Vraag
Hoe kun je met een chronische ziekte van betekenis zijn voor je omgeving? Ik ben al een paar jaar ziek en voel me onbegrepen. Mensen snappen niet dat ik vaak geen energie heb om naar hen toe te komen. Ik neem vaak initiatieven, maar moet soms ook afspraken afzeggen omdat ik te moe ben. Ik wil niet (altijd) klagen en voel me tekortschieten in aandacht geven. Ik ga makkelijk over mijn fysieke grenzen en kan me emotioneel afsluiten als ik me niet op mijn gemak voel. En dat gebeurt steeds vaker, want als ik moe ben twijfel ik overal aan.
Het lijkt me handig om balans te vinden, maar ik voel me elke dag anders. De wereld lijkt zo door te leven terwijl die van mij staat stil. Ik heb gewoon niks te vertellen want ik maak niks mee. Ik ben alleen maar moe en kan niet eens een boek lezen. Ik ben verdrietig dat ik meestal niet kan werken. Het is zo moeilijk om meer te willen geven dan ik kan. Mijn energie is snel op en ik voel me dan alleen maar lastig. Op zulke momenten ga ik twijfelen aan mezelf (ben ik niet psychisch gestoord) en fantaseer over het leven na de dood.
Ik heb een relatie en mijn vriend gaat hier fijn mee om. Toch durf ik niet te delen hoe zwaar het écht is en dat ik soms zo verlang naar gezondheid. Ik geloof in God als Redder, toch is het leven zo zwaar! Het voelt zo waardeloos om niet meer te zijn zoals ik vroeger was. Ik weet niet of mijn ziekte kan herstellen. Momenteel durf ik dus niet af te spreken omdat ik mij teveel voel. En ik merk dat er niemand initiatief neemt om met mij te bellen of naar mij toe te komen. Dat doet pijn. Hoe kan ik hier het best mee om gaan?
Groetjes, een jonge vrouw.
Antwoord
Beste jonge vrouw,
Je verhaal klinkt nogal heftig! Te moe, te verdrietig... eigenlijk is je op dit moment alles te veel. Zeker, dat is lastig. En vermoeiend! Zo raak je gemakkelijk in een vicieuze cirkel en is het moeilijk om ‘er uit te komen’. Toch is dat wat je graag wilt, nietwaar. En daarom, mede met het feit dat je niet méér schrijft over wat je chronische ziekte inhoudt, ga ík daar niet op in: het kan zo veel zijn! Dus zou ik als eerste tegen je willen zeggen: bespreek je ‘klachten’ (als ik je brief zo mag samenvatten) met je huisarts. Misschien is er via medicatie iets te doen. Of helpt een doorverwijzing naar een vorm van professionele hulpverlening.
En als tweede: bespreek je wérkelijke gevoelens met je vriend! Daar heeft hij naar mijn idee zelfs récht op, juist als hij lief met je omgaat! Want een relatie kan alleen maar groeien als je open en eerlijk tegen elkaar bent. Een goed begin kan zijn als je hem vraagt om met je mee te gaan naar de huisarts.
En tenslotte: niemand neemt initiatief om naar jou toe te komen of je te bellen... nee, vanzelf gebeurt dat meestal niet. Als jij alleen maar afwacht raak je steeds weer teleurgesteld. Dus: nodig een vriendin uit, neem toch maar zelf het initiatief voor een belletje, een kaartje of iets wat niet al te veel lichamelijke inspanning vergt als dat niet kan èn vraag je vriend je hierbij te helpen!
Sterkte, en laat nog eens van je horen!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je vragen zijn herkenbaar voor mij. Ben zelf ook chronisch ziek. Inmiddels heb ik er redelijk mee om leren gaan en kan ik ondanks uitputting en beperkingen ook genieten. Als je het fijn vind om contact te hebben met een lotgenoot, mag je mijn mailadres opvragen bij refoweb.
Sterkte met alles!
Het heeft mij erg geholpen om ervaringsverhalen te lezen, zodat ik weet dat ik niet de enige ben. Het helpt me ook om mijn eigen gezondheid te relativeren: er zijn mensen met dezelfde ziekte als ik die er nog veel meer last van hebben.
En zoals mevrouw Rots ook al zegt: vertel ook aan je omgeving hoe je je voelt. Allereerst aan je vriend, maar wellicht ook aan je familie en vriendinnen. Je hebt een ziekte die (denk ik) niet zichtbaar is. Anderen hebben dit misschien wel eens van je gehoord, maar mijn ervaring is dat ze het heel snel weer vergeten als ze niets aan je zien.
Je grenzen bewaken is ook zo'n lastig punt... Misschien kan het helpen om je afspraken heel bewust in te plannen, met eventueel ervoor een rustmoment, maar zeker ook erna. Als ik de volgende dag moet werken, plan ik bewust niks die avond ervoor. En in tijd is natuurlijk ook wat te schuiven. Je kunt een hele avond naar iemand toe gaan, maar een halve avond kan zeker net zo gezellig zijn!
En, net als bij Christie, ook mijn mailadres mag je opvragen.
