Lievelingszonde

Aan een predikant. Ik heb al bijna twee jaar een relatie en wij beiden weten dat we voor elkaar bestemd zijn. Ook op seksueel vlak groeien we enorm naar elkaar toe, het wordt en is steeds lastiger om van elkaar af te blijven terwijl we beter weten. Toch vind ik het gewoon fijn om even bij elkaar te liggen, niks bijzonders, maar gewoon samen even kletsen en knuffelen. Maar het gebeurt vaak dat het op een gegeven moment fout gaat... Geen gemeenschap, wel seksuele handelingen.

Ik las in een boek dat we een lievelingszonde hebben en dat als we doorgaan met die zonde dat we alsnog niet bij God mogen leven straks. Ik merk van mezelf dat dit misschien wel mijn lievelingszonde is en ik word er verdrietig van als ik dan besef dat ik dan niet bij God mag zijn later. Ik wil geen zonden meer doen en God heeft mij gered en mij rust gegeven, maar deze zonden blijf ik telkens doen en heb er elke keer weer zo’n spijt van.

Wat moet ik nou? God heeft de liefde gegeven dus op zich is onze liefde naar elkaar toe niet erg of zondig, maar het lichamelijke contact op dit moment wel. Maar ik wil zo graag gewoon bij elkaar zijn zonder al die verleidingen. Maar enigszins is dit toch ook gezond dat je naar elkaar verlangt en die spanning voelt? Hoe denkt u daarover en kunt u mij wijsheid geven? Ik heb al vele antwoorden gelezen over dit onderwerp, maar niet het antwoord wat betrekking heeft op mijn situatie...

Beste vraagstelster/vraagsteller,

Ik denk dat iedereen die een relatie ontvangt en merkt dat het goed gaat (= gezegend wordt), tegen de gevoelens oploopt, die jij beschrijft. Je schrijft dat je al heel wat gelezen hebt, maar toch geen afdoend antwoord op je probleem hebt gekregen. Het wordt dan spannend of ik dat wel kan. 

Ik heb het boekje wel eens gelezen van mw. drs. A. Hoek-van Kooten “Verkeringsperikelen”. Ik vond dat heel waardevol boekje. Ik weet niet of jij het kent. Graag wil ik drie aandachtspunten aan je doorgeven.

Allereerst, het proces dat je doormaakt is heel gezond. Als de liefde in je hart gelegd wordt en groeit, groeit ook het verlangen om samen te zijn. Zo heeft God ons geschapen. Dat is mooi. Daar mag je dankbaar voorzijn. Een boekje in de Bijbel waar je dit ziet gebeuren is het boekje Hooglied. Prachtig zoals daar de scheppingsgaven van God worden bezongen in hetgeen je als jongen en meisje, man en vrouw in elkaar ontvangt. Tevens zie je daarin ook hoe belangrijk het is dat je samen leeft in het geloof van de Heere God. Hooglied en ook ons huwelijk -zie Efeze- is een beeld -metafoor- voor de liefde tussen Christus en Zijn gemeente. De goede volgorde is dan ook, dat je allereerst een geestelijk relatie hebt met de Heere Jezus, ieder persoonlijk en ook samen. Vervolgens dat je ook voelt elkaar trouw te willen zijn zolang je leven mag. Er willen zijn tot heil en zegen van de ander. En dan komt er ook een verlangen om lichamelijk één te zijn. Daarom is een ruime verkeringstijd heel verstandig, maar die moet ook niet te lang zijn. Op een bepaald moment ben je echt aan het huwelijk toe.

Het tweede is het begrip “lievelingszonde” dat je noemt. Bedoel je daar je boezemzonde mee? Moet ik het opvatten als iets wat in de richting van zedeloosheid gaat? Ik weet dat niet helemaal goed. Wat ik wel weet, is dat in het verleden de kerk nogal vreemd is omgegaan met een gedwongen huwelijk. Je moest dan openbaar schuld belijden alsof je in hoererij terecht was gekomen. Begrijp mij goed, ik wil niet zeggen dat een gedwongen huwelijk geweldig is. Integendeel. Het brengt vaak veel zorg en dwang met zich mee. Ook pleit ik hartelijk voor het beleven van de seksuele gemeenschap in het huwelijk. Vandaar mijn advies – wacht niet te lang, je bent geen mens van staal. Maar geslachtsgemeenschap voor het huwelijk is geen hoererij. Je bent volgens de Bijbel dan wel verplicht om in het huwelijk te treden. De jongen moest dan de bruidsschat betalen en mocht de relatie met zijn meisje niet verbreken. 

Kort gezegd: Ga elkaar niet uitkleden etc. want dan maak je het elkaar wel heel erg moeilijk. Maar dat er bij jullie heel veel meer gebeurd tijdens een knuffelpartijtje dan wanneer je iemand als groet een hand geeft, is heel gewoon en gezond en ook een mooie gave van God.
 
Ik zeg deze dingen omdat je schrijft dat je heel verdrietig wordt over je gevoelens en bang bent, dat God je afwijst. Heel het leven is een leerproces, ook je verkeringstijd. De Heere zij gedankt, dat je altijd weer bij Hem terecht kunt. Maar als het gaat om seksuele gevoelens in de groei van je liefde in je verkeringstijd, dan gaat het daarin om een scheppingsgave van God. Daar is op zich dus niets mis mee. Daarom geeft God juist aan ieder man zijn vrouw en vrouw haar man.  Zie ook het huwelijksformulier. 

Als laatste zou ik willen zeggen: maak met elkaar goede afspraken. Bespreek wat je voelt en wat je bedoelt. Dan kun je ook voor en met elkaar waken. Dan kun je elkaar helpen om op de weg te blijven, die je wilt gaan. Als de één een zwak moment heeft, laat de ander dan sterk zijn. Het is echt waar dat er niets mooier is, dan dat je je huwelijk op een goede manier kunt ingaan. Bedenk tevens dat ook je huwelijksleven een groei en leerproces is. Ook op seksueel gebied. Je kunt daarin een heel aantal elementen heel verschillend beleven. Blijf daar met elkaar over praten, zodat je niet uiteen groeit, maar juist samen verdiept en versterkt wordt. Wij leven buiten het paradijs.  Maar wij zijn daar wel gezocht en gevonden door onze Heiland. De liefde is teer en kwetsbaar. Ook daarin hebben wij de verzoenende en helende liefde van Christus heel hard nodig. 

Veel zegen en wijsheid toegewenst. Een goede stillen week als ook rijke Paasdagen. De Heere is waarlijk opgestaan. 

Hartelijke groet,
Ds. B. J. van de Kamp

Dit artikel is beantwoord door

Ds. B. J. van de Kamp

• Geboortedatum:
  21-11-1950
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Hierden
• Status:
  Actief

97 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven