Vraag
Ik (meisje) ben 22 jaar en ik woon nog thuis bij mijn ouders (OGGiN). Ze willen graag nog alle controle over mijn leven houden. Ik weet dat ze het beste voorhebben voor mij en dat ze graag hun kinderen zo goed mogelijk willen opvoeden. Ik merk de laatste tijd dat me dit benauwt. Ik voel me steeds meer zelfstandiger en volwassener worden. Laatst had ik het met mijn moeder er over dat ik graag op mezelf wil wonen. Mijn moeder reageerde eerst positief. Later werd ze erg boos op mij. Ze reageerde met: “De enige reden dat je uit huis wil is omdat je ondankbaar bent! We hebben alles betaald voor je en nu wil je weg van ons.” Dit doet mij verdriet. Het is ook zeker niet de reden dat ik het huis uit wil.
Maar een kans om het uit te leggen zit er niet in. Mijn ouders willen niet naar mij luisteren want hun wil is wet. En hier kan ik niet tegen op. Mijn beste vriendin vroeg mij mee op vakantie met haar en haar familie voor een weekje. Dit lijkt mij erg leuk om dit samen te doen deze zomer. Hierover heb ik dit ook met mijn vriend gesproken en die vindt dat goed en erg gezellig voor mij. Maar toen ik dit besprak met mijn moeder werd ze weer heel erg boos. Ze zei dat ik niks gaf om mijn vriend en dat ik hem heel erg pijn deed. Mijn moeder gaf mijn geen ruimte om mijn verhaal te doen en het uit te leggen.
Hierdoor voel ik mij weer ontzettend slecht. Niet alleen tegenover haar, maar ook tegenover God. Het voelt echt alsof ik de slechtste dochter ben die er bestaat. Ik bid elke dag of ik de juiste keuzes mag maken. Soms lopen de discussies zo uit de hand dat mijn moeder mij verdoemt naar de hel. Ik ben dan echt sprakeloos. Ze zegt dan ook geen sorry en vindt dat het door mij komt dat ze zoiets moet zeggen. Wat moet ik doen?
Antwoord
Het is wel een meer opgemerkt, dat op deze manier een vraag beantwoorden lastig is. Juist met zo’n vraag zou ik graag in gesprek gaan om door te vragen. Maar dat gaat helaas niet.
Laat ik de beantwoording dan beginnen door op te merken dat je van de goede bedoelingen van je ouders overtuigd bent door het zo te verwoorden: dat ze zo goed mogelijk hun kinderen willen opvoeden. Daarnaast lees ik dat je die opvoeding nu ervaart als alles onder controle willen houden. Dat levert bij jou (nu je 22 jaar bent) een begrijpelijke en heftige spanning op. Je voelt dat je volwassen bent geworden en daar moet je iets mee. Een van die wensen is om op jezelf te gaan wonen. Als je om je heen kijkt, kun je zien dat meerdere van jouw leeftijd op zichzelf gaan wonen. Dat is niet verkeerd. Anderen blijven soms langer thuis. Dat ligt dus verschillend.
Uit huis gaan is iets waar vooral je moeder bezwaar tegen heeft. Je spreekt daar blijkbaar het meest met je moeder over. Nu gebruikt je moeder een aantal argumenten om je niet uit huis te laten gaan. Dat levert spanning op. De spanning is volgens mij: jij wil graag op jezelf gaan wonen en je ouders willen je thuis houden. Helaas valt daar niet op een rustige manier over te praten. Dat blijkt wel als je de wijze van communiceren beschrijft. Het eindigt in verwijten en in verwensingen. Dat doet jou veel pijn en het geeft je een intens schuldgevoel. Je lijkt in een situatie terechtgekomen, dat als jij A voorstelt je ouders B voorstellen. De standpunten zijn verhard, want er klinken forse verwijten.
Elkaar verwijten is niet goed en niet Bijbels. Je ouders doen jou daarmee pijn en blijkbaar doet jij hun pijn met je vragen. Het is voor jou een vervelend, maar ook verdrietig spanningsveld. Dat is niet nieuw. Luister naar de verwoording van ervan in de Bijbel (Kolossenzen 3:20-21): “Gij kinderen, zijt uw ouders gehoorzaam in alles, want dat is den Heere welbehaaglijk. Gij vaders (en moeders), tergt uw kinderen niet, opdat zij niet moedeloos worden.” Hier worden beide kanten verwoord. In de Bijbelse tijd was die spanning in de opvoeding door een ouder en het gehoorzamen van een kind blijkbaar ook al. Helaas moet ik zeggen, dat dit vandaag nog heel herkenbaar is. Het komt wel veel voor. Kinderen, die dwars tegen alles in gaan en regels negeren. En anderzijds ouders die kinderen niet kunnen/willen loslaten om zelfstandig te worden.
Met dit te schrijven realiseer ik me dat jouw spanningsveld daarmee niet is opgelost. Je eindigt met een vraag: Wat moet ik doen? Praten heeft blijkbaar op dit moment niet het juiste effect. Dat geef jij aan en dat moet ik ook constateren. Je geeft aan, dat je elke dag bidt om de juiste keuzes te maken. Houd dat maar vol. Er moeten altijd keuze gemaakt worden. In afhankelijkheid aan de Heere naar Zijn weg vragen is goed. Zie maar in Psalm (berijmd) 25 : 2.
Toch moet er volgens mij óók gepraat worden. Dat zal dan wel op een andere manier moeten gebeuren. Zonder verwijten, zonder elkaar pijn te doen, maar wel met het doel om tot een oplossing te komen. Daarover zul je vast al heel veel nagedacht hebben en van alles geprobeerd hebben. Blijkbaar kom je er alleen niet uit. Je zou iemand moeten hebben die de situatie begrijpt en met je wil meedenken (en meebidden) hoe je deze situatie het beste kunt aanpakken. Het lijkt me niet direct goed als je vriend dat zou zijn, want die is ‘partij’ en dat zou meer schade kunnen opleveren.
Het is aan te raden iemand te vragen te helpen met het gesprek, maar dan moeten je ouders deze persoon ook accepteren. Je kunt niet zonder meer met iemand ‘binnenvallen’. Je kunt ook eerst iemand zoeken die het gesprek met jou en je ouders voorbereidt. Dan kun je later met die persoon het gevoerde gesprek terugkoppelen, evalueren en vervolgstappen zetten. Neem voor alles ruim de tijd. Als de standpunten zich verder verharden, is het niet uitgesloten dat er een breuk ontstaat die mogelijk na jaren pas geheeld zou kunnen worden.
Voorzichtig en respectvol begrip vragen voor je volwassen worden is in jouw situatie ingewikkeld. Je mag begrip tonen voor het feit, dat je ouders het niet fijn vinden dat je het huis uit gaat, maar laat daarbij ook merken, dat de verwijten van je moeder je pijn doen en dat die niets oplossen.
En ondanks alle zorgen: het is een zegen om volwassen te worden, je eigen keuzes biddend te doen en te wandelen in de wegen van de Heere. Aan Zijn Zegen is alles gelegen.
N. J. Teerds
Dit artikel is beantwoord door
N.J. Teerds
- Geboortedatum:24-09-1944
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Hendrik Ido Ambacht
- Status:Actief
Bijzonderheden:
ouderling; docent
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
het kost je wellicht strijd maar zet door!
niet om je ouders te kwetsen maar om te laten merken dat je ouders jou een dermate goede opvoeding hebben gegeven die maakt dat je het aankunt om uit huis te gaan.
veel sterkte met de situatie en ik hoop dat je snel een leuk eigen optrekje vindt!
wat een verdrietige situatie! mijn dochter (student) is net zo oud als jij en woont sinds kort op kamers in dezelfde stad als waar wij wonen. Ze had ook nog prima thuis kunnen blijven qua studie, maar we hebben haar juist aangemoedigd deze stap te nemen, omdat het studentenleven met studenten onder elkaar gewoon erg leuk is. Ik mocht vroeger van mijn ouders ook niet op kamers (opgegroeid in meest bekende christelijk dorp van nld, beginnend met St...) en dat heb ik altijd erg jammer gevonden.
Eerlijk gezegd, de tijd van opvoeden is voorbij. Je bent 22 en dus volwassen. Ik vind dat je ouders dat ook moeten respecteren en je zo moeten behandelen. De opmerking van je moeder: “De enige reden dat je uit huis wil is omdat je ondankbaar bent! We hebben alles betaald voor je en nu wil je weg van ons.” vind ik meer naar emotionele chantage klinken en de woorden "ondankbaar" en " waar heb ik zulke kinderen aan verdiend" ken ik uit mijn eigen opvoeding. Met 45 probeert mijn moeder mij soms nog emotioneel te chanteren en dan denk ik: waar is het respect naar de kinderen? Moeten wij elk gedrag van onze ouders tolereren? Nee, ik denk dat je als je volwassen bent best een grens mag stellen en zeggen: ma, ik ben volwassen, behandel mij niet meer als een klein kind.
Ik denk dat het best een goed idee is om een onafhankelijke derde in het gesprek te betrekken, maar niet om toestemming te vragen van je ouders. Als jij echt het huis uit wil, dan ga je gewoon het huis uit. Maar om vervelende ruzies te vermijden is een gesprek met een onafhankelijke derde persoon erbij vooraf wel wenselijk. Verder ben je ook geen toestemming van je ouders nodig om met een vriendin (en met haar ouders nog wel) op vakantie te gaan. Ik denk ik jouw geval dat het heel verstandig is om op jezelf te gaan wonen want ik vind het gedrag van je moeder niet echt gezond. Je bent geen 15 meer.
En het spijt me om het te moeten zeggen, maar het lijkt er stetk op dat je moeder je met schuldgevoel en geld probeert te manipuleren. Nu je volwassen bent, is het aan jou om je grenzen te stellen en te bewaken. Dat gaat trouwens een stuk gemakkelijker als je niet onder hetzelfde dak woont.
Dus gewoon niks zeggen en ergens een kamer gaan zoeken, zorgen dat je hulp hebt bin de verhuis en gewoon gaan. Daar heeft je moeder ondertussen niks meer over te zeggen.
Het zal wel de relatie in een nieuw licht plaatsen, een eerlijker licht. Afstand geft de mogelijkheid eerlijk naar je relatie te kijken en de gelegenheid om uit te zoeken hoe je ermee verder wilt.
Ik kon niet wachten tot ik het huis uit kon (rennen bijna). Studie gezocht ergens zodat ik in ieder geval ver genoeg moest reizen en op kamers kon. Achteraf gezien.... had ik er ook nog wel veel aan gehad om thuis te wonen. Ik was 17, jij al 22.
Het is voor nu erg moeilijk/niet mogelijk om normaal met je moeder te communiceren. Ik denk dat je er wat aan hebt om je tijd thuis vruchtbaar probeert te maken door te leren hoe je met je moeder om kan gaan. Want ook al zou je op jezelf gaan, je houdt nog (vervelend) contact met je moeder. Jullie zullen er toch een weg in moeten vinden. Je kan zelf daar volwassen mee proberen om te gaan.
Wat ik bij mijn moeder heb ingezien (na 15 jaar), is dat er ook onkunde en onmacht mee kan spelen in hoe ze met je omgaat. Mijn moeder wilde zo graag een band met mij, maar het lukte gewoon niet die op te bouwen door verkeerde communicatie en ook manipulatie. Maar het verlangen zat er wel achter. En je moeder is ook maar een mens. Ze wil je misschien nog graag bij je houden, je niet 'verliezen'. En dat is ook niet gezond, je bent al 22.
Je hoeft je op zich niet te bewijzen/verantwoorden, maar je zou de plannen en de organisatie van de vakantie kunnen vertellen, zodat ze kan zien dat je volwassen bent. Je kan naast plannen met anderen, ook iets met je moeder plannen? Een boswandeling, een high tea maken etc.
Ik kan me aansluiten bij het idee dat je moeder moet wennen aan dat je volwassen wordt. Een gesprek om haar inzicht te geven kan wel helpen. Misschien kan een oma of vriendin/buurvrouw van je moeder daar terloops ook wel bij helpen. Sterkte! (En ik zou wel op vakantie gaan)
Ik ga er toch maar even van uit dat je moeder onvoorwaardelijk van je houdt. Maar met zo'n argument doet ze niet alleen jou maar ook zichzelf te kort. Je moeder laat namelijk op die manier blijken - ik hoop onbedoeld - dat haar liefde gebaseerd is op voorwaarden: Wij hebben dit gedaan, nu moet jij dat.
Hoewel ook soms rucksichtlos aan kinderen voorgesteld valt er dan toch beter te leven met het adagium: wil je je niet voegen naar de regels van het huis? Dan ga je maar op jezelf.
Bij dat laatste zouden je ouders natuurlijk wel een punt hebben: Zolang je bij hen thuis woont moet je je schikken naar hun regels. Maar misschien wil je daarom wel juist weg. En als je dat wil omdat je behoefte hebt aan meer zelfstandigheid is daar niks mis mee.
Weeg voor jezelf af of het een goed idee is deze vraag en antwoord en reacties aan je ouders te laten lezen.
Sterkte er mee.
Als je moeder écht van je houdt, dan laat ze je los!!
Misschien wordt het tijd om dat tegen haar te zeggen (desnoods via een brief). Onder het mom van goede bedoelingen manipuleert ze je waar je bij staat. En jij durft door loyaliteit hier niet tegenin te gaan, want 'eert uw vader en uw moeder'.
Mooi antwoord van dhr. Teerds dat de Bijbel dit zo duidelijk van twee kanten belicht.
Er zit dus niets anders op dan de strijd aan te gaan. Je zult die ruimte zelf moeten maken, want anders gebeurt het niet.
Sterkte gewenst door een vader van 2 volwassen dochters van 18 en 22!
Vanuit mijn ervaring zou het volgende kunnen helpen:
1. Probeer te begrijpen dat de reacties van je moeder meer zeggen over haarzelf dan over jou. Dat kan je helpen om er meer afstand van te houden.
2. Bij dit soort verwijten is er sprake van psychisch geweld. Lichamelijk geweld moet je uit de weg gaan, maar bij psychisch geweld kan dat niet. Daarbij moet je de confrontatie aangaan, omdat je anders nog meer beschadigd raakt. Die confrontatie heeft alles te maken met een volwassen houding, waarbij je uit de emotie van je moeder probeert te blijven. Dus niet in dezelfde emotie (huilen/schreeuwen/verwijten/overdreven schuldgevoel o.i.d.) schieten als je moeder.
3. Volwassen zijn betekent dat je eigen keuzes kunt maken. Om jezelf te beschermen moet je daar je moeder/ouders mee confronteren. Dat kan als volgt:
a) Terwijl je moeder verwijten maakt blijf je rustig en blijf je uit haar emotie.
b) Je gaat niet in op haar inhoudelijke verwijten ("je houdt niet van ons" o.i.d.). Ga niet de discussie aan op de inhoud van je moeders reactie. Hooguit zeg je "dat ziet u verkeerd".
c) Het enige wat je zegt is: "Ik ben oud genoeg om mijn eigen keuzes te maken; ik ben nu volwassen". Waarschijnlijk komt je moeder dan met nog meer verwijten. Die negeer je; je herhaalt de voorgaande zin, of je zegt "dat zien we dan anders" en je loopt rustig weg.
Het bovenstaande is volgens mij de beste manier om hiermee om te gaan, maar is wel ontzettend moeilijk en vereist heel veel moed. Het kan helpen om dit in een rollenspel te oefenen met je vriend.
Dat ze bang zijn dat als je op jezelf woont dingen doet waar ze het niet mee eens zijn?
Snap goed dat je op je eigen wilt. Kan zo maar zijn dat de band met je moeder beter wordt als je niet meer onder één dak woont.
Sterkte er mee en volg je eigen hart!!
Gewoon doen! Zeker wanneer je thuis weinig vrijheid hebt om eigen keuzes te maken is het extreem belangrijk en heeeeeeel gezond om eerst (even) op jezelf te wonen voordat je evt straks met je vriend gaat trouwen / leven gaat opbouwen. Om zo ook een stabiele, zelfverzekerde vrouw te worden, die echt een eigen persoon is ipv continu bezig met leven zoals je ouders dat willen.
Ook wbt de vakantie: heerlijk toch juist om met je vriendin en haar familie op vakantie te gaan?
Waarom zou je altijd alles samen met je vriend hoeven te doen? En als het nu over een wereldreis van een jaar zou gaan... Oké, dan snap ik dat je vriend daar misschien niet om staat te springen, maar 1 week? In een gezonde relatie gun je elkaar juist iets. Ik moest even denken een stel dat ik ken waarvan de man boer is en het liefst thuis en de vrouw heel erg van reizen houdt. De oplossing: zij maakt af en toe een mooie reis (met bijvoorbeeld een vriendin) terwijl hij gewoon thuis blijft. Man blij, vrouw blij. Prachtig als het zo kan. Maar zo te lezen is je vriend hierin ook niet het probleem.
Wat ik op een gegeven moment ontdekte was dat mijn eigen houding een wereld van verschil maakte.
Waar ik eerst continu een houding had van 'toestemming vragen', 'bevestiging willen', 'mijn ouders gehoorzamen', 'eerst overleggen' enz. Ging ik nu juist eerst zelf een beslissing maken en dat deelde ik dan vervolgens mee aan mijn ouders. Als een gegeven. Zo van: "hee mam, ik ga in week 33 met Mirjam op vakantie, ze vroeg het en leek me leuk dus heb ja gezegd!" Dus niet meer: "en, hebben jullie er al over nagedacht?" of "wat zal ik doen?" Je bent volwassenen. Je mag je eigen keuzes gaan maken. Vast echt even slikken voor je ouders en niet altijd de makkelijkste weg, maar uiteindelijk is het veel gezonder!
Toen ik op jouw leeftijd was, ben ik ook het huis uit gegaan. De druk werd me te groot...! Ik voel(de) me het zwarte schaap van de familie!
Als ik jouw verhaal dan lees, dan denk ik dat het bij mij nog wel meeviel. Je ouders zijn tot je 21e financieel verantwoordelijk voor je. Die tijd is voorbij. Als voorbereiding op je huwelijk is het goed een poosje op jezelf te wonen. Echt het mag!
God wil dat wij onze ouders eren, maar dat is echt iets anders dan (blindelings) gehoorzamen. Zeker als je de 18 voorbij bent.
Dat de discussies zo uit de hand lopen en dat je moeder dan zulke dingen zegt en verteld dat het jouw schuld is dat ze deze dingen zegt, dat raakt me het meest. Dit is beslist niet goed en dit moet stoppen!
Zoek eventueel hulp bij een hulpverleningsinstantie als je er (alleen) niet uitkomt.
Wees lief(devol) voor jezelf en kijk wat jij nu nodig hebt om verder uit te groeien tot een evenwichtige en zelfstandige volwassene.
Ik hoop dat het je lukt de goede stappen te zetten en dat je zo verder tot ontplooiing komt. God kent jou en Hij begrijpt jouw pijn en worstelingen om het goed te doen! Zijn zegen toegewenst!
