Vraag
Een vraag over en voor mijn dochter en indirect ook voor mezelf. Ze is van jongs af aan een rustig kind geweest, niet echt aanwezig en vaak verlegen. Omdat ze er niet echt last van leek te hebben en wel vriendinnetjes had, hadden we daar niet echt zorgen over. En wanneer we er weleens over nadachten, hadden we de hoop dat dit vanzelf op zou lossen als ze ouder zou worden. Inmiddels is ze 16 en lijkt het vooral het laatste jaar alleen maar erger te worden.
Een echt goede vriendin heeft ze niet, wel een clubje meiden. Ze gaat naar school, JV, catechisatie etc. Dus contacten genoeg. Alleen sluit ze zichzelf af. Ze heeft een laag zelfbeeld, niet veel zelfvertrouwen, is niet heel sociaal en voelt zich gauw teveel. Wanneer vriendinnen overleggen en zij dat niet direct meekrijgt, gaat ze niet (“ze willen mij er niet bij”). Als ik zeg dat ze dan gewoon moet gaan, zich niet altijd alles moet aantrekken en ze haar straks helemaal niet meer vragen wanneer ze altijd nee zegt, is het “nou, en?” Ze gaat met tegenzin naar catechisatie, denkt dat iedereen naar haar kijkt en wordt daar nog verlegener van; kijkt steeds naar beneden. Ik heb het idee dat het door de coronacrisis alleen maar erger geworden is.
Daarvoor zat ze op een soort cursus via school wat je zelfbeeld wat omhoog moet krikken. Na twee lessen is dat door de coronamaatregelen gestopt. De tijd van thuiszitten beviel haar uitstekend, geen mensen hoeven ontmoeten. Ze zegt weleens later in een hutje op de hei te willen wonen; zelfredzaam en niet afhankelijk van mensen...
En dan ik als moeder... laat ik het maar gewoon eerlijk zeggen; ik kan daar niet tegen. Dat halfzachte, over je heen laten lopen, niet voor jezelf opkomen, altijd in je hoekje wegkruipen. En als ik dat dan tegen haar zeg, loopt ze weg of zegt gewoon dagenlang niks of alleen het hoognodige. Het werkt soms zo op mijn zenuwen dat ik uitschiet en vaak driftig reageer. Niet goed, en achteraf heb ik er wel spijt van, maar ik kán gewoon niet tegen dat sullige. En dan denkt ze weer dat ik niet van haar hou, de vriendinnen haar er liever niet bij willen hebben, op catechisatie de mensen haar uitlachen en over haar roddelen. Hoort dit nog bij puber zijn? Of zijn dit serieuzere problemen die een oplossing vragen, en hoe dan?
Antwoord
Beste mevrouw,
Uw vraag is op zich duidelijk. Het heeft er de schijn van dat er meer aan de hand is dan alleen maar ‘puberen’. Daarbij komt dat de situatie leidt tot misverstanden en spanningen tussen u en uw dochter. Ik snap dat u uw dochter vanuit zorg en liefde aanspreekt. Dat zou ik ook doen. Tegelijk proef ik de onmacht en de frustratie van twee kanten en dat helpt niet.
Een korte situatieschets zoals u die geeft, is onvoldoende om te beoordelen wat er precies aan de hand is en welk advies passend is. Het beste advies dat ik u en uw dochter kan geven, is om samen in gesprek te gaan met een deskundige. Kennelijk ligt er al een lijn naar school, waar ze eerder een cursus kreeg om haar zelfbeeld te versterken. Dat veronderstelt dat ook de school zich op dat punt zorgen heeft gemaakt. Is het mogelijk om via school te vragen of zij u beiden kunnen verwijzen naar bijvoorbeeld een orthopedagoog die aan school is verbonden? De school kan dan ook hun eigen waarnemingen inbrengen en met elkaar kun je dan kijken wat er verstandig is om te doen. Mocht school geen mogelijkheid bieden, ga dan met deze vraag naar de huisarts. Veel huisartsen hebben tegenwoordig een praktijkondersteuner GGZ, die een eerste beoordeling kan maken en een advies kan geven.
Dr. J. van der Wal
Dit artikel is beantwoord door
dr. J. van der Wal
- Geboortedatum:31-01-1955
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Dordrecht
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Voormalig directeur Eleos en divisiemanager De Hoop.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ga inderdaad alstublieft bij een derde (deskundige) uw licht opsteken! Dit kan vanzelf goed komen maar ook een leven lang lastig blijven voor uw dochter. Als u haar een goed leven gunt maak er dan werk van. (En ja ik spreek uit ervaring)
Groeten en succes!
Het is alsof ik over mezelf lees, zijnde de dochter. Wat was ik blij geweest als mijn moeder mij zou willen helpen! Wat fijn dat u een oplossing zoekt! Als zouden de problemen blijven, dan is het zo fijn dat je dan weet dat je moeder nog steeds van je houdt en je helpt in moeilijke situaties of je inderdaad inschrijft voor een cursus. Erkenning voor iemands gevoelens zijn zo belangrijk ipv de druk op te voeren dat het over moet gaan.
Ik ben nu in de 30, nog steeds last van de problematiek. Gaat mogelijk helemaal niet meer over. Maar je kan het dmv therapie/training wel naar de achtergrond leren krijgen zodat je zo 'normaal' mogelijk kan (over)leven.
Wat is het naar als je je altijd zo onzeker voelt. Bevestiging (élke keer weer) van je ouders is zo waardevol.
En ik had het zelf fijn gevonden als mijn moeder me praktisch had geholpen ipv alleen kijken van een afstand en kritiek leveren als 'het (voldoen aan de norm)' niet lukt. Wat ik dan bedoel is bijvoorbeeld samen een kledingadvies laten doen, uw dochter passende kleding laten dragen die bij haar past en zelfvertrouwen vergroot. Naar de kapper gaan, beugel aanmeten. Dit klinkt wel ijdel allemaal en ik weet niet hoe mooi uw dochter er al uit ziet natuurlijk ;), maar dit is mijn ervaring van wat ik nodig had als puber (en nog). Het kan ook helpen focus te verleggen, aandacht laten opeisen door lange wandelingen te gaan maken, leuke routes afstrepen, puzzelfanaat worden, minder bezig hoeven zijn met wie je bent.
En misschien zijn de meiden uit het clubje wel niet passend als vriendin. Terugkijkend had ik op die leeftijd liever andere vriendinnen gekozen, mensen die persoonlijk bij je passen en je laten opbloeien ipv dat je altijd maar bezig bent om er bij te horen.
Ik ben uw dochter niet, ken u niet, maar hoop te helpen door dit te delen.
Ik denk dat als je dochter zo verschrikkelijk onzeker is het goed is daar hulp bij te zoeken. Omdat dat je als moeder/ ouders niet gaat lukken haar te laten zien dat het nergens voor nodig is dat ze zo onzeker is. Zeker omdat je haar niet snapt, het je frustreert, er niet tegen kan en je haar, of haar gedrag sullig vindt. Zij voelt dat dondersgoed aan en zal dat terecht of onterecht interpreteren als mama vindt mij niet goed genoeg. Terwijl jij waarschijnlijk ook denkt, kind maak het je jezelf niet zo verschrikkelijk moeilijk, het is nergens voor nodig je zo onzeker te voelen. Ik denk dat je ook op die manier met haar moet praten om haar naar therapie te krijgen, (want als ze zelf niet wil, kun je haar van therapie naar therapie slepen, maar dat zal dan eerder averechts werken.) Haar vertellen dat je het haar zo gunt dat ze zichzelf ziet zoals iedereen die om haar geeft/ van haar houdt. En noem een paar goede eigenschappen enz. Zodat ze zelfvertrouwen krijgt en niet meer zo bang hoeft te zijn in situaties met mensen, zonder zoveel energie te steken in erover na te denken wat iedereen van haar vindt enz. Dat het er niet om gaat dat ze veel vrienden en volgeplande weekends heeft een groot sociaal netwerk heeft. Maar gewoon dat ze zelfvertrouwen krijgt omdat alleen in een hutje op de hei wonen nou niet echt realistisch is en ze in haar leven nog heel veel met mensen te maken heeft, alvast denkt een 16- jarige daar misschien anders over;) En dat ze het verdient goed over zichzelf te denken omdat ze het waard is. (Alvast ziet ze dat zelf nog niet, maar daar zijn mensen voor om haar daarbij te helpen)
