Man gaat niet in de wegen van de Heere

Mijn man en ik zijn al lange tijd getrouwd en we hebben kinderen. Mijn man ging thuis altijd twee keer per zondag naar de kerk. Hij ‘moest’ altijd, zegt hij. Bij ons thuis waren we gewend om één keer te gaan. Hij is -toen we trouwden- naar onze kerk overgekomen en we gingen toen één keer per zondag. Een aantal jaren geleden heb ik belijdenis gedaan bij ons in de kerk. Hoewel hij juist verder van God af kwam te staan, wilde ik graag het tegenovergestelde. Ook door de kinderen. We hebben ons ja-woord gegeven bij de doop en ik voel de verantwoordelijkheid die dat met zich meebrengt. Hij ging zelfs een jaar lang niet naar de kerk. Ik ging dan ‘s ochtends met onze zoon. Toen de volgende werd geboren ging hij dan wel weer. “Maar ik doe het voor de kinderen”, zei hij. Hij is dus één blijven gaan en ik twee keer.

Nu was het voor de coronabeperkingen elke zondagavond een discussie omdat de oudste mee moest. Toen de jongste die leeftijd kreeg, nam ik ze om de week mee. De oudste heeft een psychische stoornis en ik kan ze simpelweg niet allebei ‘aan’. Mijn man hangt voor de tv en bemoeit zich er niet mee. De oudste zegt altijd: “Als ik 18 ben doe ik wat ik zelf wil en ga ik niet meer mee.” dat doet me veel verdriet. Ik ben zo bang voor wat er na coronatijd gaat gebeuren... zit ik dan alleen? Dat zie ik totaal niet zitten. In onze gemeente wordt er gelijk over je gesproken. Plus dat ik me enorm schaam om daar dan alleen te zitten.

Ik kan hier echt met de dominee of kerkenraad niet over praten. Ze zijn hier heel halsstarrig als het niet gaat ‘zoals het hoort’. Met mijn man kan ik niet praten, die lijkt steeds verder overal van verwijderd te raken en maakt soms grappen als ik uit de Bijbel lees of kleineert me met bepaalde opmerkingen over mensen uit de kerk. Dat doet me zoveel pijn. Ik denk weleens: wanneer word je volwassen? Ik denk er soms echt over om weg te gaan, ik kan dit niet aan, hoewel ik dat ook weer niet wil. Is er iemand die een advies kan geven wat te doen?

Beste lezeres,

Het is een verdrietige mail die u stuurt. Daar zitten heel wat gevoelens van teleurstelling en machteloosheid achter. Vooral omdat uw man er blijk van geeft niet in de wegen van de Heere te willen gaan. In feite is daar maar één oplossing voor: hartelijke bekering tot God. U merkt nu dat het bij hem blijkbaar niet van binnen zit. Daar zijn geen menselijke ‘oplossingen’ voor te bedenken, omdat het een diep geestelijk probleem is. Een probleem overigens dat we van nature allemaal hebben!

Toch wil ik een poging doen om een paar vingerwijzingen te geven voor uw situatie.

1. Bid dagelijks voor uw man dat de Heilige Geest hem een nieuw hart geeft. Houd daarin aan! Er zijn tal van voorbeelden dat soms na jaren de Heere het gebed verhoorde en het wonder van genade gebeurde.

2. Ga maar naast uw man staan in het besef van eigen tekorten en zonden. Was uw gezamenlijk begin echt een begin in geloof? Of was het alleen traditie? Met traditie redden we het niet. Soms moet je belijden: ons begin was al verkeerd. Wat overigens niet wegneemt dat de Heere een nieuw begin kan en wil geven als we dat van Hem verwachten!

3. Laat uw eigen levenswandel hem tot jaloersheid brengen. De apostel Petrus vertelt van een situatie waarin de vrouw tot geloof was gekomen, maar de man niet. En dan geeft hij een aanwijzing hoe haar houding moet zijn: “Evenzo, vrouwen, wees uw eigen mannen onderdanig (uiteraard voor zover ze geen dingen van u vragen die tegen Gods Woord ingaan!); opdat ook, als sommigen aan het Woord ongehoorzaam zijn, zij door de levenswandel van de vrouwen zonder woorden gewonnen mogen worden, doordat zij uw reine levenswandel in de vreze des Heeren waarnemen” (1 Petrus 3:1-2). Dat vraagt dus van uzelf een leven dichtbij de Heere.

4. Misschien doet zich soms een gelegenheid voor om hem aan te spreken op zijn houding tegenover de Heere. Dat kan een gebeurtenis zijn zoals een sterven in de familiekring, of een ramp in de wereld. Zoiets kan een opening bieden voor een gesprek.

5. Wijs hem op de grote verantwoordelijkheid die hij heeft tegenover zijn kinderen, ook ten aanzien van de kerkgang. Ouders zondigen altijd dubbel: voor zichzelf en voor hun kinderen. Het voorbeeld van uw man kan immers eeuwige gevolgen hebben voor zijn kinderen! Zeker: de Heere bekeert ook kinderen van ongelovige ouders; gelukkig wel! Maar dat neemt niet weg dat een voorbeeld ten goede of ten kwade veel kan doen.

6. Ik zou u toch willen aanraden om met een van de ambtsdragers in gesprek te gaan. Het kon toch echt wel eens meevallen als zij uw oprechte worsteling zien. En dat mogen we van toch van herders van de kudde verwachten?

7. Zou het ook niet goed zijn dat u professionele hulp zoekt met het oog op uw huwelijk? Want ik merk uit uw mail: dat kraakt. U denkt er soms zelfs over om weg te gaan, hoewel u dat ook weer niet wilt. Als u eerst voor uzelf hulp zoekt, komt er misschien op zeker moment een mogelijkheid om uw man daar ook in te betrekken.

8. Ik begrijp dat u een zwaar kruis te dragen hebt. Wat een voorrecht dat u daarmee tot de grote Kruisdrager mag gaan. Wij kunnen soms lijden onder een moeilijke situatie. Die van u is er zo een. Maar Hij kent u in uw nood.  U kunt zeven dagen per week, vierentwintig uur per dag bij Hem terecht. Hij werd Zelf verzocht en voelt ons zo aan in onze zwakheden. “Laten wij dan met vrijmoedigheid naderen tot de troon van de genade, opdat wij barmhartigheid verkrijgen en genade vinden om geholpen te worden op het juiste tijdstip” (Hebreeën 4:16).

Met een hartelijke groet en zegenwens,
Ds. P. D. J. Buijs

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.D.J. Buijs

• Geboortedatum:
  02-11-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

198 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven