Vraag
Mijn zoontje gaat naar de basisschool. Bij het ophalen ben ik zo onzeker, ik heb er letterlijk buikpijn van en thuis regelmatig tranen van boosheid en verdriet. Andere moeders praten met elkaar. Ik wordt meestal totaal genegeerd. De moeders kijken straal langs me heen. Er is vaak stilte totdat de kinderen naar buiten komen. Ik zeg altijd gedag, krijg vaak geen reactie. Onderling praten ze vaak wel. Sommige wachten tot de laatste seconde om uit hun auto te stappen en hun kind mee te nemen. Ik sta daar dan alleen buiten te wachten en voel me heel ongemakkelijk.
Voor de duidelijkheid, een aantal van hen gaat naar dezelfde kerk en Bijbelstudie als ik. Ook daar word ik meestal genegeerd, terwijl ze onderling wel praten. Ik weet niet wat ik hier aan moet doen. Aandacht blijven vragen vind ik zielig van mezelf, maar alleen staan/zijn voelt ook naar. Het gaat hier om 30-40’ers. Zoals het er nu uitziet, zullen we nog zeker vijftien jaar met elkaar te maken hebben. Wat zou hierin een goede aanpak zijn?
Antwoord
Beste vraagsteller,
U stelt een lastige vraag waar ik zo geen antwoord op weet. Juist omdat u geen aandacht wil vragen, maar ook het “alleen staan” voelt vervelend. Ik snap het wel, want beide is niet prettig. Maar wat te doen zodat u zich niet zo alleen voelt: wat wilt u als antwoord van mij horen, anoniem en slechts via het papier? Mijn gedachten bij uw vraag zal ik met u delen, maar een óplossing is het niet.
U verwacht een reactie van de andere moeders die op hun kind wachten, maar die komt niet zoals u dat graag wilt. Tja, dan kunt u toch echt alleen bij uzelf te rade gaan. Wat kúnt u doen, wat wílt u doen, zodat er niet alvast thuis de nodige stress ontstaat? Aandacht vragen door middel van gedag zeggen en een praatje aanknopen is echt wel een prima mogelijkheid, maar dan moet u dat niet uit ‘zieligheid’ doen. Met een beetje humor is vaak veel te bereiken. Of heel gewoon een praatje over het weer beginnen. Of een vraag stellen, zoals “weet een van jullie nog wanneer de juf jarig is, op welke datum die koffieochtend in de kerk ook alweer is.” Zoiets. Dat is niet zielig, hoor. En ook niet speciaal vragen om aandacht, maar gewoonweg ‘social talk’. Een praatje om de wachttijd te doden.
U begint met te schrijven over boosheid en verdriet vóórdat u naar school loopt/fietst. Waar komt die boosheid vandaan? En op wie bent u boos? Uzelf, omdat u niet ‘durft’? Verdriet over eigen onzekerheid? Bedenk dan maar, dat bijna iedereen moeite heeft met social talk. Observeer de medewachtenden eens goed, het zijn vast niet allemaal ‘vriendinnen’ maar gewoon naast elkaar staande wachtende moeders! Bereid u voor door een onderwerp (zie hierboven) te verzinnen. U kunt ook bijvoorbeeld vragen of een van de kinderen bij u thuis wil komen spelen: daar volgt vast wel antwoord op!
En relativeer: het ergste dat u kan overkomen is een ‘nee’ of een zwijgen. Wat weliswaar vervelend is, maar meer over de ander zegt dan over uzelf. U zegt immers gedag, ieder keer weer? U blijft vriendelijk en sociaal! Meer hoeft u van uzelf niet te verwachten, toch? Mocht het ‘negeren’ blijvend het geval zijn, ga dan ergens anders staan wachten of vraag of papa (mee) wil gaan.
En: als u elkaar op de Bijbelstudie ontmoet kunt u het onderwerp een keer aankaarten: niet gemakkelijk, maar zeker ook niet onmogelijk. Kortom: de ànder kunt u niet veranderen, maar uw eigen houding in deze kunt u wél onder de loep nemen!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Altijd als ik uw antwoorden lees, krijg ik het verlangen u te adopteren als oma... Onzin natuurlijk, ik ben zelf al opa.
In die hoedanigheid kan ik veel leren door me te spiegelen aan uw wijsheid en bedachtzaamheid.
Ik hoop nog vaak antwoorden van u te lezen.
God zegene u
U zou bij het wijkteam bij u in de buurt kunnen vragen of er een cursus sociale vaardigheden te volgen is. Dat is niet raar of zielig. Veel mensen leren dat bijna automatisch, anderen hebben iets meer nodig.
Later kwam ik erachter dat de mensen die praten familie van elkaar waren, vandaar dat ze altijd wat te zeggen hadden.
Verder is het ook lastig om zelf wat te zeggen omdat je niet veel over andere moeders weet, als je elkaar al kent heb je meer om over te praten.
Het kan ook zijn dat het trekken aan een dood paard blijkt; dat je ergens in een cultuur bent beland die jou gewoon weinig energie gaat geven, dan heb jij gedaan wat je kon en wordt het tijd om te vertrekken naar een plaats waar de mensen wel sociaal zijn en je hartelijker ontvangen.
Wanneer je wil investeren in een relatie met deze mensen zal het dus helaas volledig van jou zelf moeten komen.
Er zijn wel boeken te vinden waar je kunt lezen hoe je om kunt gaan met mensen die sociaal niet handig zijn. Dat kan misschien helpen.
Weet dat je hierin niet alleen staat, ik heb ditzelfde meegemaakt. Zoals anderen ook al aangeven, probeer mee te doen met activiteiten. Ik ben van mezelf ook niet zo'n voorgrondtype, maar dat geeft niets. Het is goed zoals je bent, blijf jezelf, groet anderen. Als je niets terugkrijgt zegt dat meer over de ander dan jezelf. Ook al is dat soms even slikken en kost het je misschien een traan!
In mijn woonplaats trekt familie veel met elkaar op en hier wonen veel families (weinig import), ik vermoed dat ze zelf niet in de gaten hebben dat er ook nog import is die hier geen familie heeft en dus meer moeite moet doen om contacten te leggen en er 'tussen' te komen. Ga eens na of je 'import' kent en knoop eens een praatje aan, nodig uit voor een bakje koffie/thee. Mijn ervaring is dat moeders die hier niet vandaan komen, tegen dezelfde dingen aanlopen. Dat geeft over en weer herkenning. Op deze manier is het mij uiteindelijk toch gelukt (in deze ik denk toch wel gesloten cultuur) om een paar fijne contacten te vinden. Leg de lat daarom niet te hoog en wees blij met elk fijn contact dat je wél hebt.
Is er een moedergroep in jouw woonplaats van 'elke dag nieuw"? Mocht je je bij die doelgroep thuisvoelen dan is dat ook een aanrader.
Verder heb ik de ervaring dat het 'moeilijk ertussen komen' vooral zit in de 'refo cultuur'. Mocht het op school of kerk niet lukken, kijk dan eens of je contact kunt leggen met iemand uit je straat of buurt en daar positieve energie van krijgt.
Sterkte met alles vragensteller!
Als kind ben ik op school veel genegeerd en gepest. Nu ben ik dan volwassen maar de angsten van toen steken vaak nog de kop op. In het sociale leven vind ik moeilijk aansluiting... deels een karakter en deels uit angst.
Soms zijn de angsten die ik heb niet op zijn plaats. Ik kan in mijn hoofd vanalles bedenken terwijl het niet 'waar' hoeft te zijn. Dan probeer ik maar het beste van iets of iemand te denken totdat het tegendeel is bewezen. Dan weet je dat je een goede reden hebt om iemand uit de weg te gaan. Ik heb ook geen zin om steeds met negatieve dingen bezig te zijn want het verpest zoveel van de levensvreugd. Dan probeer ik te genieten van het mooie weer of mijn hobby of mijn werk. Het scheelt dat ik in zekere zin een leven leid langs de zijlijn zodat ik die directe contacten niet hoef aan te gaan. Ik word daar niet gelukkig van.
Met dat laatste help ik de vragensteller niet want die moet elke dag haar kind ophalen en komt elke dag in zo'n situatie. Heel moeilijk.
In de antwoorden las ik best nuttige dingen. Een praatje over het weer, of wat humor gebruiken. Of taken op school op te pakken. Dan heb je meteen een onderwerp waarover je met iemand kunt praten. En als ze dan nog niet willen? Ik zou zeggen blijf dan ook in de auto zitten tot het laatste moment.
Als je deze zelfde mensen op de Bijbelstudie ook nog ontmoet en het dan nog niet wil vind ik dat wel erg! Onchristelijk gedrag. Volgens mij heb je alle reden om zoiets aan te kaarten! Het belangrijkste.... bid of God je de weg wil wijzen! Bij Hem mag je wel zielig zijn!
Er staan wel nuttige tips in maar die werken alleen als we zeker weten dat er niets anders aan de hand is. Met iets anders bedoel ik kliekvorming.
Ik herken het namelijk wel. Ik was vroeger weliswaar verlegen maar heb veel bijgeleerd, heb geen moeite contact te maken. Wel nog soms moeite met zomaar 'een praatje pot' ( zoals mij moeder dat zo mooi kon zeggen) maar op de refoschool waar mijn kinderen opzaten was iets heel anders aan de hand. Wij gingen naar een andere kerk dan 98 procent van de anderen. Ik kwam er hoe langer hoe meer achter hoe verweven alles met elkaar was. Mijn dochter heeft tot de 8e groep op school gezeten en tot in groep 8 ontdekte ik allerlei familie verbanden.Serieus ik denk dat 80 tot 90 procent wel familieleden had op school of bij elkaar in de kerk zat. Ik deed van alles op school zoals de schoonmaak, bij het koffiedrinken stond ik dan wel bij anderen, die vervolgens over Pietje, Klaasje en Truusje praatten die blijkbaar iedereen kende en ik zelf niet. En ik maar proberen om"haakjes" te vinden om mee te doen aan het gesprek. Maar die waren er niet altijd. Verder is onze jongste ernstig gepest en die hebben we van school moeten afhalen. Het was een gevoelig kind en het is hem niet gelukt om erbij te horen. Dat lag niet alleen aan de klas, het is altijd een samenspel van factoren. Het feit dat we niet bekend waren bij de meesten, maakte wel dat veel ouders niet echt geïnteresseerd leken wat het buitensluiten met hem en ons deed. Behalve 2 moeders
Dus ja ik heb een niet al te beste ervaring met een reformatorische school helaas.
Maar om terug te komen op de vragensteller:
Ga bij je zelf na of je iets kunt veranderen. Speelt je zoontje wel met andere kinderen, vaak krijg je op zo'n manier wel contact met andere ouders ( bij het ophalen enzo) en hoe lastig ik sommige dingen ook vond, er zijn altijd ouders die wel open staan. Ik heb goed contact gekregen met de moeder van een schoolvriendin van dochter.
Daarvan hoorde ik ook meer hoe de "hazen liepen" ook met het helpen met overblijven had ik wel leuke praatjes, daar is niets blijvends uit voortgekomen maar dat vond ik ook niet erg. Ik had en heb genoeg andere contacten. Maar poe, ik heb zelden zo'n kliekvorming meegemaakt als op die school. Dus als dat bij jou ook het geval is, dan is dat best lastig, Ik zou het leefbaar proberen te houden en niet te veel verwachten.
Voor jou is het ook vervelend dat je deze ervaring ook op de bijbelkring hebt. Is er echt niemand die je meer kunt vertrouwen dan zou je dit kunnen bespreken.
Maar als je nergens anders problemen ervaart en hier wel dan is dat wel heel zuur. Ervaar je dit ook bij anderen ( werk familie andere kennissen) dan is hulp zoeken op dat punt helemaal niet gek. Ik wil je sterkte wensen.
Ik hoop dat door uw vraag bij veel mensen de ogen zijn open gegaan.
Als je wordt genegeerd wordt het erg lastig om een gesprek te beginnen!
Ik heb wel eens iemand opgebeld en gevraagd waarom diegene niets tegen me zei… ze was zich van geen kwaad bewust. Ik roep mensen hier op om open te staan voor anderen. Dan kunnen we nog eens een voorbeeld nemen aan onze evangelische naasten!
Mvg
