Vraag
Ik ben een vrouw van 31, getrouwd en we hebben drie kinderen. Mijn man zegt heel vaak dat ik er niet meer uitzie zoals vroeger, eigenlijk al sinds ons eerste kind geboren is. Hij is hier ook erg plastisch in, om niet te zeggen lomp. We hebben een goed huwelijk en ik weet dat hij van me houdt en daarom begrijp ik juist niet waarom hij zo tegen mij praat. Zelf zou ik dat nooit doen. Als je van iemand houdt spreek je toch met liefde en respect over die persoon? Dan wil je iemand ook om zijn uiterlijk toch niet naar beneden halen?
Mijn borsten zien er niet meer uit als een 17-jarige zeg ik dan en ik heb nou eenmaal drie kinderen gezoogd. Hij weet zelf ook dat het leven nou eenmaal zo is en toch blijft hij opmerkingen maken. En als ik aangeef dat ik dat niet leuk vind, en dat heb ik al heel vaak gedaan, zegt hij dat hij dat zegt om me te plagen, dat hij gewoon de feiten benoemt, dat het niet zijn bedoeling is om me te kwetsen, dat het niet aan mij ligt maar aan hem etc. Maar het kwetst me wel degelijk. Het maakt me machteloos omdat ik er niets aan kan veranderen. Ik voel me erdoor afgewezen en niet gewaardeerd. Ik heb dit al vaker gezegd, maar hij blijft ermee doorgaan.
Hoe moet ik hiermee omgaan? Ligt het aan mij dat ik er zo zwaar aan til? Op een of andere manier vind ik deze opmerkingen heel ondankbaar naar mij toe. Ik vraag me weleens af wat andere mannen allemaal tegen hun vrouw zeggen en hoe zij daar mee omgaan.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Plagerijtje? Een plagerijtje is leuk als de ontvanger er ook om kan lachen. Niet slechts als degene, die het zogenaamde grapje maakt, zichzèlf leuk vindt. En al helmaal niet als die ander er wel om kan huilen! Dit gezegd hebbend is het nu de kunst voor u om al dan niet te reageren op datgene wat uw echtgenoot zegt.
U vraagt of het aan u ligt, dat u er zwaar aan tilt: ja. Maar -zeg ik er meteen bij- dat is géén reden om er luchtig over te doen. Ú tilt er zwaar aan en dat is úw goed recht! Het is niet òf dit òf dat. Úw gelijk of zíjn gelijk. Het gaat erom hóé u de opmerkingen van manlief ervaart. Als kwetsend kan ik snappen want dat ìs het, zelfs als hij het niet zo zal bedoelen.
U ervaart het echter tegelijk als ondankbaarheid naar u toe. Ondankbaarheid waarvoor? Is dat omdat u zoveel doet cq. gedaan hebt? Of omdat u er niet meer uitziet als een meisje van 17 nu u drie kinderen hebt gebaard en gezoogd? Of... nog iets anders? Denk na over wat die òndankbaarheid inhoudt!
Terug naar de lompheid, zoals u het noemt. U hebt sámen kinderen gekregen en ze zijn toch ook van hèm, zelfs als het lichamelijk niet aan hem te zien is. Hoe gaat u op zijn opmerkingen reageren? In ieder geval ànders dan u tot nu toe hebt gedaan, want vanzelf verandert er niets.
Probeer bijvoorbeeld óm te denken en er blij en dankbaar voor te zijn dat u móéder bent geworden. Blij en dankbaar, dat dit niet onopgemerkt blijft, hoewel het natuurlijk wel een ‘opdracht’ blijft om er ‘goed’ uit te zien... zelfs als ‘mode’ alleen maar ‘volmaakte’ vrouwen laat zien. Goed voor uzelf zorgen, daar kunt u -indien nodig- wel iets aan doen: dat bepaalt uzèlf!
Ómdenken is een kunst die zeer zeker te leren is. Nu voelt u zich aangevallen en wilt u zich verdedigen. En daardoor blijft het gegroeide patroon in stand. Úw reactie op zíjn reactie. Bedenk, dat u uw echtgenoot niet kan veranderen maar gelukkig wél uw houding tegenover hem. Ziet u dat u dus de sleutel zelf in de hand hebt?
Stel, dat u om zijn opmerkingen kunt làchen... dan vóélt u zich al heel anders. Ook negeren is een optie. Minstens zo moeilijk als een reactie met ijsbrekende humor!
Laat hem, als vader (meer) mee zorgen voor de kinderen, zodat hij (beter) leert zien wat het betekent om een gezin te hebben. Dit kan zónder woorden, als uw reactie niet werkt. Want néé, het ligt niet aan u, maar zoals u schrijft dat hij zegt: aan hém! Het gaat dan ook niet over een soort van schuld aan elkaar, maar over hóé u met elkaar omgaat. Met elkaar wílt omgaan. En daarbij: hij verandert niet, want wellicht is dit zijn manier om te zeggen dat hij van u houdt. Ú vindt het geen fijne manier en fijngevoelig al helemaal niet. Úw ‘liefdestaal’ is dit zeer zeker niet!
Bedenk dus een strategie, die mogelijk wél gaat werken. Omdenken is er een, negeren is er een, grenzen stellen is er ook een. Ú geeft aan: tot zover en niet verder. Door weg te lopen, geen koffie meer in te schenken, een stapel borden te laten vallen... in ieder geval iets wat de aandacht vestigt op úw gevoelens na een kwetsende opmerking. Een ‘daad’, zonder dat u er woorden bij gebruikt en die u consequent herhaalt zo vaak als het nodig is. Zou hij dan (na verloop van tijd) niet gaan beseffen dat zijn nare opmerkingen u niet meer raken? Dat híj moet veranderen? Met úw verandering ten opzichte van zijn woorden zal dit vast gaan gebeuren!
Marijke Rots
Deze vraag werd ook besproken in het programma 'Pastorie online':
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Zeker weten dat hij ook is veranderd sinds jullie trouwen, dat kan niet anders. Nou, wrijf dat eens onder zijn neus (ook als plagerijtje dan he)
Zijn dikker wordende buikje, zijn kalende hoofd, zijn rimpels etc etc.
Let maar op, hij lacht dan als een boer met kiespijn. Mijn man heeft bij tijden ook wel eens zo'n opmerking. Hij bedoelt dat ook als grapje. Maar als vrouw is dat niet grappig, ik reageer dan ook nooit op zo'n opmerking. Wat mevrouw Rots ook aangeeft, dan zal hij zich er echt meer van bewust worden wat het met je doet.
Jammer dat hij je niet serieus neemt en er ook niet mee stopt zo te lezen.
Misschien eens opmerkingen maken dat het te zien is dat hij ouder wordt en kijken hoe hij reageert.
Interesseert hem dat niet dan misschien lachen als hij zoiets weer zegt en hopelijk stopt het dan!!
Maar ja, andersom ben ik ook niet meer zo strak als met 20, al laat ik mij ook niet gaan dat ik echt heel veel kilo aankom. Ik denk dat je ook al heb je 3 kinderen en ben je jaren getrouwd best van beide kanten je best mag blijven doen om er zo aantrekkelijk mogelijk voor elkaar uit te zien. Trek regelmatig eens wat leuks aan of maak je eens op. Ook heb je het zelf redelijk in de hand of je een beetje op gewicht blijft.
Sommige vrouwen...ik spreek nu niet vraagstelster aan maar even een opmerking in het algemeen..laten zich na hun trouwen ook wel erg gaan en zien er inderdaad na 10, 15 jaar heel anders uit en veranderen van een mooie meid in een gezette moeke met een fantasieloos kapsel, dito kleding en croqs7gezondheidssandalen aan. (wil hier niemand mee beledigen, maar wel even aangeven dat sommige mannen echt wel terecht een beetje klagen dat hun vrouw er niet meer zo uit ziet als vroeger, MAAR dit geldt natuurlijk ook voor de mannen!) Dus...blijf elkaar als liefdespartner zien en doe je best voor elkaar.
Als hij daadwerkelijk specifiek over je borsten zeurt, vind ik het echt gemeen, want dat is iets waar je niks aan kan doen en wat nu eenmaal bij het ouder worden hoort. Zulke opmerkingen kwetst hij je onnodig mee. Is het iets qua kledingsstijl ofzo, kapsel.. dan zou je kunnen vragen wat hij wel mooi vindt.
Je zult heel duidelijk moeten zijn. "Dit kwetst me en dat alleen zou voor jou reden genoeg moeten zijn om dit soort opmerkingen niet meer te maken." Dat is dan verder geen discussie maar een mededeling.
Hier in huis zijn er ook opmerkingen die we niet meer richting elkaar maken omdat het de ander onbedoeld kwetste. En het blijkt dat die opmerkingen helemaal niet zo veel toevoegde aan de relatie dus niemand mist ze.
Als dan blijkt dat hij zijn onvrede uiten belangrijker vindt dan jou niet te kwetsen, dan heb je een heel ander en veel vervelender gesprek te voeren.
Sterkte.
Toch zegt ankie1975 ook rake dingen.
Als ik af en toe vrouwen zie die in hun jonge jaren knappe verzorgde meiden waren en als ik ze dan nu in de 30 zie, denk ik ook weleens nou nou.
Een makkelijk kort kapsel, outfit totaal niet passend en de make-up doos al jaren geleden weggegeven. Wat aankomen is niet erg, maar te veel aankomen wel.
Je moet er goed uit blijven zien voor elkaar als echtpaar. Moet je ook gewoon moeite voor doen. Tegen ons ma is op de bijbelclub weleens gevraagd waarom ze toch altijd zo netjes en verzorgt uitzag, ze was toch al getrouwd?
