Vraag
Wat moet je met een moeder die zelf psychisch instabiel is en van alles van je verwacht? We hebben een gewoon druk leven in mijn ogen. Echt niet alleen maar druk, ook voldoende rust, maar wel gewoon werk en kleine kinderen. De verwachting is dat als we dan vakantie hebben, we onze tijd met moeder doorbrengen. En als je weggaat, wordt alweer gevraagd wanneer je weer komt. Vertel je iets, dan weet zij het beter of reageert onaardig. Terwijl je zelf altijd uren moet luisteren naar verhalen en het maar leuk moet vinden. Elke keer voel ik me slecht als ze er is en kan ik er dagen last van hebben, van te voren en na de afspraak. En het ene oor in, andere oor uit lukt niet. Daarvoor is het net te persoonlijk allemaal. Maar als je het over het weer zou hebben, is het ook niet goed bij wijze van spreken.
Fijn weer was het vandaag voor een wandeling, zeg ik dan bijvoorbeeld. “Vind je?”, krijg je dan terug... Net je tuin opgeruimd... “wat is het kaal.” Net je huis schoongemaakt en niet toegekomen aan de ramen... “regent het nou?” Kinderen dragen de verkeerde kleur kleren. Enz. Zelf vind ik dat we in de maatschappij moeten proberen mee te draaien, taak in de kerk, contact met vrienden, allebei werk, kinderen naar clubjes brengen. We zijn zelf gelukkig zo. Moeder kan niet op nummer één staan, dan zouden we heel veel moeten laten. Zaken die volgens mij precies bij onze leeftijd horen en waar we energie van krijgen. Wij kunnen iemands depressie (?) niet oplossen.
Ik wil geen slachtofferrol, maar ik voel me wel slecht en wil ook iemand helpen, maar niet grenzeloos ten koste van mezelf. Het is een persoon die God belangrijk vindt en het christelijke leven. Maar zinnen tegen jonge kleindochter (waar ik gewoon naast zit) als: “wat moet ik nou als opa er niet meer is, dan zit ik in een donker gat, kom je dan bij me langs?” “Ja we komen langs en je bent dan niet alleen, God is er bij.” Krijg ik totaal geen reactie op. Ik zie het dan als manipulatie, dat je vaker komt is het doel en tsja, dan kom je met God aandragen...
Hoe kun je nu niet jezelf onder laten sneeuwen en toch iets over hebben voor je moeder/ouder? Duidelijke grenzen worden uitgelachen, genegeerd, overschreden. Zij bepaalt wat waarheid is en wat gedaan mag worden en hoe. Het slaat me helemaal lam. Mijn partner krijgt het ook niet anders voor elkaar.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Centraal in uw brief is voor mij “wil ook iemand helpen, maar niet grenzeloos ten koste van mezelf” totdat ik lees dat “duidelijke grenzen worden uitgelachen, genegeerd, overschreden.”
Tja, dan is er natuurlijk wel iets aan de hand in de relatie tussen u en uw moeder! Of u communiceert niet duidelijk, óf zij draaft werkelijk door... Het is wat lastig om naar aanleiding van uw brief een antwoord te formuleren op de inhoud, maar gaat u om te beginnen eens bij uzelf na hoe het komt dat moeder uw grenzen tart! In úw huis bepaalt ú de regels: tot hiertoe en ècht níét verder. Probeert oma dan via een kleinkind te manipuleren, dan grijpt u meteen in. Dit kan zeer zeker van uw kant respectvol gebeuren, maar blijf erbij dat ú de regie houdt. Wordt moeder onredelijk, boos, verdrietig of wat voor manipulatief gedrag dan ook maar, beëindigt u het bezoek mét de toezegging dat zij morgen, volgende week, zondagmiddag (ik bedoel te zeggen: een concreet door u te bepalen tijdstip) terug mag komen. Op dát moment van een volgend bezoek gaat u niet teruggrijpen op de vorige keer, maar maakt het een nieuw gezellig samenzijn. Afgebakende tijd (theedrinken, kopje koffie; punt) en spreekt een volgende concrete tijd af. Tussendoor géén afspraken tolereren, op eventuele noodsituaties na natuurlijk (want er kan altijd iets onverwachts gebeuren!). Probeert u deze aanpak maar eens.
Over de opmerkingen die u als ongemakkelijk ervaart: negeer ze of probeer er met een kwinkslag op te reageren. Het is úw huishouden, met úw manier van werken. Moeder bepaalt níét wat waarheid is en/of hoe het bij uw gezin zou moeten zijn. Rug recht. De tijd dat u opgevoed werd is voorbij!
Ik wens u veel tact, wijsheid en steun van uw echtgenoot toe! Ja, uw moeder blijft uw moeder, maar u mag als volwassenen met elkaar omgaan. En opa is er ook nog, toch? Ga eens met hem praten over uw nieuwe houding: waarschijnlijk hebt u een ‘bondgenoot’!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Als je er middenin zit lijkt het alsof er nooit een einde aan komt. En dat kan het zwaar maken. Helaas zijn er nogal wat ouders die manipuleren - doelbewust of onbewust - en de kunst is om dat op een vredige wijze de kop in te drukken. Dat betekent inderdaad: een grens trekken. Sterkte en geduld toegewenst!
Probeer Iemand te vinden om je erbij te helpen, misschien praktijkondersteuner bij de huisarts, dan is het niet meteen zo zwaar.
Heel veel sterkte en denk dat er naast dat je je ouder moet eren ook staat dat je je vader en moeder verlaat en, in dit ge val, jamaar aankleed. Je hoort bij Hem en je kinderen.
Veel liefs en sterkte.
Wel goed om in je achterhoofd te houden dat ook je moeder een eigen rugzakje meedraagt. Dat heeft invloed op de manier waarop ze bij jullie (in)direct om hulp vraagt.
Wat ik me afvraag is of je je moeder ooit al herkenning hebt gegeven in/ over haar (angst voor) eenzaamheid.
Dus niet direct aan komen met: “Ja we komen langs en je bent dan niet alleen, God is er bij.”
Ik ken jullie situatie niet, en weet niet of deze mogelijkheid er is. Zou het wat zijn wanneer je benoemd dat je merkt dat ze bang is om alleen te zijn en dat je vraagt wat maakt dat zij bang is om alleen te zijn in het geval dat vader mogelijk komt te overlijden?
Daar doet het mij sterk aan denken. In ieder geval vind ik de manier waarop de vraagstelster het hier aan de orde stelt een stuk volwassener dan haar eigen moeder..
Kennelijk speelt dit al sinds uw jeugd en dat maakt u kwetsbaar. Het Christelijke adagium eert uw vader en uw moeder kan ook voor schuldgevoelens zorgen. Het enige wat u kunt doen, is uw eigen grenzen aangeven (dat vinden narcisten overigens niet leuk) en weten dat het niet uw schuld is. En zoek eventueel hulp om u zelf staande te houden. En misschien zelfs iets van het verleden te verwerken.
Ps. Humor om je moeder terecht te wijzen, ontaardt gauw in cynisme. Dus dat helpt waarschijnlijk niet.
Pps. Zijn er bijbelteksten die ouders er op wijzen dat ze nun kinderen met respect moet behandelen?
