Ongemakkelijk voelen bij bidden

Ik heb een vraag over bidden. Ik bid vrijwel nooit omdat ik me daar heel ongemakkelijk bij voel. Dan voelt het alsof ik in het luchtledige loop te praten, terwijl dat natuurlijk niet zo is. Daarnaast voel ik me ook heel kwetsbaar en heel erg bang als ik thuis alleen aan het bidden ben. Ik weet niet of ik dit mag zeggen, maar ik vind het heel erg intimiderend als ik denk aan de Almachtige God die alles in Zijn hand heeft. Ik weet ook dat ik gewoon moet vertrouwen, terwijl ikzelf zo’n nietig wezentje bent in het grote geheel. Ik weet wel dat ik dan het goede doe door me op Hem te richten.

Ik bid wel in de kerk, communiceer met God in mijn hoofd en ik zing graag psalmen, gezangen en andere christelijke liederen. Maar ik ben bang dat dat niet genoeg is. Heeft iemand tips over hoe ik hier het beste mee kan omgaan?

Beste vriend,
 
Hoe komt het dat je zo bang bent voor God? Zeker, Hij is almachtig, heel groot, heilig en rechtvaardig! Maar een christen mag Hem ook kennen als onuitsprekelijk goed en vriendelijk. Dan is Zijn almacht juist goed nieuws! Zoals een jochie van 4 blij is met z’n sterke papa... Ik vrees dat je een eenzijdig Godsbeeld hebt ontwikkeld. Een Godsbeeld dat geen recht doet aan het beeld dat God van Zichzelf geeft in Zijn Woord.

En de gevolgen daarvan merk je. Je durft niet alleen te bidden. Je voelt je kwetsbaar in plaats van geborgen. Je voelt je niet veilig bij God. Juist in de eenzaamheid steekt dat de kop op. Dat is begrijpelijk. Daar waar alle drukte van het leven naar de achtergrond verdwijnt, waar je alleen wilt zijn met God, merk je het beste Wie Hij voor jou is. En dat valt tegen... Je hebt het gevoel dat Hij niet luistert, er niet voor je is! Hij neigt Zijn oor niet, Hij hoort me niet, Hij negeert me, en als Hij me niet negeert, is Hij boos op me!

Je beeld van God moet veranderen. Beter gezegd, dat mag. Je mag je laten voeden door het Woord. Je mag anders over Hem gaan denken. Hij is in Zijn Zoon de Heere Jezus Christus zo dichtbij gekomen! En als er een zondaar of zondares de knieën buigt, is Hij zo dichtbij. Ik denk aan die prachtige woorden van Psalm 145:6 berijmd: “Hij is nabij de ziel die tot Hem zucht; Hij troost het hart dat schreiend tot Hem vlucht.” En dan is Hij niet nabij in Zijn toorn, maar in Zijn goedheid, Zijn genade, Zijn ontferming. Zó is Hij niet intimiderend! En zó is het niet erg om kwetsbaar te zijn. Hoe kwetsbaarder je bent, hoe meer Zijn hart open zal gaan om jou Zijn machtige liefde te betonen.

Je zegt: Maar wat heb ik daaraan als ik dat niet ervaar? Het geloof baseert zich niet op je ervaringen, maar op het Woord van God. En hoe meer je dat gelooft, hoe meer je het ook zult ervaren. Dat is een proces. Dat is vaak niet een kwestie van uren, maar van jaren. Denk erover na hoe het komt dat je zo negatief over God denkt. Laat je voeden door het Woord en door preken en boeken en liederen die je een evenwichtig Godsbeeld meegeven. En vooral: blijf aanhouden in het gebed. Laat je niet ontmoedigen doordat positieve ervaringen achterwege blijven. Met een andere Psalmregel: “Houd aan, grijpt moed, uw hart zal vrolijk leven” (Psalm 69:13 berijmd).
 
Hartelijke groet,
Ds. T. A. Bakker

Dit artikel is beantwoord door

Ds. T.A. Bakker

• Geboortedatum:
  07-02-1995
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Giessendam-Neder-Hardinxveld en Sliedrecht
• Status:
  Actief

30 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven