Geloofscrisis

Momenteel ervaar ik een geloofscrisis. Meer en meer dringen gedachten zich aan me op dat het allemaal op toeval berust en dat het een vorm van indoctrinatie is. Psychologisch gezien is het goed uit te leggen, dat als je iets vanaf je geboorte gehoord hebt, je het je ook eigen gaat maken. Ik lees verhalen over mensen die van hun geloof afgevallen zijn en die ook gelukkig zijn. Die eventjes bang bleven voor de hel, maar dat verdween langzamerhand ook. Psychologen kunnen dat prima uitleggen. Alsof het gewoon de overtuigingen in het brein zijn, die langzaam wegebben.

Waarom zou het geloof waar zijn? Is het niet gewoon logisch? Als mensen op aarde zijn, dat ze gaan nadenken over iets groters? Dat we een reden zoeken voor dat wat we niet kunnen verklaren? Soms voelt het alsof het zo gegaan is. Dat de mensen gewoon na gingen denken over de reden van hun bestaan, over hun troost in lijden. En dat daaruit religie voortgekomen is.

Het voelt ook zo willekeurig. Dat God Israël uitkoos, temidden van alle andere volken. Zo’n klein volk. En alle andere mensen dan? Gingen die verloren? En de mensen in Turkije en Syrië dan die zonder het christelijk geloof opgegroeid zijn en nu sterven door de aardbeving? Gaan zij ook verloren? Ik moet ook denken over hoofdstukken in Openbaring, waar God de rampen zendt zodat mensen zich bekeren. Maar moeten nu onschuldige kinderen sterven, zodat anderen tot geloof komen? Deze vragen heb ik nooit eerder gehad, tot nu toe.

Daarnaast heb ik een moeilijke periode in mijn leven, ik heb veel gebeden, geprobeerd te vertrouwen. Maar het is stil gebleven. Misschien wakkert dat mijn twijfel aan. Waar is God? Al deze vragen maken me bang en verdrietig. Ik wil niet dat God er niet is. God was altijd mijn Steun en Toeverlaat en ik zou het zo erg vinden als dat wegvalt! Ik roep ook tot God, probeer elke dag in mijn Bijbel te blijven lezen maar ik voel me zo alleen hierin. Misschien klinkt dit allemaal opstandig en oneerbiedig, maar zo bedoel ik het echt niet. Het leeft in mijn hart.

Beste vragensteller,

Wat een diepe en grote vragen stel je! Vragen die pijn doen maar ook een verlangen in zich hebben naar zekerheid en troost. Je vraag is een poosje blijven liggen, niet bewust, integendeel, maar ondertussen zijn er weer veel nieuwe gebeurtenissen gepasseerd. Welke dan? Ik zou van alles op kunnen noemen, over de protesten in Frankrijk, de onrust in Israël, de altijd durende oorlog in Oekraine, enzovoort. Ik zou ook verschillende persoonlijke omstandigheden kunnen opnoemen van onrust versus vreugde. Of nog wat persoonlijker en dan vanuit een geestelijk perspectief zijn er de afgelopen maanden momenten geweest van diepe geloofsvreugde, maar ook dagen die koud, dor en zondig waren. Wat een verschillen! Dat zie ik als ik rondkijk in mijn wereld(je). 

En ik zie het ook in jouw vraag terugkomen, dat je rondkijkt en nadenkt over dingen die gebeuren of gebeurd zijn. Je hebt het over de keuze van God om een klein volk uit te kiezen, aardbevingen die mensen in Turkije en Syrië onverwachts de dood en het oordeel in trekken, rampen die voorspeld worden in het Bijbelboek Openbaring, maar ook over moeilijke perioden in jouw eigen leven. En daar bovenop ervaar je een stilte als het gaat om het horen van de stem van God waar je -volgens mij- zo naar verlangt.

Daarom zou ik je vooral naar de echte grote Gebeurtenissen willen wijzen die plaatsvonden in de wereld en die we afgelopen weekend herdacht hebben. Goede Vrijdag en Pasen rondom Jeruzalem. Dan ontmoeten we daar een groepje mannen en vrouwen die zich in een geweldige geloofscrisis bevinden, net als jij. Ze trokken drie jaren met Jezus op. Wat een geweldige tijd was dat! Wat een woorden van troost, bemoediging en hoop voor de toekomst hoorden ze uit Zijn mond! En niet alleen dat, maar ze zagen ook tekenen van genezing, blijdschap, vergeving, verhoring van gebeden en zelfs opwekking uit de dood voor hun ogen plaatsvinden.

Maar toen kwam het einde van Jezus. Hij werd bespuugd, gemarteld, uitgescholden, veroordeeld, gekruisigd en gedood. Alle verwachtingen en hoop van Zijn volgelingen werden de bodem ingeslagen. Je hoort de echo van Lukas 24: “We hoopten dat Hij het was die Israël zou verlossen.” Maar nee, Hij werd weggevoerd en gedood. Hij is er niet meer. Het was alles valse hoop, religie, opium voor het volk, psychologische waarnemingen om ons te verdoven, omdat we anders het leven te zwaar vinden...

Totdat Jezus opstond uit de dood! En Hij enkelen van hen antwoordde: “O onverstandigen en tragen van hart! Dat u niet gelooft al wat de profeten gesproken hebben! Moest de Christus niet lijden en zo in Zijn heerlijkheid ingaan?” Moest het niet zo zijn dat alleen Jezus, als Zoon van God, door Zijn eigen leven te geven, ons een nieuw begin kan aanreiken? Iets wat niet uit te leggen of te verklaren is. Waar we niets van begrijpen. Wat we zelf nooit hadden kunnen bedenken. Waar we niets anders mee kunnen, dan verwerpen of geloven. Hem verwerpen houdt in dat we ons leven zelf invullen en vasthouden: onze visie, onze gezondheid, onze toekomst, onze hoop. Wat triest als dat ons leven is... Daarom hoop ik dat je de opstanding van Jezus gelooft en als gevolg daarvan dat jij je volledig aan Hem overgeeft. Want dat vraagt Jezus van ons. Altijd en opnieuw.

Volledig! Dat betekent inclusief onze eigen redeneringen, onze eigen gevoelens, onze eigen ervaringen, onze eigen oplossingen, onze eigen goede werken en ideeën, onze moedeloosheid, onze angst, ons ongeloof, onze geloofscrisis, onze opstand tegen Hem, ons alles!

Dat is een enorm grote stap, die we meermalen in ons leven moeten zetten, maar het is ook de enige stap die ervoor zorgen kan dat we weer gaan zien wie God is en wat Hij gedaan heeft! Door het zien op Jezus en door het afzien van jezelf.

Want Hij is opgestaan! En Paulus (in eerste instantie een vijand, vervolger en moordenaar van de volgelingen van Jezus) zegt het ons voor in 1 Korinthe 15 dat we ons eraan vast moeten houden zoals het verkondigd is, tenzij dat we tevergeefs geloofd hebben, dat Christus gestorven is voor onze zonden, om ons nieuw leven te geven, dat Hij begraven is, opgewekt en aan velen verschenen. Als Hij niet opgewekt zou zijn, zou de prediking zonder inhoud zijn en ons geloof tevergeefs. We zouden de meest beklagenswaardige zijn van alle mensen... Maar nu, Christus is opgewekt en God zij dank, Hij geeft ons de overwinning door onze Heere Jezus Christus.

Zie op Jezus, Hij is opgestaan om in jouw en mijn leven onze oude gevoelens van vijandschap en ongeloof (die helaas heel vaak terug kunnen komen) weg te nemen en te veranderen in een diepe liefde voor God en voor de mensen om ons heen.

Zie op Jezus, let niet op je eigen ongeloof, inzichten en redeneringen. Het is allemaal zo waardeloos en relatief. Vandaag bedenken we dit, morgen horen we dat en overmorgen zijn we alles weer vergeten. 

Daarom, zie op Jezus. Hij is gisteren, heden en morgen dezelfde. De Zoon van God, die mens wilde worden om ons weer terug te brengen naar Zijn Vader. 

Als we op Hem zien en blijven zien, hebben we toekomst, hoop en perspectief. Wat een grote, heerlijke en liefdevolle Redder of Zaligmaker is Jezus. Kijk naar Hem, verwacht het van Hem, Hij zal ons nooit beschamen, want Hij is de opstanding en het Leven. Wie in Hem gelooft zal leven, eeuwig, voorbij de tijdelijke dood, voorbij de tijdelijke twijfels en geloofscrisissen waardoor je bang bent en verdrietig. Hij weet ervan, want Hij heeft onder ons gewoond. Maar Hij is nu bij Zijn hemelse Vader om voor ons te bidden. En, ten slotte, weet dat God deze gebeden van Jezus volledig zal verhoren! Want het is tot eer van God, die hemel en aarde gemaakt heeft! Zijn Naam is groot, heilig en goed!

Door middel van dit antwoord verbreekt Hij (opnieuw) de stilte en zegt Hij tegen jou persoonlijk: Ik leef en jij zult leven! Hem zij alle eer!

Raymond Warnaar

Dit artikel is beantwoord door

ir. Raymond H. Warnaar

• Geboortedatum:
  17-08-1968
• Kerkelijke gezindte:
  ICF (zendingsgemeente CGK)
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Inactief

94 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven