Vraag
Ik ben lid van het Lichaam van Christus en wil Hem volgen in alles. De laatste jaren is er een tendens in opkomst: een tendens van verdraagzaamheid en van tolerantie. Zeker onder de evangelische gezindte (ik kan het weten, zelf ga ik naar een vergadering van gelovigen), maar ook onder de reformatorische gezindte (ook dat kan ik weten, ik ga veel naar diensten van Geref. Bondspredikanten). Die tendens wordt door velen gezien als goed. Immers, als christen behoor je 'gedragen' te zijn en vooral niet oordelend naar de ander wijzen.
Vaak haalt men Mattheus 7:1 aan waarin de Heere Jezus zelf zegt: "Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt (vers 2). Want met welk oordeel gij oordeelt zult gij geoordeeld worden, en met welke maat gij meet, zal u wedergemeten worden" (schitterende tekst trouwens). Toch ben ik het niet helemaal met dit argument eens. Ik denk dat hier de halve waarheid mee wordt gezegd. Ik wil gelijk zeggen dat ik geloof in het onfeilbaar Woord van God en ook in het vleesgeworden Woord: Christus. Maar als ik Openbaring 2 vanaf vers 1 leest, dan staat daar: "Ik weet uw werken, en uw arbeid, en uw lijdzaamheid, en dat gij de kwaden niet kunt dragen; en [dat] gij beproefd hebt degenen, die uitgeven, dat zij apostelen zijn, en zij zijn het niet; en hebt ze leugenaars bevonden." De Heere Jezus zelf, Hij die de zeven sterren in Zijn rechterhand houdt, prijst de Efeziërs om hun oordelen. Immers, de Efeziërs hebben de apostelen beproefd of ze het wel echt waren en zij hebben ontdekt dat het niet zo was. En ze hebben die mensen geoordeeld.
Er staat overigens nergens in het Nieuwe Testament (dat ik weet) dat we mensen buiten de Gemeente hebben te oordelen. Mijn stelling is dus: Buiten de Gemeente hebben wij niemand te oordelen, dat zal Christus doen op de dag des Oordeels. Maar binnen de gemeente hebben wij als broeders en zusters de taak elkaar te helpen, de troosten én, waar nodig, te oordelen. Wat is uw mening over dit vraagstuk?
Antwoord
Het antwoord op deze vraag kan wat mij betreft kort zijn. Inderdaad zijn er grenzen aan de tolerantie binnen de gemeente. Er wordt wel eens verwezen naar de gelijkenis van het onkruid tussen de tarwe, waar staat “laat ze samen opgroeien tot de dag van de oogst”. Hierbij moeten we echter niet vergeten dat deze gelijkenis ziet op de weg van het koninkrijk Gods in de wereld. We mogen dit niet zomaar toepassem op de kerk, alsof we binnen de gemeente alle ruimte zouden mogen geven aan het onkruid.
Weliswaar oordeelt de kerk niet over de harten, maar waar sprake is van openlijk kwaad in leer en/of leven, moet tucht worden toegepast. Tucht komt van 'tijgen', trekken. Het moet bij tucht gaan om de liefde die de dwalenden wegtrekt bij de afgrond vandaan. Waar deze liefde is, moet ook de waarheid gezegd worden en de leugen weerlegd worden.
In de praktijk van het kerkelijk leven liggen hier veel vragen, maar het grondprincipe moet duidelijk zijn: de kerk weert wat haar belijden weerspreekt. En in de omgang met elkaar mag ook niet ontbreken dat onze woorden met zout besprengd zijn. Zeg het maar gerust, in alle liefde, wanneer je het op grond van jouw verstaan van Gods Woord, niet met een ander eens kan zijn. Blijf wel altijd open staan voor correctie. Sluit niet bij voorbaat uit dat je het ook mis kunt hebben, wanneer het tenminste niet gaat over zaken die in de Bijbel volstrekt duidelijk zijn.
Ds. J. Hoek
Dit artikel is beantwoord door
dr. J. Hoek
- Geboortedatum:04-09-1950
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
