Vraag
Vanwege mijn verleden ben ik bang voor (te behoudende) reformatorische kerken. Ik krijg de nodige spanning en durf niet zomaar meer te komen als alle vrouwen alleen een rok aan hebben. Naar een sportclub gaan vind ik makkelijker. In kerken kan er ook weer teveel verwachting zijn voor m’n gevoel. Ik verstop me liever en het is misschien ook makkelijker voor me om de diensten vanuit huis te volgen.
Toch wil ik graag God uit volle borst kunnen prijzen. Ik mis dus een stukje contact en verbinding met andere gelovigen, maar ben er ook weer bang voor. Bang voor de hardheid en veroordeling die er vaak is. Ik zoek dus een kerk waar ik me veilig kan voelen. Hoe kan ik dit rustig regelen om te voorkomen dat ik nooit meer naar een kerk ga?
Een alleenstaande van 27 jaar.
Antwoord
Beste vragensteller,
Het is eigenlijk heel verdrietig dat je bang bent voor (te behoudende) reformatorische kerken, bang voor de hardheid en veroordeling, dat het de nodige spanning brengt, dat je niet zomaar durft te komen als alle vrouwen een rok dragen. Dit brengt met zich mee dat jij je daarom liever verstopt en thuis de diensten volgen makkelijker vindt, want, ja, dan kan er niet op je gelet worden toch, en is dat veel veiliger voor je gevoel. Aan de andere kant, als je thuis de diensten volgt mis je daardoor ook het contact, de verbinding met andere gelovigen en dat wil je ook liever niet.
Jouw bangheid en spanning kan te maken hebben met de mensen die tot de, zoals je schrijft, (te behoudende) reformatorische) kerken behoren en ik denk dat je daarmee bedoelt bij kerken, bij mensen, die grote nadruk leggen op de uiterlijke vorm en wat de norm is voor het accepteren van iemand, van jou. Nu kan dit laatste zeker het geval zijn, maar is dat ook werkelijk zo of is het (deels) ook een bangheid, een spanning, die mogelijk te maken heeft met jouw persoonlijkheid, want hoe er helaas ook in kerken op mensen gelet kan worden, ik kan me haast niet voorstellen dat er onder hen zijn die zelf van de genade in de Heere Jezus Christus mogen leven, dan in hardheid en veroordeling bezig zijn, want dan zijn ze echt ver van hun plaats.
Dat kerken, kerkenraden en daarmee gemeenteleden er bepaalde principes op na houden in kleding of waar dan ook in, is op zich prima als dat dan ook maar gefundeerd is op het Woord van God, maar als het maar geen kenmerk is om tot het geloof te kunnen komen. Er mogen zeker vormen zijn binnen een kerk, maar her-vormd is heel wat anders, dat ligt alleen in het geloof in Jezus Christus.
Je zoekt een kerk waar jij je veilig in kunt voelen. Die is er gelukkig, dat is de HACK, de Heilige Algemene Christelijke Kerk, die we elke zondag in de 12 Artikelen belijden. Dat sluit de ‘aardse’ kerken niet buiten, maar ik wil er mee aangeven dat de deur van die Kerk om binnen te gaan ligt in dé Deur, de Heere Jezus Christus, en achter deze Deur alleen ben je echt veilig en kun je te midden van alles hier beneden je ook veilig voelen, wetend dat niets, ook mensen niet, je kan scheiden van de liefde van God, die in Christus Jezus is.
Is hiermee nu jouw bangheid opgelost? Het geloof in Hem kan bij tijden zeker rust geven te midden van alles, want als je in Hem mag zijn dan ga je nooit alleen en kan er te midden van alles het hoogste lied zijn, uit volle borst, want als het hart vervuld is met heilsbespiegelingen ga je het schoonste lied van deze Koning zingen, binnen de kerk, maar ook daarbuiten, want de ogen van de wereld zijn daar ook op je gericht en de satan zal niet stilzitten in je leven, want als er één een vijand is van de Kerk, van de HACK, dan is hij dat wel.
Tenslotte, heb je niet iemand die je goed kent en die jou goed kent om samen op weg te gaan in het bezoeken van kerkdiensten en met wie je daarbuiten ook over deze dingen kunt spreken? Dat zou helpend kunnen zijn om je bangheid, je angst, te overwinnen, om zo met Psalm 116 berijmd te kunnen zingen: “Ik zal met vreugd' in 't huis des HEEREN gaan, om daar met lof Uw grote naam te danken”, en dat zo ook het contact, de verbinding met andere gelovigen op gang zou mogen komen.
Een hartelijke groet en de nabijheid van God toegewenst,
Ds. P. C. van Keulen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.C. van Keulen
- Geboortedatum:17-06-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Bodegraven
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Laat bij alles wat je doet je ogen naar boven gericht zijn. Je blik afgewend van de omstandigheden (en het gebrekkige grondpersoneel) en laat je door niemand struikelen.
'En het zal worden, één kudde en één Herder...'
Wanneer, Heere?
Wat ik (ook) mis is een stukje vrijmoedigheid in de kerken. Bijzaken worden hoofdzaken gemaakt en andersom. Zoals het vasthouden van menselijke tradities/oude gebruiken. Dan bots ik tegen koppigheid. Mijn geloofsvisie is dan ondergeschikt, het doet er niet toe. Prima als iets je eigen geloof versterkt of je overtuiging is, maar niet dwangmatig ten koste van anderen.
Van kennissen hoor ik dezelfde signalen en herkennen dit ook. Waarvan sommigen het zelfs niet meer aankunnen om naar hun kerk te gaan. Die zich zo aan de kant gezet voelen.
Het ergste is dat dit probleem bijna geen erkenning krijgt. En zonder kerk kan je ook niet. Dit hardnekkige probleem is niet zomaar opgelost, of er moeten m.i. radicale stappen gezet worden. Ik leef oprecht mee met je situatie. Ik wil wel mijn ervaringen delen per mail bijvoorbeeld, mocht je het met iemand willen delen dan kan je het opvragen.
