Echtpaar helpen bij grote relatieproblemen

Graag wil ik een echtpaar helpen bij grote relatieproblemen in hun huwelijk. Maar een van de dingen waar ik erg tegenaan loop is dat ze beide niet christelijk zijn. Bij alles waar de vrouw het tegen mij over heeft denk ik en zeg ik ook vaak dat ik (persoonlijk) het bij de Heere zou neerleggen om mij te helpen. Het grootste probleem is dat de man is vreemdgegaan en daarna ook totaal geen moeite heeft gedaan het vertrouwen weer terug te winnen. Het liefste woont hij met haar zonder al te veel praten over moeilijke dingen en gevoelens en dergelijke. En verder is hij heel veel weg voor werk en... Hij heeft tijdens hun hele huwelijk zelf alles geregeld en heeft de steun van zijn vrouw ook nooit gebruikt, dus ook op dat vlak is er totaal geen vertrouwen.

Mijns inziens is de hele basis van het huwelijk al niet goed geweest, al probeer je er even naar te kijken vanuit twee mensen die het geloof niet hebben mogen ontvangen. Dan nog is een huwelijk toch van elkaar houden, elkaar vertrouwen in alles en op elkaar bouwen... De vrouw zegt eigenlijk niet meer te kunnen, ze totaal geen vertrouwen in hem kan hebben omdat hij nog steeds alles gesloten houdt. Ze hebben al veel therapie gehad, wat niks heeft geholpen en eigenlijk zou scheiden het beste zijn, al ziet ze daar ook erg tegenop.

Maar de vraag is nu eigenlijk: wat kan ik daarop zeggen, hoe kan ik haar tot steun zijn? Ten eerste probeer ik haar mee te geven dat het leven niet om onszelf draait, maar om God. Dit komt echt niet binnen. Als we ook zo met elkaar omgaan in ons huwelijk dat we voor de Heere leven en ook volledig op Hem mogen vertrouwen en daarmee de ander belangrijker vinden dan onszelf, of op zijn minst even belangrijk, dan kan een huwelijk niet stuk toch? Soms denk ik als ze alleen verder zou gaan zou er bij haar misschien meer ruimte komen om een weg naar de Heere te zoeken. Soms lijkt het of ze van mij een antwoord wil. Dat ik zeg: ga van hem scheiden want het kan toch nooit een goed huwelijk worden. Of blijf bij hem, dit is het kruis wat je moet dragen.

Het liefste zou ik ze allebei willen helpen de Heere te zoeken, dat ze er zo achter komen waar het leven echt om gaat. Dit probeer ik ook, maar ik wil het ook niet verkeerd doen, dat ze juist een afkeer hiervan krijgt omdat ze vol verdriet haar hart lucht en ik weer met ‘dit verhaal’ (in haar ogen) aan kom waar ze toch niks mee kan, denkt ze.

Graag wil ik antwoord van een reformatorische predikant. Hoe kan ik deze vrouw ondersteunen (ook met woorden) zoals God het wil? Ik bid al heel veel voor ze en ook of Hij me hierin wijsheid kan geven.

Beste vragenstelster,

Ik vind het nog niet zo gemakkelijk om een antwoord te geven op je vragen. Daarom heb ik wat je schrijft meerdere keren gelezen en biddend overwogen. Laat ik allereerst zeggen dat ik het bijzonder waardeer dat je zo begaan en bewogen bent met het echtpaar dat de HEERE op je pad gebracht heeft. Je verlangen om hen te helpen (niet met tijdelijke ‘lapmiddelen’, maar het liefst geestelijk en daarom ‘grondig’), herken ik als pastor. Wat ik echter ook herken is de valkuil om je de nood van de ander zodanig aan te trekken (en als het ware eigen te maken), dat het haast jouw persoonlijke probleem wordt. In de omgang met onbekeerden kan dit er bijvoorbeeld toe leiden dat bij jezelf (soms onbewust) de gedachte ontstaat dat jij verantwoordelijk bent voor hun bekering en geloofsovergave. Onder pastores en hulpverleners wordt in dat verband wel gesproken van het gevaar van het ‘Messias-complex’. Laat ik daar onder meer voor mogen waarschuwen. Ik denk daarbij ook aan wat Paulus in het zesde hoofdstuk van zijn Galatenbrief schrijft. Waar hij enerzijds zegt: “Draagt elkanders lasten en vervult alzo de wet van Christus” (Gal. 6:2), lees je even verder: “want een iegelijk zal zijn eigen pak dragen” (Gal. 6:5). Ik hoor daarin de aanwijzing dat we weliswaar met elkaar horen mee te leven, maar dat de HEERE niet van ons vraagt dat we ons laten beheersen door problemen die we bij anderen aantreffen.

Overigens spreekt Paulus in dit gedeelte tot gelovige gemeenteleden. In jouw geval heb je ook nog te maken met mensen die je weliswaar probeert voor te houden dat ze met hun nood naar God zouden moeten gaan, maar die dat welmenend advies kennelijk in de wind slaan. Intussen ben je ook geen pastor of hulpverlener bij wie men professionele hulp vraagt of verwacht.

Daarom denk ik dat je er goed aan doet om te beseffen dat je in jouw positie niet méér kunt doen dan de volgende twee dingen. Allereerst: dit echtpaar blijven opdragen in gebed en vragen of de HEERE Zelf in hun leven wil ingrijpen en een keer ten goede wil geven. En vervolgens: met of zonder woorden tonen wat het betekent om alle dingen van het leven met de HEERE te delen en in afhankelijkheid van Hem te wandelen. Daarbij zou ik me inderdaad niet laten verleiden tot het doen van uitspraken over een eventuele echtscheiding. Behalve dat je kunt aangeven dat God de echtscheiding haat en dat Hij op het gebed uitkomst kan geven in de meest vastgelopen situatie. 

Tenslotte: de weg van het aanhoudend gebed die ik je wil wijzen, is niet alleen het beste voor het betreffende echtpaar, maar ook voor jezelf. Ook als je in de contacten met je vriendin (of buurvrouw?) niet weet waar je goed aan doet. “En indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere, Die een iegelijk mildelijk geeft en niet verwijt, en zij zal hem gegeven worden” (Jak. 1:5).

Ik wens je die van God gegeven wijsheid van harte toe!

Ds. A. van der Zwan

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. van der Zwan

• Geboortedatum:
  27-02-1972
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Dordrecht-Centrum
• Status:
  Actief

29 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven