Onderscheid aanvechtingen en twijfels

Mijn vraag over de inwendige en uitwendige roeping is door ds. Van den Brink heel duidelijk beantwoord. Dat schept wel wat ruimte, veel dank daarvoor! Hij vraagt of ik vertrouwen heb in te gaan op de uitwendige roeping. Ja, dat heb ik en had ik al. Omdat er niks anders is dan op te bouwen: Hij roept mij, dus mag ik komen en als Hij mij niet zou accepteren zou Hij Zijn woord niet gestand doen. Ik ga in op Zijn geopenbaarde wil.

Maar ik raak vaak alsnog in verwarring door zoveel verschillende preken en stellingnames. Niet door de woorden van predikanten die geen algemeen aanbod van genade verkondigen, maar juist door hen die dat wel hebben. Aan hun woorden, onderbouwd vanuit de Bijbel heb ik zoveel en toch beoordelen zij bepaalde dingen verschillend. En als het dan soms toch weer gaat over inwendig en uitwendig, ken je dit of dat, de Heilige Geest doet het (ja, is zo), slaat de twijfel toe.

Als u de vergelijking trekt met het Avondmaal knijpt het ook een beetje. Wat als ik toch niet werkelijk geloof, dan zie ik brood en wijn als verzegeling van iets wat ik niet heb! En bedrieg mezelf dus. Ik weet dat ik hierin niet goed denk. Als ik geloof heb ik het! En toch... Zoveel hoofden, zoveel zinnen, zelfs onder bijbelgetrouwe predikanten die het evangelie ruim verkondigen!

Beste vragensteller, 

In jouw woorden gaat het over twee dingen: aanvechting en twijfel. Dat is niet hetzelfde! Twijfel is tegengesteld aan geloof, aanvechting is onlosmakelijk verbonden aan het geloof. We kunnen (zegt de Heidelbergse Catechismus zondag 16 vraag en antwoord 44) in de hoogste aanvechting verzekerd zijn.

Je bent verzekerd van Gods welmenende uitwendige roeping. Die zekerheid wordt aangevochten, maar je verzet je daar tegen. Heel goed, terecht. Geef hier geen ruimte aan enige twijfel. 

Het kan zijn dat de satan bijbelgetrouwe predikanten gebruikt om jou aan het twijfelen te brengen. De satan probeerde immers ook met Gods eigen (!) Woord Jezus te verleiden (Mattheüs 4). Dan zal hij zeker ook bijbelse preken daarvoor gebruiken. Maar als de satan je aanvecht is dat geen reden om hem te geloven (om te twijfelen), maar juist om je daartegen te verzetten.

Mijn advies is dat je probeert los te komen van de persoonlijke opvattingen van dominees. Durf met ieder in te stemmen als hij iets waar zegt – al zou het de paus van Rome zijn. Durf afstand te nemen van ieder die iets onwaars zegt – al zou het een engel uit de hemel zijn (Galaten 1).
 
Dit kun je met Gods hulp bereiken door je een gezonde bijbelse theologie eigen te maken. Dat is minder moeilijk dan het lijkt. De Heidelbergse Catechismus is een uitstekend uitgangspunt. Lees dit geschrift, zoals het er staat. Ga het niet vergeestelijken, maak er geen bevindelijk stappenplan van, vertrouw op de eenvoud van Gods openbaring.

En als de aanvechtingen of twijfels blijven komen? Bid Psalm 139: “Zie of er bij mij een schadelijke weg is en leid me op de eeuwige weg.” God is niet een bedreiging voor mensen die bang zijn voor misstappen en voor verkeerde opvattingen, voor mensen die bang zijn voor een tijdgeloof of historisch geloof, maar Hij is hun belangrijkste toevlucht en hun grootste rustpunt. 

Als je in het Oude Testament over Abraham leest, zie je een man die bepaald geen volmaakt geloof had en keer op keer fout zat. Maar in het Nieuwe Testament lees je dat hij door ongeloof niet heeft getwijfeld, maar gesterkt is in het geloof en God de eer gaf (Romeinen 4:20). Alleen zijn geloof wordt nog genoemd! Zo is God blijkbaar: het kaf doet Hij weg en Hij beoordeelt ons op het koren.

Met hartelijke groet,
Ds. G. A. van den Brink

Dit artikel is beantwoord door

Ds. G.A. van den Brink

• Geboortedatum:
  05-01-1974
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Actief

242 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven