Agressieve houding van man

Als mijn man en ik ruzie hebben, gaat het er flink aan toe. Hij gebruikt de meest vreselijke scheldwoorden in mijn richting en ook mijn familie krijgt dan allerlei verwijten over zich heen. Ik weet dat ik ook niet de beste ben, maar als ik later er over begin en zeg dat ik dit erg vind, zegt hij altijd: “Dat is je eigen schuld. Als jij zo doet dan kun je dit verwachten.” Als ik iets vind of voel ben ik altijd negatief en een zeur en loopt het uit op ruzie.

Ik heb idee dat onze relatie op is. Ik wil graag een paar dagen zonder hem om bij te komen, want ik schreeuw en bek alleen maar op de kinderen. En de rek is er uit bij mij. Maar hij zegt: “Als je weg gaat hoef ik je nooit meer te zien.” Hij zegt nooit sorry tegen mij en maakt het nooit uit zichzelf goed. Ik ben op. Wat moet ik nu?

Beste vragenstelster,

Wat een nare en vermoeiende situatie omschrijf je. Steeds maar weer ruzie zonder dat je verder komt. Het gaat gaat onder je huid zitten. Je raakt overprikkeld, gestrest, moe en onzeker. Dan is het begrijpelijk dat je vooral in een negatieve modus komt. Je probeert het wel, maar op een moment is het op. Jullie huwelijk zit in een fase waarin het denken over elkaar en de relatie met name negatief is.

Conflicten komen in elk huwelijk voor (soms wordt dat een ruzie genoemd en ervaart de één dat meer als een conflict dan de ander). Die conflicten moeten opgelost worden. Dat betekent dat er tijdens het conflict of in de tijd daarna verzachting komt, wederzijds begrip voor het standpunt, de intenties en emoties begrepen worden. Zeker als er wederzijds verwijten werden gemaakt. 

Je man lijkt niet om te kunnen gaan met kritiek en zijn eigen fouten. Zijn agressieve houding is een vorm van defensiviteit. Er zijn allerlei soorten defensieve reacties bij een conflict. Ik noem er een aantal: ontkenning (liegen), zwijgen, er tegenin gaan (ja, maar...) en de meest vervelende: de tegenaanval op het karakter van de ander. Deze laatste is de methode die je man gebruikt. Hij valt jou als persoon aan én je familie (waar je niets aan kunt doen). Als je je pijn poogt te delen krijg je de schuldkaart toegespeeld. De schuldige willen aanwijzen is geen reparatie van het conflict wat tot vereniging leidt, maar een vorm van veroordeling. Alles is jouw schuld, alles ligt aan jou. Jij bent de rotpersoon. Als jij anders was en zou doen, dan zou alles goed zijn. 

Beschuldigen of een schuldige willen aanwijzen leidt nooit tot een groei in liefde. Je bent dan meer aan het vechten dan aan het hechten. De stress die dit geeft is uitputtend zoals je nu aan de lijve merkt. John Gottman beschrijft iets vergelijkbaars: de vier ruiters van de Apocalyps. De vier ruiters kondigen de ondergang van de relatie aan. De eerste ruiter is kritiek op de ander, gevolgd door defensiviteit, dan minachting en dan ‘vermuring’. De vermuring is een vorm dat je niet meer reageert, moe bent van het vechten en het conflict in een impasse is geraakt. Je man gaat heel minachtend met jou om en minachting is gif. Het staat tegenover achting en liefde. Deze impasses kenmerken zich door uitzichtloosheid, voortdurend onbegrip en vermoeidheid. Wat jij ervaart is dat er geen ruimte is voor je mening en gevoel. Hij gaat geen verbinding met je aan. Je voelt je niet veilig, gekend, geborgen en aanvaard. Met als gevolg dat je een schim wordt van jezelf. Vaak probeer je jezelf nog wel aan te passen, te zwijgen, uit te leggen maar niets brengt jullie nader tot elkaar en hij lijkt zijn hart vooral harder te maken. Het is dus heel begrijpelijk en normaal dat de rek er bij je uit is en je rust nodig hebt, zonder hem. Je lijf zit boordevol stress. 

Hij zet je echter klem met zijn opmerking dat als je weggaat je weg moet blijven. Ik denk dat jij je hierdoor niet moet laten gijzelen. Als hij dat zo wil, is dat zijn keuze en zijn verantwoordelijkheid. Dat is niet van jou. Hij blaast dan jullie huwelijk op en niet jij. Ik denk zelfs dat het goed is om te laten merken dat hij niet de baas is over je. Jij niet zijn bezit bent of slaaf. Ga dus gerust een paar dagen weg.

Maar wat dan daarna? Het antwoord is dat de crisis opengelegd moet worden. Je moet het een soort van opgeven en erkennen aan jezelf dat het huwelijk zo niet meer vol te houden is. Dat het te uitputtend is. Dat je niet meer kan en het zo niet meer hoeft. Daarna kan je dat aan hem aangeven. Zonder daarin iets van hem te verwachten of te willen. Je hoeft hem alleen maar op de hoogte te brengen dat je zo niet meer verder kunt. Dat het huwelijk je sloopt. 

Dan zou ik één of twee mensen of hulpverlening in vertrouwen nemen. Zodat jij allereerst weer ruimte krijgt om te ademen. Dat je bij kunt komen van de heftigheid hiervan. En dat je kunt leren met zijn agressie en minachting om te gaan zonder verstrikt te raken in het gevecht. Je kunt dan leren uit het patroon te stappen. Het zou goed mogelijk zijn dat je man bang is en onzeker over zichzelf. Maar ook dat hij zelf een autoritaire vader had en hij eigenlijk niet weet hoe je normaal en liefdevol met je vrouw omgaat. Dat moet hij dan erkennen en toegeven. Hij houdt je in zijn macht en dat laat zien dat hij een belang heeft voor zichzelf. 

Als hij het huwelijk meteen beëindigt omdat je een paar dagen weggaat, weet dan dat hij in zijn hart al afscheid van je genomen heeft maar dat hij op de aanleiding wachtte om jou daarvan de schuld te geven.  

Al met al zit je in een bijzonder verdrietige situatie die je voor jezelf moet leren te hanteren. Dat kan je echt niet alleen. Je hebt steun, erkenning en wijsheid nodig. Je hebt het nodig te rouwen en verdrietig te mogen zijn. Je hebt het nodig angstig te mogen zijn en dat je merkt dat er liefde voor je is. Pas dan kan je weer de veerkracht krijgen om niet te snauwen naar je kinderen. Gun jezelf dat. We hebben dat nu eenmaal nodig als mens. 

Groet,
Wilbert Weerd

Dit artikel is beantwoord door

W.E. (Wilbert) Weerd

• Geboortedatum:
  01-10-1985
• Kerkelijke gezindte:
  Evangelische Gemeente
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

70 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven