Is het vreemd als ik wel eens hoop dat mensen vragen: hoe is het met je? En dan ...

Is het vreemd als ik wel eens hoop dat mensen vragen: hoe is het met je? En dan bedoel ik niet een vraag in het algemeen, maar geestelijk. En ik weet dat er mensen zijn die weten dat er nu nog steeds een God is die leeft en nog naar verloren zondaren wil omzien. Maar dat kost veel strijd en je wordt ook eenzaam. Want je begrijpt niet als het niet echt is van binnen waarom die man of vrouw stil,verdrietig of op een verjaardag wel eens niet vrolijk kan zijn. O nee, dat begreep ik eerst ook niet. Ik verstond het niet waar een dominee over preekte, of als hij sprak vanuit zijn hart! En ach als je hart er vol van is dan wil je er toch ook wel eens met iemand over praten die dezelfde God lief heeft? Als je voelt dat je omgeving je niet begrijpt, zou een kind van God niet weten hoe het is om niet begrepen te worden? Zeggen ze wel eens als er een lid lijd lijden alle leden? En was er vroeger niet meer verbondenheid onder Gods volk? Als ik boeken lees, dan word ik daar wel eens jaloers op. Samen God lovende met de gedachte: Hij moet wassen ik (wij) moet minder worden. Ach, misschien vraag ik wel te veel. En wie ben ik? Ik moet nog zo veel leren. Daarom hoop ik en bid ik ach HEERE zou u toch eens een van Uw knechten/kinderen willen sturen. Maak niet uit wie, maar ook iemand die U lief heeft. Is dat vreemd dat ik dat wel eens hoop?

Beste vraagsteller, ’t is helemaal niet vreemd dat je verlangt naar geestelijke gemeenschap met hen, die de Heere Jezus hebben leren lief krijgen. Iedere zondag belijden we, dat we de “heilige, algemene, christelijke Kerk” zien als “de gemeenschap der heiligen” en antwoord 55 uit de Heidelberger laat er geen twijfel over bestaan, dat God mensen herschept om niet alleen voortaan voor Hém te leven, maar ook tot nut van onze naaste.

Bovendien is het zo, dat “waar het hart vol van is de mond overloopt”. Geraakt door de liefde van Christus kan het zomaar gebeuren, dat Gods Geest je mond opent tot Zijn lof. In mijn huidige gemeente zetten mijn vrouw en ik daarom op de Avondmaalszondag ’s avonds de pastorie open voor ontmoeting en gesprek. Die avonden zijn rijk! We leren nog zoveel van elkaar.

Wel zal je zelf ook wel merken, dat er altijd iets van schroom in ons is om zomaar openlijk over Christus te spreken. Ooit zei een wijze ouderling eens tegen me: “Dominee, ik ben makkelijker ouderling op huisbezoek dan thuis”. Hij bedoelde daarmee het moeilijk te vinden om met ‘eigen’ te spreken over het geestelijk leven. Maar zou ik jouw vraag eens mogen omdraaien?! Vraag jij weleens aan een ander: Hoe is het met je? Ik bedoel: Zou het initiatief ook van jezélf kunnen uitgaan? ’t Zou wel eens verrassende ‘resultaten’ kunnen geven.

Bovendien moeten we het verleden maar niet idealiseren. ‘k Merk hoe gesloten juist de oudere generatie vaak is op geloofsgebied, terwijl de jongeren daar vaak zoveel opener en vrijmoediger over spreken. Als Gods Geest werkt, dan zál Gods lof en werk gespreksstof worden. Persoonlijk ben ik daarom niet moedeloos als ik let op de tijd waarin we leven. God werkt ook -misschien mag ik wel zeggen juist ook- in onze dagen. En David bidt: “...en de vrijmoedige geest ondersteune mij. Zo zal ik de overtreders Uw wegen leren; en de zondaars zullen zich tot U bekeren”. (Ps. 51 : 14b en 15)

Ds. G. Herwig

Dit artikel is beantwoord door

Ds. G. Herwig

---

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven