Moeilijke weg met persoonlijkheidsstoornissen

Begin dit jaar heb ik na een lang, zwaar en vermoeiend onderzoekstraject de uitslag van mijn diagnostisch onderzoek gekregen. Ik blijk naast ADHD een vermijdende persoonlijkheidsstoornis, een borderline persoonlijkheidsstoornis en trekken van een paranoïde persoonlijkheidsstoornis te hebben. Onder mijn persoonlijkheidsstoornissen lijd ik heel erg, maar de GGZ-instelling waar ik me heb laten onderzoeken weigerde mij te behandelen als mijn ADHD niet behandeld was. Binnenkort hoop ik meer duidelijkheid te krijgen of de ADHD-behandeling geholpen heeft en ik voor mijn persoonlijkheidsstoornissen behandeld kan worden.

Ik merk dat ik zwaar lijd onder mijn persoonlijkheidsstoornissen. Het begint nu te landen. Ze hebben hier nog geen aandacht aan besteed omdat eerst mijn ADHD behandeld moest zijn. Voor mij voelt het als ontkennen van mijn pijn. Vooral onder (het label) borderline lijd ik heel erg, sinds de laatste paar dagen dringt dat naar binnen: ik ben borderliner. Een mens waar mensen vast de nek voor omdraaien. Ik voel dat ik ziek ben, ik veel vriendschappen door mijn negatieve gedrag/zelfbeeld kapot gemaakt heb. Ik voel me zo alleen in deze weg. Waarom laat God dit alles toe. Beseft Hij niet hoe zwaar de strijd is?

Vaak ben ik boos en onverschillig tegenover God. Ik heb dan heel hatelijke gedachten over Hem. Het andere moment voel ik de noodzaak tot bekering en probeer ik God te zoeken. Als er dan weer dingen tegen zitten word ik boos, roep ik het uit dat ik God haat, bid ik niet meer, blijft mijn Bijbel dicht. Dat zelfs soms weken of maanden. De hel is vast en zeker voor mensen als mij bestemd. Want waarom is mijn ziektebeeld dan zo heftig als God van mensen houd? Zwart-wit denken, haatgevoelens naar mensen, God en mezelf, heftige stemmingswisselingen, achterdocht, zelfhaat, wisselend zelfbeeld, angst voor afwijzing, achterdocht, wantrouwen richting mensen etc. kenmerken mijn innerlijke strijd.

Ik begrijp Gods weg niet. Het is een zware, eenzame weg. Ik raak alles kwijt, ik moet stoppen met school, stage en opleiding, omdat het niet werkt i.v.m. mijn problemen. Ik word bang vanwege mijn studieschuld en de problemen die nog op mijn pad zullen komen m.b.t. geld en financiën. Ook raak ik vrienden kwijt en gaan er vriendschappen kapot, raak ik steeds dieper in de put. Het leven is een zwart gat voor mij. Vaak geloof ik dat ik naar de hel ga, omdat God mij haat. Ik voel ergens dat ik nooit moeder zal worden; mijn grootste wens. Het is moeilijk dat anderen wel afstuderen, verkering krijgen, trouwen en kinderen krijgen. Waarom geeft God mij zo’n leven? Ik zal (ben ik bang) in de goot van de samenleving belanden, waar mensen je uitkotsen, alleen maar omdat ik ziek ben en God het nodig vindt om mij deze ziektes te geven en bekering voor mij onmogelijk is.

Het erge van alles is nog dat het eigen schuld is. Ik heb geen heftige dingen in mijn jeugd meegemaakt, zoals bijvoorbeeld misbruik. Ergens wil ik God leren kennen, maar dit is en lijkt zo onmogelijk. Hoe kan Hij mij bereiken? Geloven in God kan ik niet. Het lukt mij niet mensen te vertrouwen en op mensen te bouwen, laat staan in/op God. Zullen er borderliners in de hemel zijn? Kan ik in de hemel komen en hoe? Of gaan ze allemaal naar de hel? Hierover spreken is moeilijk, er heerst een taboe op borderline. Is er nog hoop voor mij? 

Een jonge psychisch zieke vrouw.

Beste vraagstelster,

Wat moet je een moeilijke en eenzame weg gaan. Het is een onbegrepen weg waarop je jezelf erg alleen voelt, zowel ten opzichte van God als ten opzichte van de mensen. Toch is het eerste dat ik tegen je wil zeggen dat God oneindig veel meer van je houdt dan jij je kunt voorstellen. Hij is met een diepe ontferming over jou bewogen en het raakt Hem tot in het diepste van Zijn hart om je strijd, je eenzaamheid en worstelingen te zien. Zijn liefde voor jou is onpeilbaar diep. Ik begin er bewust mee om dit als eerste tegen je te zeggen omdat je persoonlijkheidsstoornissen het moeilijk voor je maken om die liefde van God te zien, te geloven en te ervaren. De belemmeringen en moeilijkheden die je ervaart in je omgang met mensen heb je ook in je omgang met God. Het is voor jou niet alleen moeilijk om een relatie met mensen aan te gaan maar ook met God. Je ziektebeeld heeft ook invloed op je geloof en hoe je Gods nabijheid ervaart of niet ervaart. Dat maakt het zo lastig om te geloven dat hoe dan ook God werkelijk en diepgaand van je houdt. Je verwarde gevoelens, je gebroken gevoelsleven maakt het moeilijk om Gods grote liefde voor jou te zien. Maar dat doet toch niets af aan het feit dat God je lief heeft – meer dan jezelf beseft en kunt geloven. 

Dat God je liefheeft is een feit dat de Bijbel je heel duidelijk bekend maakt. Hij heeft je zó lief dat Hij zelfs Zijn eniggeboren Zoon voor je heeft gegeven. Hij zond Zijn Zoon naar deze aarde om ook aan jou Zijn grote liefde bekend te maken, om te lijden en te sterven voor al je zonden, om je eeuwig leven te geven in Gods heerlijke en helende aanwezigheid. Jezus Christus is de grote bekendmaking, Gods grote openbaring, dat Hij ook jou liefheeft. Daarom kwam Hij naar deze aarde opdat je jezelf aan Zijn liefde gewonnen mag geven.

Dat is een feit dat blijft staan, ook al heb je nog zoveel stemmingswisselingen, zelfhaat en innerlijk strijd. Zelfs al ervaar je haatgevoelens naar God en roep je het uit dat God je haat – God heeft je toch lief. Hij ziet je gebroken psychische leven. Hij ziet met diepe ontferming de gebrokenheid van je geest. Hij weet als geen ander hoe de gebrokenheid van je persoonlijkheid van invloed is op je relatie met Hem. En toch houdt Hij van je en wil Hij niets minder dan je zaligheid. Dit is iets dat je altijd voor ogen moet houden, mag houden ondanks alles wat je ervaart. God verandert niet in Zijn liefde en maakt Zijn liefde niet afhankelijk van je stemmingen en gevoelens. Hij is een vaste Rots, een sterk en stevig Ankerpunt, een onwankelbaar Fundament waaraan je je vast kunt houden, waar je op rusten kunt, Die je vaste grond onder de voeten geeft. 

Het is erg begrijpelijk dat je je afvraagt waarom God het toelaat dat je deze moeilijke weg moet gaan. Ik kan daar geen sluitend antwoord op geven. Wel kun je in algemene zin zeggen dat de gebrokenheid van deze schepping dwars door jou psychische leven gaat. Sinds de mens in zonde is gevallen en we niet meer in het paradijs leven, heeft de mens te maken met ziekte, lijden en dood. Door de zonde is de dood in de wereld gekomen en met de dood allerlei vormen van lijden en ellende. Jij merkt in jezelf wel heel duidelijk de ‘breuklijnen’ van een gevallen schepping. Maar het is nu juist Gods grote liefde dat Hij Zijn Zoon gegeven heeft om gebroken schepsels te herscheppen en nieuw te maken. Er komt een nieuwe hemel en een nieuwe aarde waar alle gebrokenheid voorgoed verleden tijd is. Je mag al je vertrouwen op de Heere Jezus Christus stellen om je te verlossen van al je zonden, om je te reinigen met Zijn bloed én om je te brengen in Zijn eeuwig Koninkrijk. Hij maakt je tot een nieuw mens, een nieuw schepping waar je nu al iets van kunt merken hoewel nog lang niet alles. Maar in Zijn hemel zul je stralen en schitteren voor Gods troon om zonder enige beperking Hem te loven en te prijzen. Hij maakt alle dingen nieuw en zal alle tranen van je ogen afwissen. 

Dat is gelukkig niet alleen iets voor de toekomst. Zoals ik al zei kun je daar nu al iets van merken, wanneer je al je hoop op Christus stelt. Want ja, er is zeker hoop voor jou! En ja, ook borderliners komen, Gode zij dank, wel in de hemel! Jezus belooft het in Zijn Woord: “Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven.” Welke last mensen ook hebben en wat hun vermoeidheid ook is, ze mogen allemaal komen tot Jezus Die alleen echte en blijvende rust wil geven. Daar horen ook borderliners bij. Jezus is juist gekomen om te zoeken en zalig te maken wat verloren was. Zijn ontfermende hart gaat juist uit naar mensen in nood, of dat nu psychische nood is of een ander soort nood.

Laten je persoonlijkheidsstoornissen je maar uitdrijven naar Christus. Laat al je nood, je eenzaamheid en verdriet je maar brengen bij Jezus. Hij weet er wel raad mee. Hij begrijpt je beter dan je jezelf begrijpt. Hij laat de moeite en het verdriet in je leven niet toe om je te plagen maar om je bij Hem te brengen.

Je gaat wel een hele moeilijke en eenzame weg, maar je hoeft die weg niet alleen te gaan. Je mag op Jezus zien Die de weg van het kruis ging, eenzaam en verlaten door de mensen en zelfs door Zijn Vader in de hemel. Hij verdroeg de pijnen van de hel en de Godverlatenheid van Zijn Vader. Hij heeft dat alles verdragen en gedragen uit liefde voor jou om jou voor eeuwig bij Hem thuis te brengen. Hij wil dat je in Hem geborgen bent voor tijd en eeuwigheid, ook al zegt je gevoel misschien heel iets anders. 

Tegelijk is het goed wanneer je oprechte christenen om je heen hebt die je steunen en helpen om op Christus al je vertrouwen te zetten en die je telkens de waarheid en vastheid van het Evangelie van genade laten zien. Je mag bidden of God je een gemeente wil geven waar je zulke mensen kunt vinden, broeders en zusters in het geloof die je helpen op de weg die je gaat. 

Ik ben geen psycholoog of psychiater, dus op veel vragen kan ik geen antwoord geven. Ongetwijfeld zijn er ervaringsdeskundigen of andere deskundigen die je betere tips en adviezen kunnen geven dan ik. Maar probeer altijd voor ogen te houden wat de Bijbel je leert: Alzo lief had God de wereld – alzo lief had Hij ook mij. 

Hartelijke groeten en heel veel sterkte,
Ds. B. M. Meuleman

Dit artikel is beantwoord door

Ds. B.M. Meuleman

• Geboortedatum:
  20-05-1972
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Hoogeveen
• Status:
  Actief

62 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven