Vraag
Hoewel het schuldgevoel steeds aan mij knaagt komt het altijd te laat of ongelegen en vooral vergeet ik het gewoon. Mijn probleem is: ik laat nooit iets van mij horen richting mijn sponsorkindje. Het schrijven in het Engels en wat moet je steeds zeggen of vertellen en met name de organisatie hiervan en het overzicht hierbij vallen mij zwaar. Voor mijn gevoel kan ik het niet en faal ik steeds, al vind ik het wel goed en fijn om een arm kind financieel te steunen want dat is haalbaar en gaat ‘vanzelf’.
Hoe kan ik hiermee (gaan) beginnen; te schrijven dus terwijl het jaren stil is geweest. Hoe raar en tegenstrijdig komt dat over? Moet ik bij een nieuw kind een nieuwe start maken of valt er nu nog iets ‘goed te maken’? Het achtervolgt me, dus ik zit er mee. Maar ik zoek een juist moment en de juiste aanpak. Ik ben zelf psychisch niet de sterkste, maar mijn gedrag mag een sponsorkind niet in de weg staan.
Wie helpt mij op weg om het goede te doen? Niet alleen mijn tienden te geven, maar ook echt lief te hebben en dit in praktijk te brengen. Ik heb vaak al genoeg aan mijn eigen pakkie-an (denk ik) maar wil niet zijn zoals de dienstknecht die zijn geld begraaft uit angst voor zijn Baas! Ik moet me straks wel verantwoorden bij God en dat benauwt me. Er gaan dus diverse angsten om in m’n hoofd om en dat maakt me bij tijden depressief maar vooral passief.
Antwoord
Beste vraagsteller,
De oplossing is niet zo moeilijk, hoor! Schrijf op 10 of 11 november in uw agenda dat u met kerst/nieuw jaar een kaart wilt sturen. Zoek een passende kaart uit, adres erop en lang van te voren (vandaar de datum van 10/11 november!) versturen! Hetzelfde doet u ruim vóór de Paasdagen. Een passende Bijbeltekst is vaak voldoende om op een kaart of in een brief met bijvoorbeeld een eigen gemaakte tekening te schrijven.
Sponsor-zijn gaat om het geldbedrag dat overgemaakt wordt en correspondentie daarbij is leuk, natuurlijk. Uw sponsorkindje is evenwel géén correspondentiepartner! Hoort ú weleens iets van hem/haar? Of misschien pas lang nadat een ‘rapport’ van de organisatie is opgemaakt.
U schuldig voelen als u even niet weet wàt te schrijven lijkt me niet nodig, want het ís gewoonweg moeilijk om bij een onbekend iemand in een totaal andere levenssituatie de juiste woorden te vinden.
Probeer maar, twee maal per jaar is een mooi begin, toch? En vraag vergeving in uw gebed als u toch blijft vinden dat u tekort schiet... uw hemelse Vader kent u en weet hoe u getrouw probeert te zijn op de manier die bij ú past!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wanneer u via Woord en Daad een kindje sponsort kunt u op de website van hen heel veel voorbeeldzinnen vinden die zij vertaald hebben voor u in bv Engels. Dan gaat het ook om vragen naar de omstandigheden van het kind, hobby's, familie, school enz of dat je al lang niet geschreven hebt bv.
Misschien heb je er wat aan!
Groetjes!
Deze mogelijkheden worden door Woord & Daad geboden. Misschien ook een optie voor vragensteller?
Doe zoveel als in het vermogen ligt. We blijven aards en kunnen niet heel de wereld op onze schouders nemen, het is Zijn werk.
Je hoeft niet in het groot te denken. Wij mogen oog hebben voor wat er op ons pad komt met een liefdevol bewogen hart. Dat is waar het de HEERE om gaat.
Dat geeft rust.
Een paar praktische dingen wil ik u meegeven: ik weet niet hoe het in landen in Azie en Afrika ligt, maar post vanuit Nederland doet er minimaal 3 maanden over om bij ons te komen. (De oficiele tijden zijn anders, maar vanaf de hoofdstad tot plaats van bestemming gaat ook veel tijd overheen.)
Hier is snoep bij kerst normaal, post heel ongebruikelijk. Kinderverjaardagen worden vaak niet gevierd bij gebrek aan geld voor een taart. Een felicitatie van iemand die zich herinnert dat ze jarig zijn maakt dat helemaal goed. Dus ik zou zeggen, stuur die kaart een paar maanden voor de verjaardag, zet er evt in dat u niet weet hoe lang het duurt voor hij aankomt, velletje mooie stickers erin en u geeft het kind zijn verjaardag (gevoelsmatig).
Foto's zijn leuk, maar kijk er ook mee uit. Vaak zijn op de achtergrond dingen te zien waar we niet over nadenken, maar die voor mensen hier heel schrijnend het verschil weergeven. Een huis (terwijl je in een hutje van vuilniszakken woont), een stukje keurig, geordend Nederland (terwijl je zelf in een zompige modderstraat met open riool woont). Ze weten toch wel dat u rijker bent dan zij, maar hebben daar waarschijnlijk weinig voorstelling bij. Dus een foto voor een muur of voor bloemen of struiken of evt een pasfoto.
Nogmaals, ik spreek vanuit ervaring in Latijns Amerika, dus misschien is het in het land van uw adoptiekind heel anders, maar hopelijk hebt u hier wat aan. Succes, eens moet de eerste keer zijn!
God gaat u niet veroordelen omdat u uw sponsorkind niet heeft geschreven. God wil gediend worden uit liefde en niet uit angst. Hij is geen strenge boeman die u beoordeelt op wat anderen van u zien. Hij ziet uw hart en verlangen en falen. Hij is met innerlijke ontferming over u bewogen!
Als u het moeilijk heeft, blijf dan daar ook niet alleen mee zitten, zoek anderen met wie u kunt praten. Sterkte en Gods zegen!
