Nog zoveel onwil

Beste ds. Van den Brink. Ik heb wat vragen met betrekking tot de heiligmaking, dus na het tot geloof komen. U hamerde er in uw lezingen duidelijk op dat je juist als onwillige zondaar tot Jezus mag en moet komen en in Hem mag geloven. Juist als je nog zo veel onwil hebt. Mijn vraag is nu: wanneer verandert deze onwil?

Uw lezingen hebben mijn ogen geopend. Ik dacht altijd dat ik gewillig moest zijn om God te dienen en te volgen voordat ik in Jezus mocht geloven als mijn persoonlijke Redder. U liet mij anders zien en ik ben gelijk op de knieën gegaan. Nu worstel ik alleen nog steeds met mijn onwilligheid. Zo vaak heb ik geen zin om God te volgen en te dienen. Voelen de geboden eerder als een regime dan als een bevrijding en worstel ik ook nog steeds tussen de balans van geloof wat alleen zaligmaakt, maar ook de duidelijke reactie van Jezus in Mattheüs 7:21-23, over de wil van Zijn Vader doen en dan het koninkrijk beërven. Is het dan toch niet enkel geloof?

Ik kan nog steeds zo veel opstand ervaren tegenover God. Vragen als; Waarom wil God perse alleen de eer? En God gaf wel redding, maar uiteindelijk worden we dan toch nog Zijn slaaf? Ik weet dat dit niet goed is om te denken, maar zelfs als ik me dat bedenk zegt er nog een stemmetje: zelfs dat wil Hij bepalen. Misschien lijkt het bij mij dan een beetje als geen oprechte keuze en zeggenschap over mijn leven willen houden. Zelfs je gedachten moeten goed zijn over Hem. Als een soort dictatuur. Ergens vind ik het beschamend om te schrijven, maar het zit mij erg dwars. En het is al zo lang zo. Ben ik dan wel echt veranderd en tot geloof gekomen? Hoe kan ik dan nog zo denken? En hoe kom ik er ooit vanaf?

Ik zag laatst wel dat u schreef in “Prediking van de oorzaken van het geloof”: “Omdat ons geloof door deze goddelijke oorzaken is ontstaan en blijft bestaan, kunnen wij er zeker van zijn dat we zullen blijven volharden in ons geloof. Wie eenmaal heeft geloofd, zal voor altijd een gelovige blijven. Al zou je maar één keer in je leven in de gekruisigde Christus geloven, dan heb je voor altijd eeuwig leven. De basis onder ons geloof is niet onze eigen vrije wil, maar Gods dragende liefde.” Eenmaal geloofd is dus blijven geloven, maar hoe beproef ik dan of het echt is en kan je dan nog steeds zo denken als ik doe en tot in het diepst van je hart soms zo'n weerstand/opstand voelen? Kan het dus zijn dat je maar een keer geloofd hebt (zoals u schrijft) en dat je dan verder niets doet of veranderd bent? Is dat ene moment van geloven dan echt genoeg en krijg je hier altijd innerlijke verandering door? Ik zou soms alles wel aan de kant willen zetten, zo ingewikkeld. Ik hoop dat u inzicht kan geven!

Beste vragensteller,

Je ervaart een wirwar van vragen die tot een bedreigende kluwen in je gedachten worden. Hoe naar ook, het is niet zeldzaam. Veel gelovigen worstelen met gedachten van wantrouwen en onwil en verwarring. Ieder van hen klaagt over een klein geloof en kent het verlangen: “Vermeerder mijn geloof.”

Ik verdeel jouw vragen in drieën: eerst iets over kleingeloof, dan over goede werken, dan over Gods eer.

1. Stel dat we de hoeveelheid geloof en ongeloof in jouw hart zouden kunnen meten, dan zou je meer ongeloof hebben dan geloof. We moeten echter niet meten en vergelijken. Een kruimel geloof, een geloof als een mosterdzaad, een klein geloof is toch meer waard dat het sterkste ongeloof. Want het geloof verbindt je aan Christus. Je moet dus niet de kracht van jouw geloof vergelijken met de kracht van jouw ongeloof, maar de kracht van jouw ongeloof met de kracht van Christus. En als je dat inziet, besef je dat je bent gered. Hij laat niet los het werk dat Zijn hand begon en Hij bidt voor je dat je geloof niet zal ophouden. 

2. Hoe zit het met de goede werken? De Reformatie heeft een buitengewoon gewaagde bewering gedaan, toen ze zei: wij zijn rechtvaardig voor God zonder onze werken. Als wij nul goede werken doen, brengt dat nog steeds onze relatie met God niet in gevaar. Het énige (!) geoorloofde motief om goede werken te doen, is dankbaarheid. Niet plichtsbesef, niet verantwoordelijkheidsgevoel, niet de angst voor de hel, niet de vrees voor de bedreigingen, maar dankbaarheid. Goede werken zijn alleen dan goede werken, zegt Luther, als ze vanzelf gebeuren. Waarschijnlijk moet jij dan heel erg veel doorstrepen wat je nu nog als goede werken labelt. Er blijft vermoedelijk niet veel meer over. Dat is confronterend, maar ook bevrijdend. Ga zo eens nadenken over wat goede werken zijn. Richt je op zaken die je graag wilt gaan doen, uit dankbaarheid dat je verlost en gerechtvaardigd bent.

3. Je hebt moeite met de notie van Gods eer. Je vat ‘eer’ blijkbaar op als zelfgerichtheid, trots, eergevoel, egoïsme, zelfbedoeling. Maar in de Bijbel is eer of heerlijkheid een woord dat gaat over schoonheid, grootsheid, grandeur. Probeer je het zo eens voor te stellen: zoals je getroffen wordt door de schoonheid én de majesteit én de verhevenheid van de bergen, zo kun je ook geraakt worden door de heerlijkheid van God. Gods heerlijkheid omvat de grootsheid van Zijn genade, de hoogheid van Zijn liefde, de kracht van Zijn verlossing, de majesteit van Zijn recht, de eeuwigheid van Zijn goedheid (Jes. 54:10). De eer van God ligt in Zijn overweldigende vrijgevigheid en wij erkennen de eer van God als wij geloven (Rom. 4:20). 

Met hartelijke groet,
Ds. G. A. van den Brink

Dit artikel is beantwoord door

Ds. G.A. van den Brink

• Geboortedatum:
  05-01-1974
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Actief

242 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven