Openheid niet laf en oneerlijk, maar juist heel moedig

drs. E.J. (Els) van Dijk / 3 reacties

02-12-2021, 12:17

Vraag

Ik ben een meisje van 14 jaar en heb al best veel meegemaakt. Pesten op de basisschool, verschillende sterfgevallen, een ongeluk, enzovoort. Nu ging het de afgelopen tijd thuis niet zo goed, dus heb ik dit met school besproken om tips te vragen hoe ik hiermee het beste om kon gaan. Dit is een jaar geleden dat ik dit gedaan heb en pasgeleden kwam het thuis uit dat ik over thuis op school gepraat heb (terwijl dit ten strengste verboden was, omdat ik dit op de basisschool ook al een keer gedaan heb en er toen gesprekken volgden met verschillende mensen van de basisschool). Nu moeten mijn ouders weer gesprekken volgen en ik ook.

Mijn ouders beschuldigen mij er nu van dat ik het met hen had moeten bespreken en niet op school neer had moeten leggen, omdat dat gewoon laf en oneerlijk is. Maar ik voelde me op het moment dat ik er met school over praatte (dat was in de lockdown) zo radeloos dat ik op dat moment niet nadacht maar een mailtje stuurde naar iemand van school met mijn verhaal, hoe het thuis is. Met de bedoeling tips te vragen en niet om oneerlijk of laf te zijn tegenover mijn ouders. Maar klopt het, wat mijn ouders zeggen, dat ik dit niet had moeten doen?

Ze hebben nu weer strengere consequenties eraan verbonden als ik het weer doe. Ik moet zeggen dat alles prima gaat. Bij de gesprekken, op school, overal. Terwijl ik me eigenlijk vreselijk rot voel over alles wat er aan de hand is. Wat moet ik doen?

Een poosje geleden had ik dit aan mijn vriendinnen gevraagd, maar die heb ik nu niet meer, door ruzie. Ze zaten heel de tijd te roddelen over docenten en andere mensen dat ik er helemaal klaar mee was, want wat ze zeiden ging veel te ver. Het ging onder andere bijvoorbeeld over dood en kanker. Toen heb ik verschillende keren aangegeven dat ze hiermee moesten stoppen, omdat dit gewoon heel laf en oneerlijk is, maar ze gingen door. Daarna heb ik gezegd dat ik op deze manier geen vriendinnen wilde zijn en daar gingen ze niet eens tegenin. Ik dacht: misschien als ik dat zeg, dat ze beseffen dat ze écht te ver gaan en dat ze spijt krijgen omdat ze mij als vriendin wilden houden. Maar niet dus. Volgens mij maakt het hen helemaal niet uit. Maar ze hebben natuurlijk ook elkaar nog.

Dit vertel ik omdat dit ook over laf en oneerlijk gaat, net als dat met thuis. Dit, over mijn vriendinnen, heb ik ook thuis verteld, en toen zeiden mijn ouders dat dit eigenlijk precies hetzelfde is als wat ik bij hen gedaan heb. Maar dat is toch niet zo? Ik had het, toen ik over thuis praatte, over feiten, en het was mijn bedoeling niet dat ik gemeen was en het roddelen van mijn vriendinnen zijn toch meer meningen en wensen dat er met die personen wat gebeuren gaat? Dat is toch totaal wat anders? Ik weet het niet meer. Ik kan ook niet goed uitleggen tegenover mijn ouders wat dan wel het verschil is... Wil iemand mij helpen?

ADVERTORIAL

Geeft u Egyptische christenen een Pasen om nooit te vergeten?

In Egypte is het steeds lastiger om rond te komen. Voedselprijzen rijzen de pan uit. U kunt het verschil maken door een voedselpakket voor een gezin van Egyptische christenen te kopen, die wij uitdelen ter plaatse. Heel praktisch willen we hiermee handen en voeten geven aan de opdracht van God om de armen te voeden. 

Doet u mee?

Geeft u Egyptische christenen een Pasen om nooit te vergeten?

Antwoord

Beste...,

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik heel veel respect voor je heb! Wat goed hoe jij omgaat met de levensomstandigheden waar je mee te maken hebt en ik waardeer ook heel erg de manier waarop je erover schrijft.

Het is heel verstandig om met mensen die je vertrouwt te spreken over dingen die je dwars zitten en waar je advies over nodig hebt. Dat is niet laf en oneerlijk, het is juist heel moedig. Je toont daarin je kwetsbaarheid en dat verdient alle respect.

Dat je deze dingen op school bespreekt, hoort ook niet tot de categorie de vuile was buiten hangen; dat doe je namelijk als je roddelt en/of mensen naar beneden haalt. Wat jij doet en gedaan hebt, is eerlijk zeggen wat je moeilijk vindt, wat je pijn doet, waarin je vast loopt én waarover je advies vraagt hoe je daar het beste mee omgaat. Knap hoor!

Ik zal je eerlijk zeggen dat ik heel veel van dit soort gesprekken met studenten voer. Gesprekken waarin zij aangeven wat hen bijvoorbeeld zwaar valt in de thuissituatie, in wat hen overkomt, of wat het ook is dat dwars ligt en de insteek is dan altijd: hoe kan je hier zo goed mogelijk mee omgaan, wat kan je ervan leren, hoe kom je ermee verder, hoe ga je om met dat wat je beschadigd heeft, enzovoort.

Ik vind het moedig dat jij en deze studenten deze dingen onder ogen willen zien, ze niet verdringen of ervoor wegvluchten, maar de confrontatie aangaan en hulp zoeken om hier wijs mee om te gaan. Nogmaals: dat is niet laf, maar een vorm van volwassenheid. En dat jij dit op je veertiende op die manier aan wilt gaan verdient waardering en respect.

Dat je ouders nu van je eisen dat je in elk vervolggesprek dat hierover gaat, moet zeggen dat alles prima gaat, mag niet. Dat mogen zij echt niet van je vragen. Het is gewoon niet waar, het is niet de realiteit dus zij mogen je niet vragen om te liegen. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat jij aan Jan-en-alleman vertelt wat er speelt, maar dat doe je ook niet. Je hebt behoefte aan een soort vertrouwenspersoon die je helpt en die behoefte is heel legitiem.

Wat de vriendinnen die je voorheen had doen in hun spreken over docenten is wél laf en oneerlijk. Dat voel je heel goed aan. Dat is namelijk beschadigende dingen zeggen over personen zonder het lef te hebben het tegen de persoon zelf te zeggen. Laf dus. Ik heb heel veel respect voor het feit dat je je vriendinnen hebt voorgehouden dat zij absoluut niet op deze manier over personen kunnen spreken. Anderen dood wensen of een ziekte toewensen is meer dan afschuwelijk en het is allerverschrikkelijkst om dat ook nog achter de rug van die mensen om te doen. Dat is dus iets compleet anders dan wat jij met school hebt gedeeld over de thuissituatie. Dat heeft inderdaad te maken met feiten en gebeurtenissen die jij lastig en ingewikkeld vindt. Waarover jij je rot voelt. Je houdt het dus heel goed bij jezelf en vraagt hulp voor jezelf. Heel goed. Dat is eerlijk, dat is open, dat is kwetsbaar.

Ik vind het heel knap van je dat je het grote onderscheid ziet tussen de hulpvraag die jij aan school hebt gesteld en het lafhartige gedrag van je voormalige vriendinnen. Het is wel heel vervelend dat je hen nu als vriendinnen moet missen, maar je kunt met rechte rug en opgeheven hoofd verder.

Wat heb jij een prachtig gevoel voor recht en rechtvaardigheid! Mijn complimenten!

Ik hoop van harte voor je dat je de juiste hulp krijgt waar je om gevraag hebt. Die is je zeker gegund! 

Hartelijke groet,
Drs. Els J. van Dijk

drs. E.J. (Els) van Dijk

drs. E.J. (Els) van Dijk

  • Geboortedatum:
    28-01-1956
  • Kerkelijke gezindte:
    Christelijk Gereformeerd
  • Woon/standplaats:
    Veenendaal
  • Status:
    Actief
  • Bijzonderheden:

    Voormalig directeur Evangelische Hogeschool. Nu begeleiding en advies.

    Bekijk ook:

3 reacties
Ellenoor
02-12-2021 / 14:57
Hoi meisje, wat verdrietig dat je zo alleen voor staat. Wij weten natuurlijk niet wat er allemaal speelt, maar ik hoop dat je de moed hebt om in de gesprekken die volgen eerlijk te blijven. Je kunt erbij vertellen hoe je ouders erin staan en wellicht kan degene met wie je een gesprek voert ook verder met je meedenken wat wijs en verstandig is. Dat is niet laf, want je ouders mogen je echt niet dwingen om te zeggen dat het goed met je gaat als dat niet zo is. Op die manier houden zij de schone schijn op, maar krijg jij niet de hulp die je nodig hebt. Sterkte!
Iboi
02-12-2021 / 20:28
Wat goed dat je hulp blijft zoeken. Goed om bij jezelf te blijven.

Je kan ook contact opnemen met de Kindertelefoon. https://www.kindertelefoon.nl/ of https://veiligthuis.nl/. Je kan ook naar je huisarts gaan.

Realiseer je wel dat wat je verteld grote gevolgen kan hebben. Ga voor jezelf na wat de ernst is van wat er aan de hand is. Vraag als alternatief een vertrouwenspersoon op school of in je kerk. Dat kun je ook per brief of mail doen. Dan kun je met die vertrouwenspersoon in gesprek en wordt het niet 'groots' met officiële instanties. Doe dat natuurlijk wel als de situatie zo ernstig is, dat het wél nodig is.

Je situatie mag je ook aan God voorleggen, vraag Hem om hulp. Dan beloop je je weg samen met God, dat kan niemand van je afnemen.

Bedenk ook dat je aan het puberen bent, dan kun je je ook slechter voelen door hormonen en situaties met vriendinnen kunnen op die leeftijd ook moeilijk worden. Dat ligt dan niet per se aan jóu, maar aan de leeftijdsfase waar je in zit. Kijk eens om je heen of je iemand ziet met wie je vaker om zou kunnen gaan en eventueel bevriend mee kan raken. Er zijn vast meer kinderen op school die zich eenzaam voelen. Of ga eens op bezoek bij een tante, nichtje, buurvrouw. Ze laten je er vast wel in :).
AHHK76
03-12-2021 / 23:38
Lieve vraagsteller,
Wat ben je dapper en krachtig!
Je mag niet liegen, dus je mag inderdaad vertellen hoe je het echt voelt!
Als je weer het gesprek aangaat op school, is het misschien het verstandigst dat je eerst vertelt dat je niets mag vertellen. Want dit zorgt ervoor dat je helemaal klem komt te zitten, tussen wat jij nodig hebt en wat jouw ouders willen.
Daar moet echt naar gekeken worden, hoe je hier het beste mee om kunt gaan!
Als je alleen met je problemen blijft zitten, worden ze meestal alleen maar groter.
Dit kan een heel eenzaam gevoel geven en dat is niet goed voor je!
Ik hoop ook dat je de juiste hulp gaat krijgen.
Heel veel sterkte!

Terug in de tijd

Na jarenlange negatieve emoties in mijn huidige gemeente heb ik de intense behoefte om samen met de kinderen in een andere gemeente opnieuw te beginnen. Maar mijn man wil niet mee omdat hij bang is da...
1 reactie
01-12-2012
Beste ds. Van den Brink. Ik heb een vraag over de uitverkiezing in verhouding tot de vrije wil van de mens en het werk van de Heilige Geest. (...)
Geen reacties
01-12-2023
Ik zou zo graag echt geloven, maar ik ben bang voor een verstands, historisch of gevoelsgeloof. Hoe weet je of je geloof echt is? En hoe kun je God zoeken? En daarnaast nog een vraag: In een preek wor...
14 reacties
01-12-2011
website-ontwikkeling door webdevelopment by Accendis
design website door design website by Mooimerk
hosting website door hosting website by STH Automatisering