Man verwijdert zoekgeschiedenis van internet

Ik zit met een probleem. Mijn man en ik zijn nu bijna twee jaar getrouwd. We houden veel van elkaar en kunnen fijn communiceren. Toch lukt dit natuurlijk ook niet altijd. De laatste tijd merk ik dat mijn man regelmatig zijn zoekgeschiedenis verwijdert op internet. Ik krijg daar een raar gevoel bij. Helemaal als ik er dan wat van zeg. Dan wordt hij boos en vindt hij mij achterdochtig.

Pas heb ik opgemerkt dat hij zoekt op “naakte vrouwen”. Ook daar heb ik hem mee geconfronteerd maar dan wordt hij verdrietig en zegt hij dat hij het zeker niet nog eens zal doen. Maar toch zie ik dan dat er dingen weg zijn of weggehaald worden, wat inderdaad mij op dat moment doet wantrouwen. Van hem mag ik dat niet hebben, want er moet vertrouwen zijn. Maar is het dan niet een logisch gevolg dat mijn vertrouwen geschaad wordt?

Beste vraagsteller,

Wantrouwen is snel gevoed... maar waardoor? Het lijkt erop dat u uw echtgenoot op de een of andere manier controleert. En ja, dat maakt u beiden onzeker. U “merkt”, schrijft u, maar in mijn optiek gaat het verder dan ópmerken. Vraag is dan ook hoe u het gesprek met uw echtgenoot over de zoekgeschiedenis op het internet, aan gaat: “er wat van zeggen” klinkt al licht verwijtend. En ja, achterdocht leidt onvermijdelijk tot wantrouwen, waarna meer controle volgt en de negatieve spiraal is ingezet. Hoe kom je hier nu uit? 

Dat er vertrouwen ‘moet’ zijn gaat zeer zeker niet werken. Niet als vanzelfsprekend in ieder geval! Maar áán vertrouwen werken kan wél, al vergt het inspanning van beide kanten. Openheid. Eerlijkheid. Práát met elkaar en let dan op de toon ven het gesprek. Verwijten maken is niet de oplossing. Laten zien dat woorden iets met je doen gaat over gevoelens en dáár ligt de oplossing wel. Een gesprek gaat niet alleen over gebeurtenissen en/of feiten, maar tegelijk over de beoordeling van die gebeurtenis of dat feit. Dikwijls onbewust, maar interpretatie is er wel. Over een heel persoonlijke denk- en gevoelswereld er achter. Van degene die iets zegt èn van degene die iets te horen krijgt. Dáár op letten is de kunst van het voeren van een goed gesprek.

Dat betekent dus vooral ook goed lúisteren: wat wil die ander zeggen, wat wil ìk hóren! Als je zogenoemde ik-boodschappen geeft (ik denk, ik voel, ik zie, het doet míj iets...) zegt dat een heleboel over jezelf zonder dat je de ander iets verwijt. Daarentegen “jij ook altijd...” is al gauw aanvallend, beschuldigend, veroordelend, verwijtend en dwingt de ander tot verdediging. Waarmee einde communicatie. 

Vertrouwen is niet iets wat ‘vanzelf’ (terug)komt, maar gewònnen moet worden. Zónder controle. Mét openheid en eerlijkheid naar elkaar toe. Zónder veroordeling. Mét liefde. En met berouw,  waarbij zo mogelijk ook vergeving van jezelf en elkaar tot hernieuwde toenadering leidt! Dat betekent dus: níet die neerwaartse spiraal blijven voeden, maar úitdagingen leren zien in het sámen leven! Werk in uitvoering, dus.

Marijke Rots