Nadenken over pleegkind

Wij hebben drie kinderen gekregen van de Heere. Inmiddels is de jongste bijna twee en zijn we weer bezig met de vraag of we ‘open willen staan’ voor een vierde kindje. De stabiliteit in ons gezin is er en financieel zijn er ook de middelen. Echter, we denken ook steeds vaker aan pleegzorg. Vanuit mijn werk zie en hoor ik veel schrijnende situaties. Kinderen die in onveilige situaties opgroeien met alle gevolgen van dien.

Daarom de volgende vraag: mag je zeggen we gaan het traject voor pleegzorg in, met daarbij de consequentie dat we dan dus niet open staan voor een vierde kindje? Ik weet dat pleegzorg heel intensief en heftig kan zijn. Ook voor je eigen kinderen. Ik heb er geen geromantiseerd beeld van; het is veel geven en hard werken. Tegelijkertijd zou ik zo graag iets van onze liefde en stabiliteit willen delen door middel van pleegzorg. Ik realiseer mij dat wij dit alleen kunnen door in afhankelijkheid te leven van God.

Beste vraagsteller, 

De vraag die ik zo tussen de regels door lees, is die van of nog een vierde (eigen) kindje, óf een pleegkind, of misschien ook beiden...? Daarover kan ik geen beslissing nemen, laat staan adviseren. Ik hoef niet uit te leggen welke impact de geboorte van een (vierde) kindje sowieso heeft op je gezin, als ouders, maar niet minder op de andere drie kinderen. 

Wel wil ik benadrukken hoe waardevol ik je vraag vind en dat jullie openstaan voor pleegzorg. Er is momenteel een groot en bijzonder schrijnend tekort aan pleegouders, terwijl er zoveel kinderen en jongeren zijn uit gebroken gezinnen, die veiligheid, geborgenheid, aandacht en zorg nodig hebben, maar deze van hun biologische ouder(s) niet kunnen krijgen of verwachten. In die zin zou ik zeggen: ga ervoor!

Echter, pleegzorg heeft wel een enorme impact op het gezin. Pleegzorg heeft een heel andere insteek dan bijvoorbeeld adoptie. Er is (voorlopig of uiteindelijk) geen kans op tenaamstelling. Je heet dan wel papa of mama en wordt als zodanig aangesproken en gezien, maar je bént het niet en zult het nooit worden. Je hebt namelijk altijd te maken met de biologische ouders, waarvan één of beiden uit een zwak sociaal, minderbegaafd of soms zelfs crimineel milieu komen. Pleegkinderen zullen geregeld contact moeten onderhouden met hun eigen, biologische ouders, die omgekeerd weer niet mogen weten waar pleegouders wonen, wat extra complicaties en zorg met zich meebrengt.

Als laatste nog een kanttekening. Hoe verhoudt zich een pleegkind tegenover drie biologisch eigen kinderen? In mijn gemeente heb ik een gezin met enkel drie pleegkinderen, die van elkaar weten dat ze alle drie pleegkinderen zijn. Daar wordt openlijk over gesproken, zo jong als ze zijn. Dat is niet alleen te waarderen, maar ook zeer verantwoord.

Bij jullie ligt het iets anders. Als pleegkinderen nog erg jong zijn, valt het minder op, al moeten we het inzicht van kinderen (zeker in gezinsverband) nooit onderschatten. Bij het ouder worden zullen er zeker vragen gesteld gaan worden, wat ook weer afhankelijk is van de periode dat een pleegkind bij pleegouders blijft. Sommigen kinderen blijven enkele maanden (niet aan te raden, want dat benadeelt de veiligheid, tenzij ‘het niet werkt’), anderen blijven tot hun achttiende, enzovoorts. 

Belangrijk voor dit moment is, gezien je vraag, of jullie als gezin -let wel: niet alleen als ouders, maar ook als kinderen- voldoende veiligheid, geborgenheid en structuur kunnen bieden die een pleegkind op dit moment nodig heeft. Omgekeerd zullen jullie als gezin ook een zeker incasseringsvermogen moeten hebben om een pleegkind in jullie gezin op te nemen met bovengenoemde kwaliteiten.

Dat we daarbij steil en diep afhankelijk zijn van de Heere God, mag voor zich spreken. 

Ds. M. F. van Binnendijk,
Hervormd predikant te Stadskanaal

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M.F. van Binnendijk

• Geboortedatum:
  30-11-1963
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Stadskanaal
• Status:
  Actief

170 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven