Ik voel me non-binair

Ik worstel al erg lang met mijn identiteit. Ik ben als meisje geboren, maar voel me niet zo. Vroeger wilde ik altijd al een jongen zijn, maar toen ik me er later in verdiepte kwam ik erachter dat ik geen jongen maar ook geen meisje ben. Non binair dus. Ik was het liefst gewoon een meisje geweest, maar ik kan mezelf niet langer daaronder scharen.

Is het als christen verkeerd om in transitie te gaan? Ik heb erg last van mijn borsten en zou die graag laten verwijderen, maar ik wil niet tegen Gods wil in gaan.

Beste vraagsteller,

Ik ken jouw situatie natuurlijk niet genoeg, maar als ik je kon ontmoeten, zou mijn eerste reactie zijn: wees je er goed van bewust wat je doet als je in transitie gaat. Té makkelijk wordt dat tegenwoordig voorgesteld als oplossing van problemen zoals jij die ervaart. Ik denk dat je het in een andere richting moet zoeken.

In de eerste plaats is er inderdaad de principiële vraag: wat vindt God ervan? Nou zijn wij God niet, dus we moeten altijd voorzichtig zijn met al te stellige uitspraken over wat Hij zou vinden. Maar heel eenvoudig mogen we in dit geval toch constateren dat Hij jou als meisje geschapen heeft. Dat jij je daar op dit moment niet prettig bij voelt, wil ik serieus nemen, maar we moeten óók serieus nemen dat God jou het lichaam van een meisje heeft gegeven. Dat is maar niet een bijkomstigheid waar we naar believen op mogen ingrijpen (ik zeg overigens niet dat jij er zo mee omgaat, hoor). 

Principieel gezien heb ik ook wel vragen bij jouw bewering dat je én geen jongen én geen meisje bent. Zou God jou óók zo zien, als iemand die geen van beide is en die dus door het leven moet als non-binair? Als dat zo zou zijn, zou Hij dat op z’n minst niet ideaal vinden, want Hij heeft de mens bedoeld als mannelijk óf vrouwelijk. Hoe je dat ‘mannelijk’ of ‘vrouwelijk’ beleeft, kan en mag heel verschillend zijn, maar in principe moeten we op zoek gaan naar onze mannelijke óf -in jouw geval- vrouwelijke identiteit. 

Áls je al zou kunnen denken aan transitie, moet er sprake zijn van wat wel genderdysforie wordt genoemd. Dat is een ernstige stoornis waarbij iemand zich man voelt in het lichaam van een vrouw, of andersom. Ik denk niet dat jij daaraan lijdt, al was het maar omdat je zegt: ik ben geen jongen, maar ook geen meisje. Het is dus niet zo dat jij je jongen voelt in het lichaam van een meisje. Daarbij geldt dat deze stoornis zéér zeldzaam is, hij komt voor bij 0,05% van de bevolking (of nog minder).

Ik vermoed daarom dat jouw worsteling met je identiteit ergens anders vandaan komt. Een oorzaak zou kunnen zijn wat vaker bij meisjes gebeurt: je lichamelijke ontwikkeling loopt als het ware vóór op je psychische ontwikkeling. Je constateert dat je borsten krijgt, maar psychisch kun je daar nog niet goed mee overweg. In dat geval gaat het last hebben van je borsten vanzelf over als je ook psychisch meer gegroeid bent. Of misschien krijg je vervelende opmerkingen van jongens over je borsten? Ik ben geen vrouw, maar ik kan me er iets bij voorstellen dat je je er erg ongemakkelijk bij voelt als je merkt dat mannen naar je borsten kijken. 

Een andere oorzaak zou kunnen zijn dat je gewoon een jongensachtig meisje bent. Je voelt je niet thuis bij dingen die de meeste meisjes doen, maar bent liever met jongensachtige dingen bezig. Daar is helemaal niks mis mee, maar... daarmee ben je nog wel een meisje. Als dit bij jou het geval is, zou ik zeggen: accepteer dat je een meisje bent en geef daar op je eigen manier vorm aan. Je hoeft echt niet te zijn en te doen zoals de meeste meisjes. Wees je eigen vrouwelijke zelf.

Het kan ook dat je vragen nóg ergens anders vandaan komen. Ik weet niet hoe oud je bent, maar als je in de puberteit zit, is het logisch dat je onzeker over jezelf bent. Of misschien zijn er dingen gebeurd waardoor je je vrouw-zijn meer als probleem ervaart dan als iets om trots op te zijn. Als er sprake is van één van de oorzaken die ik noemde, helpt transitie sowieso niet. Dan blijven je vragen en onzekerheden ook daarna bestaan.

Als ik jou was, zou ik met iemand praten over je worsteling. Het is er belangrijk genoeg voor. Misschien een vertrouwenspersoon op school, of een wijze, lieve vrouw uit de kerk. Of anders een psycholoog. Praat er ook over met God, maar ik denk dat je dat al wel doet. Erg fijn en belangrijk dat je Hem serieus neemt. Dat doet Hij andersom ook met jou. Deel je vragen dus met Hem!

Herman van Wijngaarden

Dit artikel is beantwoord door

Herman van Wijngaarden

• Geboortedatum:
  06-02-1963
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Driebergen
• Status:
  Actief

33 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven