Seks voor het huwelijk, gruwelijk en afschuwelijk

Ik kan maar niet vergeven en vergeten dat mijn vrouw voor we trouwden, met andere mannen seks heeft gehad. Ik heb met seks gewacht tot ik haar leerde kennen en wist dat zij het was met wie ik mijn leven in trouw wilde doorbrengen. Toen ik opgroeide was het bepaald niet geaccepteerd in mijn sterk geseculariseerde postkatholieke omgeving dat je er zulke ‘ouderwetse’ opvattingen op na hield als ik, maar voor mij is het zolang als ik me kan herinneren iets heel belangrijks en vanzelfsprekends geweest. Roland Holst zei: “Op huwelijk rijmt alleen maar gruwelijk en afschuwelijk.” Ik zeg: seks voor en buiten het huwelijk is alleen maar gruwelijk en afschuwelijk.

Ik denk dat ik, toen ik jong was, aan mezelf ging twijfelen. Niemand dacht zo. En mijn vrouw, toen vriendin, had best een moeilijke tijd achter de rug waarin er dingen gebeurd zijn onder sociale druk die ze zelf niet wilde. Ook was ze nogal naïef en kwam uit een probleemgezin. Maar goed, ze was er zelf bij. We leerden elkaar kennen tijdens de studie, werden verliefd en hielden van elkaar. Iedereen heeft zijn zonden, ik heel zeker ook (deze waar ik nu over schrijf bijvoorbeeld) en ik wilde het haar niet kwalijk nemen dat ze geen maagd meer was. Ik schaamde me er zelfs voor dat ik dat echt verdrietig en pijnlijk vond.

Ik heb er nooit met mensen over gepraat. Als ik in die tijd een levende kerkgemeenschap om me heen had gehad was het misschien allemaal anders gelopen. Unus Christianus nullus Christianus. Maar dan had ik haar misschien ook niet gehad. We gingen en gaan overigens allebei regelmatig naar de kerk, toentertijd de studentenkerk in de stad waar we studeerden, daarna op verschillende plekken.

We zijn al jaren getrouwd, hebben een fijn gezin en lieve kinderen en we willen zeker voor altijd bij elkaar blijven. We communiceren open met elkaar. Maar de gedachte aan die dingen laat me niet los. Nog steeds lig ik er soms wakker van. Nog steeds kan het mijn humeur verpesten en me zuur en verbitterd maken. Nog steeds kan ik haar ermee lastig vallen. Dat heeft ze niet verdiend. En dan hebben we soms maanden geen seks. Er is wel altijd lichamelijke intimiteit, maar ons liefdesleven lijdt eronder net als de vreugde van het dagelijks leven. Ik vind het erg en voel me ernstig tekortschieten. Ik ben toch al lang niet meer de onervaren jongeman van toen die zo gekwetst was door die dingen? Het is allemaal lang geleden. En toch.

Soms heb ik het gevoel dat de ‘hinderaar’ juist deze kwetsbare plek in mij aangrijpt. Iemand schreef op deze site: “Satan doet er alles aan om je voor het huwelijk het bed in te krijgen en je er tijdens het huwelijk uit te houden.” Zo voelt het soms. Als het weer eens mis gaat met me, word ik jaloers. Ik ga wroeten, vragen stellen, mezelf met afgrijselijke beelden wanhopig maken. Mijn werklust verdwijnt, ik slaap slecht, ik eet en drink om mijn gevoelens in toom te houden. En ik wil niks liever dan met dit alles ophouden. Ik zie mezelf en kan mijn gedrag en zelfs mijn gevoel op geen enkele manier billijken.

Welke zonde is nou de grootste? Volgens mij ziet zij het gebeurde niet eens als zonde. Maar de pijn is er altijd, nog steeds, en ik ben bang dat die blijft. Ik probeer dit alles bij Christus neer te leggen. Maar de gevoelens blijven. Hoe moet ik hier toch mee omgaan?

Dank voor uw eerlijke en openhartige verhaal. Ik vind het heel herkenbaar dat je je kunt schamen voor je gedachten en emoties; dat je ervoor bidt, maar ze niet veranderen. Blijkbaar verandert de Heere God onze gevoelens soms niet, maar wil Hij ons iets leren ín die beleving. Ik hoop dat mijn reactie op uw verhaal u daar dichterbij brengt. 
 
U zag van jongs af aan het huwelijk als geschikte plek voor seksualiteit en dat het daarbuiten dingen kapot kan maken. De maatschappelijke idee dat seksuele ervaring je een beter/gelukkiger mens maakt, kan druk geven. Bovendien is het huwelijk geen garantie dat seks tot haar recht komt. Ik zie het veel meer dat mensen over deze thema’s twijfel en verwarring ervaren.
 
U schrijft dat u zich schaamde over het feit dat u het pijnlijk en verdrietig vond dat uw vriendin geen maagd meer was. Emoties hebben verbinding nodig. Bij schaamte kan dat lastig zijn, omdat het vaak gekoppeld is aan terugtrekken en willen bedekken. Schaamte betekent dat je geconfronteerd wordt met een stuk van jezelf hoe je niet wilt zijn. Het geeft dus een innerlijk conflict. Je bént wel zo (pijn en verdriet komt altijd voort uit je hart, uit wie je bent) maar mag van jezelf niet zo zijn. Dus loop je van binnen vast. Vaak uit zich dat in afstandelijkheid en frustratie. 

Als dit niet begrepen wordt, kan het resulteren in zuur en verbitterd raken. Vaak word je dat als je iets hebt opgegeven, een bepaalde hoop. Herkent u dat? Mogelijk heeft u met het willen bewaren van seks tot het huwelijk iets verwacht. Bijvoorbeeld dat het u op een heel intieme manier aan elkaar zou binden of een beloning op het wachten. Terwijl de praktijk teleurstellend was.
 
U schrijft dat u er soms nog wakker van ligt. Daardoor krijg ik de indruk dat het u niet goed is gelukt om deze teleurstelling te verwerken. U schrijft: Ik ben toch niet meer de jongeman van toen? Terwijl u zich nog wel zo kunt voelen. De pijn mag dan nog niet echt meedoen, omdat u onzeker bent of u zo mag zijn. Wat het voor u betekende dat zij geen maagd meer was, kan hierdoor niet écht meedoen. Ik bedoel wat het betekent voor u als mens, als partner. 

Pijn onderdrukken geeft iets afstandelijks in je houding en dat verhindert altijd intimiteit. Het is niet vanzelfsprekend dat seks tot haar recht komt in een huwelijk. Daarvoor is het nodig dat beide partners zich aan elkaar hechten met alles wat er is (Genesis 2). Daarom is het logisch dat zich de emotionele onderdrukking ook uit door vastlopen op seksueel gebied (hoewel dat vaak niet als zodanig herkend wordt).  

Ik lees niet goed wat precies uw pijn is. Heeft u zich in uw onervarenheid op bepaalde manier minder gevoeld, onzeker, niet volwaardig? Of misschien vond u het moeilijk om te gaan met de gevolgen van de seksuele ervaringen van uw vrouw? Uw ‘gruwelijk en afschuwelijk’ geeft mij de indruk dat u boos kunt zijn over deze pijnen. 

In de beschrijving van uw vrouw lees ik ook een innerlijk conflict terug. U lijkt te worstelen met de vraag in hoeverre zij verantwoordelijk was voor haar seksuele ervaringen en misschien ook voor uw pijn. Als ik het zo lees is zij dat voor een groot gedeelte niet, omdat er op een bepaalde manier macht over haar genomen is en het haar daarmee overkomen is.

Ik zal dat onderbouwen. U schrijft dat ze uit een probleemgezin komt. In probleemgezinnen zijn kinderen vaak op zichzelf aangewezen. Dat betekent eigenlijk altijd dat je te maken hebt met een onveilige hechting. Om je eigen grenzen te willen kennen en daarvoor op te kunnen komen, heb je als kind positieve bevestiging en begeleiding nodig. Waarschijnlijk heeft ze dat gemist waardoor ze dit als tiener nog niet kon. Daarnaast lees ik dat ze seks had onder sociale druk. Wanneer je als tiener onder druk gezet wordt voor seks, treedt heel vaak de freeze-respons op. Dat betekent dat je geen contact meer kunt maken met wat je in je eigen eigenheid wilt en daar dus ook niet voor op kunt komen. Dit zijn kenmerken die ook horen bij seksueel misbruik. 

Wanneer u vanuit de schaamte over uw innerlijke pijn deze voor uzelf houdt, kan het zich gaan uiten als verwijten. Mogelijk voelt uw vrouw uw moeite daarom als ‘lastig vallen’. Met verwijten kan ze begrijpelijk niet zoveel, omdat het haar overkomen is. Waardoor ze bang wordt voor uw frustratie, zich gaat terugtrekken en seks helemaal een ver-van-je-bed-show wordt. 

Kort samengevat is het kernprobleem volgens mij dat u hetgeen u voelt afkeurt en daardoor ook uw gevoelens niet begrijpt. Ook uw vrouw lijkt het overdreven of verkeerd te vinden. Daardoor komt u niet tot een aanvaarding en kunt u niet op een dieper niveau begrijpen waarom deze vorm van seksuele exclusiviteit belangrijk voor u is.

Ik denk dat u samen iets anders nodig heeft dan een beschuldiging. Ik denk dat u het nodig heeft om beide te gaan voelen dat u mag zijn wie u bent mét deze ervaringen en de emoties daarbij. U kunt uw vrouw hierbij helpen door te erkennen dat ze er niets aan kon doen, maar u het verlangen heeft dat er meer oog mag komen voor hoe het u nog steeds pijn kan doen. Niet om haar te beschuldigen maar wel om elkaar daarin lief te hebben. Als u verantwoordelijkheid gaat nemen voor uw eigen pijn, kan zij gaan voelen dat ze niet hoeft te veranderen. Ze kan dan ook leren om aandacht te hebben voor wat het voor u betekent. Dat het u in het heden nog steeds pijn kan doen en misschien haar ook wel. 

Misschien kan het u troosten dat de Bijbel hierover schrijft dat het oude voorbijgegaan is en het nieuwe gekomen. Dat zelfs als het volk overspel pleegt, God haar terugneemt en opnieuw tot de Zijne neemt. Hij vergeeft, wast haar schoon en bemint haar opnieuw. Zoals Hosea dat deed. Als Christus dat al voor ons deed, hoeveel te meer ook wij. Echter zonder daarmee de pijn te willen onderdrukken. Het is nodig dat de pijn hiermee samengaat, anders kunt u het niet vanuit uw hart doen. 

U schrijft dat het ook jaloezie kan oproepen. Op wie of wat bent u dan jaloers? Dit is een interessante emotie, omdat deze waarschijnlijk een afgeleide is van een diepere, meer authentieke emotie. Iets wat u diep vanbinnen anders wilt. Wat als u zou hebben wat degene heeft waarop u jaloers bent, wat zou u dan (niet) hebben? 

U schrijft dat u het gevoel heeft dat de hinderaar deze kwetsbare plek in u aangrijpt. Ik denk dat u hierin een denkfout maakt. Niet de kwetsbare plek is het probleem of het risico. Want juist in onze zwakte kun je zien hoe het Evangelie een kracht van God is. Wanneer u het kwetsbare stuk van uzelf in vertrouwen op de Heere en Zijn genade laat zien, kan de hinderaar u daarop niet grijpen, ook al bent u niet trots op uzelf. Jesaja 42:3 profeteert daar al over: “Het gekrookte riet zal Hij niet verbreken, en de rokende vlaswiek zal Hij niet uitblussen; met waarheid zal Hij het recht voortbrengen.” Ook bij ontmoetingen met de Heere Jezus uit het Nieuwe Testament zie je dit terug, denk bijvoorbeeld aan de vrouw bij de waterput. 

We kunnen wel zondigen door hoe we omgaan met kwetsbare plekken. Als we die niet willen hebben raken we maar zo verstrikt in hoogmoed. Omdat we dan in wezen niet openstaan voor liefde en genade. 

Dus, hoezeer u zich misschien ook schaamt, ik geloof dus dat er in uw moeilijke emoties juist een kans ligt. Niet om ze te willen veranderen of oplossen maar om te leren voelen dat ze er nu eenmaal zijn en uw vrouw te vragen of ze u wil helpen daarmee om te gaan. Zodat u samen intiem kunt zijn in de gebroken stukken, elkaar daarin kunt laten merken dat dat mee mag doen, ook al is het niet ideaal. Dat is nodig om ook weer lichamelijke aantrekkingskracht te kunnen gaan voelen.

Jantine Stam-van de Beek

Dit artikel is beantwoord door

J. (Jantine) Stam-van de Beek

• Geboortedatum:
  07-12-1987
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Barneveld
• Status:
  Actief

30 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven