Net als Jona op de vlucht

Op dit moment ben ik erg moedeloos. Al zes jaar lang werk ik op een plek waar ik niet wil zijn. Door ziekte kan ik niet langer werken dan twee keer 2,5 uur per week en er is geen uitzicht op iets anders. Sterker nog, het voelt voor mij alsof ik levenslang heb gekregen. Ik heb de Heere zo vaak gevraagd of ik iets anders mag vinden, maar nu lijkt die hoop helemaal vervlogen.

Soms denk ik wel eens dat de Heere wil dat ik hier blijf om voor Zijn naam op te staan omdat Zijn naam op mijn werk ijdel wordt gebruikt. Ik wil Hem ook niet in de weg staan in Zijn wegen met mij. Ik wil niet net als Jona eigenwijs op de vlucht, al doe ik dat van nature toch wel. Maar wat is dan Zijn weg? Ik ben het kwijt! Zou Hij nog naar mij willen horen? 

Een verdrietige vrouw van 29.

Beste vragensteller,

Vanuit de vraag die je stelt blijkt dat er al een moeitevolle weg achter jou ligt en die je nog steeds moet gaan. Daarbij voelt het alsof je levenslang gekregen hebt en toch wil je ook God niet in de weg staan en als een Jona vluchten (in eigen gekozen wegen). Jouw vraag sluit je af met: een verdrietige vrouw.

Zo jouw vraag lezend gingen mijn gedachten naar Hanna, al was haar verdriet er met betrekking tot een heel andere situatie. Van haar lezen we: “Ik ben een diepbedroefde vrouw... vanwege de veelheid van mijn gedachten en mijn verdriet heb ik tot nu toe gesproken.” Maar Gód had blijkbaar in haar omstandigheden nog steeds niet gesproken. Wel haar man, Elkana: “Ben ik je niet meer waard dan tien zonen?”, maar dat kon haar verdriet niet wegnemen, zij kon het alleen met God doen en met Zijn woorden.

Je vraagt: “Wat is dan Zijn weg? Zou Hij naar mij willen horen?” Zo kan/zal het bij Hanna ook wel eens geweest zijn, want jaar op jaar, dus al zo lange tijd, moest zij in (stil) verdriet haar weg gaan. Toch mocht zij horen uit de mond van Eli, al begreep hij haar eerst niet: “Ga in vrede, en de God van Israël zal u geven wat u van Hem gebeden hebt”, waarbij we zo mooi nog lezen: “En de HEERE gedacht aan haar.” Laat het jou mogen bemoedigen in het strijdperk van dit leven. Hoor David in al zijn moeite en verdriet in Psalm 69 (berijmd): “Gij die God zoekt in al uw zielsverdriet, houdt aan, grijpt moed”! En zal dan de uitkomst net zo zijn als bij Hanna, namelijk dat zij kreeg waarvoor zij bad? Dat zal de tijd leren, maar één ding is zeker: “Die het van Hem verwachten zullen nooit beschaamd uitkomen”, want hun geeft Hij moed en krachten, die hopend op Hem wachten!

Een moeitevolle weg ligt achter je en moet je nog altijd gaan, daarom lijkt het mij ook raadzaam voor jou om eens iemand in vertrouwen te nemen (en in wie jij ook vertrouwen hebt) om te delen wat je zo bezig houdt; de HEERE kan soms door iemand heen werken tot bemoediging, ondersteuning, versterking, net zoals Hij dat deed door middel van Eli. Misschien kan je met jouw predikant of andere ambtsdrager deze zaken eens delen, en dat zij zo jou tot een hand en een voet zouden kunnen zijn, en die met en voor jou ook meebidden.

Van harte wens ik je Gods zegen toe,
Ds. P. C. van Keulen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.C. van Keulen

• Geboortedatum:
  17-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Bodegraven
• Status:
  Actief

138 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven