Vraag
Ik zit met een dilemma. Mijn vriend komt uit de Gereformeerde Gemeenten. Ik heb lang in de Ger. Gem. gezeten, maar na de scheiding van mijn ouders ben ik in verschillende kerken geweest, waaronder evangelisch, HHK, CGK, etcetera. Inmiddels ben ik zelfstandig lid geworden van de CGK.
Mijn vriend en ik kennen elkaar al van de middelbare school. Mijn vriend wilde een meisje uit de Ger. Gem. Naar mijn idee komt dit omdat dit thuis wordt meegegeven. Op mijn achttiende werd ik verliefd op mijn vriend. Ik heb toen mezelf voor de gek gehouden en gedacht en gezegd dat ik later ook weer naar de Ger. Gem. zou gaan. Bij mijn ‘schoonouders’ is een ander kerkgenootschap dan de Ger. Gem. niet bespreekbaar. Ik heb na een tijdje bij mijn vriend aangegeven dat de Ger. Gem. het echt niet wordt voor mij, ook al heb ik het wel geprobeerd. Mijn vriend vond dit lastig. Hier hebben we erg veel heftige discussies over gehad, omdat ik van mening ben dat mijn vriend erg kortzichtig is in dit opzicht en deze houding ook voortvloeit uit het feit dat hij erg kortzichtig is opgevoed.
We zijn in gesprek gegaan met beide dominees omdat we het echt even niet meer wisten. Tussen de CGK en de Ger. Gem. in onze regio zit maar een erg klein verschil en ik snapte daarom ook niet waarom mijn vriend niet naar mij toe kon meebewegen. Juist ook omdat ik een erg lastig verleden heb met mijn ouders in de Ger. Gem. Ik heb daarna tegen mijn vriend gezegd dat we nu begin 20 zijn en dat het wel tijd wordt om een keuze te maken, zodat het rust geeft en we verder inhoudelijk kunnen praten.
Mijn vriend heeft toen gezegd dat hij met mij naar de CGK wil later. Maar hij vertelde er wel bij dat hij dit deed voor mij, ook al was hij het met de prediking in de CGK eens. Ik geloof dat we ook samen in een gemeente moeten groeien en dat dit ook meer het geval zal zijn als we op belijdeniscatechisatie zitten samen. Mijn vriend beaamt dit dan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden dat zijn eerste voorkeur uitgaat naar de Ger. Gem. terwijl ik daar niks van de preken begrijp en het ook totaal anders ervaar. Ik voel me erg eenzaam in die kerk.
Ik heb geen dominante vriend. Hij is geduldig en laat mij in m’n waarde. Dus ik ben niet bang dat mijn vriend me later dingen op zal leggen of verplichten. Alleen ben ik soms bang dat wij geestelijk niet op één lijn komen. Pas liet een vriend zich overdopen. Ik wilde daar graag naar toe omdat ik van mening ben dat het niet verkeerd is om die dingen eens te ervaren. Mijn vriend wilde niet gaan omdat het tegen zijn/onze principes in gaat. Mijn vriend ziet dan geen meerwaarde om toch te gaan. Ik vind dit dan heel moeilijk. Ook over zaken als een broek voor een vrouw, kerstboom (bijzaken in mijn optiek) e.d. botsen we soms.
Ik wil niet dat mijn vriend later alles maar slikt en oké vindt. Ik zou wel graag willen dat wij over deze dingen hetzelfde denken. Mijn schoonouders hebben hun kinderen streng opgevoed en er is geen ruimte voor gesprekken over het geloof buiten wat zij vinden (waar ik me overigens ontzettend aan kan storen). Daarom denk ik vaak dat het er zo ingebakken zit bij mijn vriend dat het tot ons trouwen niet lukt om samen één te worden in het geloof en hierin echt een eigen mening te vormen zonder invloeden van buitenaf. Hoe moeten wij hiermee om gaan?
Antwoord
Beste vragensteller,
Je probleem vat je na een lange en duidelijke uiteenzetting goed samen in de laatste twee zinnen. Samen wil je met je vriend vóór de huwelijksdag tot een beslissing komen bij welk kerkverband jullie je zullen aansluiten. De onzekerheid van je vriend vormt hierbij een grote blokkade. Dat komt volgens jouw overtuiging en ervaring door je aanstaande schoonouders. Bij hen is de overgang naar een ander kerkgenootschap van hun zoon volstrekt onbespreekbaar. Je vindt dat je vriend kortzichtig is opgevoed en dat hij nog sterk onder invloed van zijn ouders staat. Dat zou heel sterk zijn opstelling kleuren. Maar hij dringt gelukkig niet zijn mening aan je op. En je bent ook niet bang dat hij dat later wel zal doen. Het tegenovergestelde is juist het geval; hij wil je maximaal ter wille zijn.
Heel merkwaardig vind ik dat je niets schrijft over de gesprekken met de twee predikanten. Konden ze jullie niet een beetje op weg helpen in dit dilemma? Waren ze bang voor elkaar of voor de ouders van je vriend om jullie concrete adviezen te geven? Mijn persoonlijke ervaring is dat de kerkelijke verdeeldheid ons in ballingschap houdt en dat deze gevangenschap een verlammende uitwerking heeft in de verhoudingen onderling. Het brengt ook veel kerkisme met zich mee met alle vooroordelen en vooringenomenheid die daarbij horen. Mogelijk is dat ook het geval bij de ouders van je vriend. Hij weet zich schijnbaar moeilijk los te maken van hun “kerkelijke eenkennigheid.” Opvallend is dat hij je te kennen gaf dat hij “later” best met je mee wil naar de CGK.
Maar wat is jullie grootste probleem? Dat zit hem mogelijk in jullie verhouding tot elkaar. Beiden hebben jullie de volwassen leeftijd bereikt en ben je nu verantwoordelijk voor beslissingen waar je samen met een eerlijk geweten voor God achter kunt staan. Daar moeten jullie het toch over eens zijn? Wanneer jullie echt van elkaar houden, dan zal je vriend je verleden en de gevoelens die je daardoor hebt t.a.v. van zijn kerkverband serieus moeten nemen. En jij mag van hem vragen wat hem aan de Gereformeerde Gemeente bindt en waarom hij daar het liefst lid wil blijven. Is dat puur een sociale band? Speelt daarbij ook de morele druk van zijn ouders een grote rol? Dat vraagt van hem een eerlijk antwoord. Dat vraagt ook moed, naast de loyaliteit aan zijn ouders.
Je schrijft dat er tussen de Gereformeerde Gemeente en de Christelijke Gereformeerde Kerk in jullie regio maar een erg klein verschil zit. Je vriend kan zich in ieder geval vinden in de prediking die in jouw gemeente gebracht wordt. En nu kom ik mogelijk bij de oplossing die je zelf in je brief al onder woorden brengt: “Ik geloof dat we ook samen in een gemeente moeten groeien en dat dit ook meer het geval zal zijn als we op belijdeniscatechisatie zitten samen.” Overweeg eens deze mogelijkheid! Het volgen van belijdeniscatechisatie brengt nog geen directe verplichting met zich mee. Het kan wel leiden tot een hartelijke keus om je aan de Heere en Zijn gemeente te verbinden. Is dat jullie begeerte nu al? Hoe groot is jullie kennis van elkaar in geestelijk opzicht? Kijken jullie elkaar weleens in het hart? Is er liefde tot God en Zijn dienst? En ook tot Zijn gemeente?
Bedenk dat Gods Woord niet spreekt over kerkgenootschappen. De Bijbel spreekt wel over plaatselijke gemeenten, gemeenten die een openbaring zijn van die ene Kerk waarvan Christus het Hoofd is. Van die heilige algemene Christelijke Kerk moeten we een levend lid zijn (Heidelbergse catechismus vraag en antwoord 54). Dan maakt het absoluut niet uit bij welke plaatselijke gemeente je bent aangesloten, als er maar een Schriftuurlijke prediking gebracht wordt die overeenkomstig de bevinding van Gods kinderen van alle eeuwen is. Als je samen in een weg van gebed zo’n gemeente mag vinden en daarin ook jezelf mag geven tot nut en tot behoud van anderen, dan zal de Heere jullie ongetwijfeld Zijn zegen erover geven. En wat betreft middelmatige zaken, daar mag je best verschillend over denken.
M. H. Eckhardt
Dit artikel is beantwoord door
M.H. Eckhardt
- Geboortedatum:04-01-1953
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Oostkapelle
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Oud-docent godsdienst & ouderling
