. Hoe moet ik weer terug?

Ik ben zo bang voor mezelf geworden. Mijn hart is zo hart en koud. Ik moet zelfs bidden of de Heere me de kracht en de lust wil geven om me te bekeren. Want dat lukt zelfs bijna niet meer. Ik ben zo bang dat het nog erger met me wordt. Wat ben ik zonder de Heere…niets. Vreselijk ben ik.

Vanmiddag werd ik bepaald bij het beeld uit Hooglied 5. De bruid die lui op haar bed lag en de Bruidegom maar liet kloppen. Toen ging Hij weg. Ik denk nu steeds, ik zocht Hem maar ik vond Hem niet... Mijn vraag is, hoe heeft de bruid de Bruidegom nu uiteindelijk terug gevonden? Ik probeer mijn zonden te belijden. Maar het lijkt alsof er niets verandert en dat maakt me nog moedelozer. Als ik dan zie hoe afkerig ik nog steeds ben en hoe moe ik me voel van het vechten en strijden er tegen, dan weet ik het niet meer. De weg lijkt afgesloten om terug te kunnen. Hoe kan ik zo ver afglijden? Het is mijn eigen schuld. Ik mis de gemeenschap met de Heere en de onrust maakt me zo moe. Hebt u een advies voor mij? 

Hartelijke groet, een jonge vrouw.

Beste vriendin, 

Je schreef de pijnlijke woorden “totdat ik slordig werd.” Natuurlijk kan ik niets zeggen over wat je daarvoor schreef.  God alleen kent jouw hart en leven. O, ik hoop dat je spoedig weer mag ervaren wat Hosea 14:5 zegt: “Ik zal hunne afkering genezen, Ik zal ze vrijwillig liefhebben; want mijn toorn is van hem gekeerd. Ik zal Israel zijn als de dauw: hij zal bloeien als een lelie…”  De Heere geve je die vervulling zodat je weer in de vrede en vreugde van de gemeenschap met God in Christus je weg mag gaan. Er is inderdaad geen leven dat rijker en dierbaarder is dan met God te wandelen. 

En daar ging het fout in je leven. Je ging met iemand anders wandelen dan de Heere Jezus en Zijn goddelijke Vader. Natuurlijk had je goede excuses: druk in het gezin, geen tijd en energie voor stille tijd. Ik weet hoe moeilijk dat soms is voor een jonge vrouw en moeder. Ik gooi geen steen naar je hoor. Want jullie moeders hebben het ook loeidruk en jullie zijn ook maar mensen. Ik bewonder jullie voor alles wat je doet als moeder en ook nog als vrouw van een man die je nodig heeft. 

Maar toch heeft de Heere meer waarde dan man, gezin, zorgen voor de kinderen, etcetera. Hij immers is de Bron van het leven. Je kunt en mag niet zonder Hem verder.  Zonder Hem kunnen wij NIETS voortbrengen van de vrucht die in Gods oog zoet en goed is (Johannes 15:4). En het lijkt er toch op dat je de Heere Jezus hebt verlaten. In die zin heb je gedaan wat Israel deed: “Want gij zijt gevallen om uwe ongerechtigheden.”

Maar wat nu? Het belijden van de zonden is goed. David schreef daarover in Psalm 32. Maar in Openbaring 2:5 staat er nog meer.  “Gedenk dan waarvan gij uitgevallen zijt, en bekeer u, en doe de eerste werken.” De eerste werken waren de tijden waarin je de Heere zocht, in gebed, in het lezen en mediteren van Zijn Woord, in het luisteren naar de prediking, in het spreken met anderen over de dingen des Heeren. Die dingen vraagt de Heere ons weer te doen! Als we niet de persoonlijke omgang in spreken en luisteren met de Heere Jezus -en door Hem met God- hebben, verdrogen we geestelijk. Zonden belijden is de eerste stap, maar bekeren is de tweede. En het is alleen in de weg van bekering, terugkeren, van het doen van de eerste werken, dat God Zijn liefde ook zal laten blijken en je de gemeenschap met Hem weer zal ervaren.

Het beeld zal duidelijk zijn. Als er in je huwelijkse relatie ook zo’n verkilling optreedt, betekent dat niet dat je huwelijk over is. Maar het huwelijksleven kwijnt en verdort. De eerste stap is elkaar in de ogen te kijken en een volledige belijdenis doen van waar het fout ging. Maar als het daarbij blijft, dan zal er ook geen verandering komen in de relatie met elkaar. Je moet weer met ‘elkaar in verkering gaan’ zoals in het begin. De eerste werken doen betekent dat je weer met elkaar spreekt, elkaar liefde betoont, dingen doen waarin je de liefde uitdrukt, etcetera. Zo is het ook geestelijk. Dat vraagt de Heere Jezus van ons. De Heere Jezus bemoedigt ons aan in de profeten, zoals Hosea, om tot Hem terug te keren. Maar doe dat dan ook in de weg van je persoonlijke omgang met de Heere, zoals dat eerst leefde in je hart. 

De drukte van het gezinsleven hoeft niet een hindernis te zijn. Ik denk nog steeds terug aan mijn lieve tante Rie. Ik woonde naast haar huis op kamers in de jaren van mijn studie in Leiden. Ze had een klein winkeltje dat haar druk hield. Maar altijd als ik even langs wipte lag er een open boek met preken of geestelijk onderwijs op haar tafel.  Gedurende de dag vond ze hier en daar een aantal minuten om even te lezen en zo voedde zij de gemeenschap met God, lezend, mediterend, biddend terwijl zij haar dagelijks werk deed. Het is mij altijd bij gebleven en het wekte mij tot jaloersheid, want ik zag dat ze met de Heere wandelde, hoewel zij druk was met haar huis en winkel. 

De Heere zegene je met de herleving van de gemeenschap met God. Vrees niet om tot Hem terug te keren. Want het is de Heere Jezus’ grootste vreugde om genadig zondaren te ontvangen en hen te voeden en te hoeden als de liefste en meest kundige Herder. 

Pastor A. T. Vergunst 

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.T. Vergunst

• Geboortedatum:
  22-09-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Carterton (Nieuw-Zeeland)
• Status:
  Actief

165 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven