Afwijzende reacties op coming out

Aan ds. IJsselstein. Ik ben de vragensteller van 'Bemoeienis of straf van God'. Op uw advies heb ik contact gezocht om hier over te praten en heb daarna contact gezocht met de plaatselijke Gereformeerde Gemeenten en heb hier ook een gesprek gehad. In korte hoofdlijnen kwam het er op neer dat homoseksualiteit is verboden en of ik professionele hulp nodig had. Daarna had ik aan contact eerlijk gezegd ook geen behoefte meer.

Ik heb de indruk dat er vaak op homo’s neer wordt gekeken, ook in onze kringen. In een gesprek wordt gelijk gezegd dat een homoseksuele relatie niet Gods wil is, enz? Vrienden uit de kerk namen nog net geen afstand van mij als vriend toen ze van mij hoorden dat ik homo ben. Ik snap dat ze niet juichen als ik als homo een relatie krijg, maar gelijk afstand nemen van iemand als je hoort dat die persoon homo is, is dan toch raar? Ik heb er toch ook niet om gevraagd om homo te zijn?

Beste briefschrijver, 

In je eerste brief gaf je aan dat praten over wie je bent een “no go” was. Ik heb toen in mijn reactie gezegd dat het “geen no go” zou kunnen zijn. Je hebt het geprobeerd, waarvoor veel respect(!), maar jij had gelijk. En ik niet. Dat wat er na je proberen gebeurde, voelt voor jou terecht naar en moeilijk, het voelt hard. Je zegt en dat is te begrijpen: “Ik heb er nu ook geen behoefte meer aan.”
 
We moeten ons als kerk (en ik hoor daar ook bij) schamen voor onszelf. We vinden onszelf goed, we zijn blind voor wie we zelf zijn en vellen harde en afwijzende oordelen over anderen. Het is echt verkeerd dat mensen afstand van je nemen. En er is weinig wat erger voelt en meer raakt, dan dat. 
Ik voel me beperkt in mijn reactie. Op afstand, zonder iemand te kennen, is het zo lastig om iets mee te geven. Het zou fijn zijn als je uit je isolement kon komen, wat je pijn doet en waar je aan lijdt. Ik wil je graag wijzen op wie God wil zijn voor mensen zoals jij en ik, maar ik weet uit je vorige brief, dat je juist ook op dat punt juist zoveel vragen hebt. Vragen als: Wil God me wel?
 
Je vraag voor nu is: “Is het niet raar, dat mensen direct afstand van mij nemen?” Mijn antwoord is: “Ja, dat is heel raar.” Sterker nog, dat kan niet en dat mag niet. Maar daarmee alleen help ik je niet veel verder, want het gebeurt wel. En ondertussen zit je in een moeilijke situatie, in een soort isolement, en je somberheid lijkt ook niet over te zijn. 

Ik zou toch tegen je willen zeggen: je moet hulp vragen, hoewel ik mezelf dan ook in het rijtje plaats van iedereen die dat tegen je zegt. Maar ik zeg het op een andere manier en met een ander doel. Je hebt denk ik steun nodig, omdat je afgewezen wordt. Je vecht, maar alleen. En van alleen vechten, word je moe. Blijf vechten, maar probeer het niet eindeloos alleen te doen. 

En probeer, ondanks al je begrijpelijke aarzeling en boosheid op God (“ik heb er toch niet om gevraagd?”) al deze ellendige dingen wel biddend tegen God te blijven vertellen. Ook al is er misschien heel veel twijfel bij je, over of God er wel is, over Wie Hij is en over wat Hij doet. Probeer Hem toch alles te vertellen waar je mee zit. 

Kortom: Probeer het toch niet alleen te doen, maar zoek (om die andere reden toch!) hulp.   

Ds. J. IJsselstein

Naschrift van de redactie: Voor hulp zie Hart van homo's en/of werkgroep Struggel.

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J. IJsselstein

• Geboortedatum:
  14-07-1965
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Kapelle
• Status:
  Actief

19 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven