Andere vrouw ontmoet met wie ik wel kan praten
C. M. Chr. Rots - de Weger / 7 reacties
Vraag
Mijn vrouw en ik zijn geruime tijd getrouwd. We hebben een aantal lieve kinderen die (bijna) volwassen zijn. De communicatie in ons huwelijk is altijd moeizaam geweest. Daar hebben we veel over gesproken, maar steeds weer begrijpen we elkaar niet. Wat weer tot teleurstellingen leidt. Er zijn geen echte ruzies (meer), we weten dat we beiden op een totaal ander niveau praten. En toch is er geen sleutel hoe dat opgelost kan worden. Op een gegeven moment zullen de kinderen het huis uit zijn. Hoe zal het dan gaan?
Ik heb een andere vrouw ontmoet. Ik ben niet verliefd, zij ook niet. Dat willen we beiden absoluut niet, net zo min als dat we seksueel contact willen hebben. We hebben echter een sterke klik met elkaar en we houden van elkaar als vrienden. Er is dus ook een vriendschap uit ontstaan. We praten veel met elkaar, we begrijpen elkaar, hebben het gezellig met elkaar en we hebben dezelfde humor. Alhoewel ik het niet eerlijk vind om haar met mijn vrouw te vergelijken, gebeurt dat toch. Het laat mij ook pijnlijk zien dat het wel mogelijk is dat een man en een vrouw elkaar kunnen begrijpen en maatjes kunnen zijn van elkaar. Mijn vrouw voelt dat ook (alhoewel ik daar eigenlijk nooit over praat, om haar geen pijn te doen) en dat maakt haar weer somber. En ik ben er bij momenten ook depressief over.
Ik kan deze vrouw door een praktische situatie niet uit mijn leven doen. En dat wil ik ook niet. Mijn vrouw ook niet. Het liefste wat ik wil is dat ik ook maatjes word met mijn vrouw, dat we elkaar begrijpen en dat we blij worden van elkaar. Ik heb daar best een hard hoofd in. Ik zie er ook geen heil in om met zomaar een tussenpersoon te gaan praten. Ik weet zelf ook wel waar de schoen wringt, maar kan het niet oplossen. Hoe kunnen wij hier uitkomen?
Antwoord
Beste vraagsteller,
U wilt met uw eigen vrouw, uw vriendin, níét praten, maar wèl van mij een oplossing horen. Dit is een korte samenvatting van wat ik lees in uw brief. Het is meteen de confrontatie voor u met de ònmogelijkheid van “hoe wij hier uit komen.” Het is namelijk niet “wíj” (vriendin of echtgenote), maar ú! U moet helder zien te krijgen wat u nu daadwerkelijk wilt. Als u van mij een advies wilt horen, zal dat tegen de haren instrijken... hoe dan ook! Maar goed, u vraagt er om, dus hierbij mijn reactie.
De meest logische gang van zaken is: realiseer u dat u getrouwd bent en dat u beiden elkáár trouw heeft beloofd. Ooit. Dat die vriendin zo lief, goed en aardig is is heel fijn, maar zij déélt uw leven niet, met háár hebt u géén gezin gesticht. Natuurlijk zal het pijnlijk zijn voor uw vrouw als zij merkt dat u zich bij vriendin-lief ‘beter’ lijkt te voelen, en juist dát zou een reden te meer moeten zijn om dit contact te verbreken en te gáán voor uw huwelijk. Een relatie met beide dames kan niet goed gaan, van twee walletjes eten is niet eerlijk tegenover over beiden!
U kunt uw vriendin niet uit uw leven doen, zoals u schrijft? Natuurlijk wel. Als zij een collega is zoekt u desnoods ander werk.... in ieder geval kunt u haar op z’n minst duidelijk maken in een van de ‘goede gesprekken’ dat u met uw vrouw verder wilt en alle inspanning dáár op richt! Iedere weldenkende vrouw zal dan begrijpen dat zíj op het tweede plan komt en afstand nemen. Maar u mag die verantwoordelijkheid niet bij háár neerleggen: ú gaat het gesprek aan! En bedenk dat de éérste uw echtgenote is. Met èn zonder goede gesprekken! Het gras bij de buren is altijd groener, maar dat betekent niet dat u dáár naar blijft kijken en u ‘slachtoffer’ voelt, toch? U gaat aan het werk en zorgt dat ‘uw gras’ minstens net zo groen wordt: dat vraagt dus actie. En het ís een uitdaging!
Hoe was het ook alweer in uw verkeringstijd? Wat was het waardoor u verliefd werd, waardoor u juist haar een huwelijksaanzoek deed? Ga eens terug in de tijd en bedenk of u toch niet die fijne, mooie momenten opnieuw leven in kunt blazen. Neem haar mee uit, praat met haar. En ja, loopt dat op moeizame gesprekken uit ga dan op zoek naar een goede relatietherapeut. Heus waar, een therapeut wil u hélpen. Hij/zij is hulpverléner, toch? Àls u gehòlpen wilt worden. Want dat is het cruciale punt. Waarschijnlijk gaat uw echtgenote graag met u mee, maar nogmaals: u moet in actie komen.
Niets gaat vanzelf en veránderen al helemaal niet. Het begint echter wel bij bewustwording en naar mijn idee bent u op dat punt aangeland. “En toch is er geen sleutel hoe dat opgelost kan worden”, schrijft u. Er ís een sleutel, maar daar moet je soms naar zoeken! Ik hoop voor uw hele gezin dat u na uw brief aan Refoweb uw zoektocht voortzet!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Dat wat mevrouw Rots zegt.
100% mee eens.
Als je "2 heren dient" gaat het contrasteffect een rol spelen. Je zult automatisch een vergelijking trekken, die niet eerlijk is, omdat je alleen de aangename dingen met elkaar deelt. De rompslomp, de belasting, enz. blijft dan over voor je eigen vrouw, die je overhemd heeft gestreken, zodat je er weer netjes bijloopt als je met die andere vrouw prettige gesprekken voert... Geen wonder, dat dit een relatief zorgeloze relatie is, waarin 2 mensen elkaar buiten de werkelijkheid van alledag kunnen ondersteunen. Geen moeilijke onderwerpen, geen schoonouders en geen financien, maar tijd voor aandacht, die eigenlijk in een huwelijk moet worden gestoken. Dat kan niet goed gaan op den duur.
Dan op je eigen vrouw
toepassen.
Een situatie waarvan u zelf de sleutel in de hand heeft! U dient in één situatie de sleutel op slot te draaien (en natuurlijk is dat mogelijk, waar een wil is is een weg!)
De andere situatie opent u met de sleutel. Dan zal er idd gepraat moeten worden. Dit wordt erg lastig als u dit niet wilt.
Maar u heeft het wél beloofd! Beloofd dat u van haar zal houden tot de dood scheidt.
Het is dus uw plicht om van haar te houden! U heeft daar geen keus in!
De Heere zegt in Zijn Woord: en zo gij begeren zult in Mijn naam, dat zal ik doen, opdat de Vader in de Zoon verheerlijkt worde.
Wat een rijke belofte ligt hier!
U stelt de vraag niet voor niets! Blijkbaar voelt u dat het toch wel een rare situatie is. Zet nu ook gelijk stappen!
Nee uw vrouw zal niet gelijk staan te juichen als u ineens met haar praat. Zij voelt haarfijn aan dat u meer connectie met een andere vrouw voelt.
Maar bid sámen, bid de Heere of Hij wil geven dat de liefde vermeerdert wordt, dat de gesprekken met elkaar intensiever mogen worden. Vraag de Heere vergeving dat u zich van uw vrouw heeft laten vervreemden! Vraag uw vrouw om vergeving! En vraag de vriendin om vergeving!
Als single zijnde begrijp ik deze vriendin niet! Ik heb veel vriendinnen/vrienden, getrouwd en ongetrouwd.
Maar ik waak ervoor om diepe gesprekken met de mannen van mijn vriendinnen te hebben waar mn vriendinnen niet bij zijn! Als dat zou gebeuren, of ze zouden tegen mij zeggen dat ze dit zo moeilijk met hun eigen vrouw kunnen bespreken zou het klaar zijn voor mij. Ik zou zeggen: dit hoor je met haar te bespreken en niet met mij.
Maar goed, zij stelt deze vraag niet dus hier kunt u dan ook niet zoveel mee.
Ik hoop écht dat u deze situatie gaat veranderen en dat uw relatie met uw vrouw zó mooi wordt dat u spijt gaat krijgen niet veel eerder aan de bel te hebben getrokken!
Vriendelijke groeten van een happy single, die een broer heeft die in hetzelfde schuitje als u is gaan zitten. T was verder niets, ze konden volgens hem alleen zo goed praten! Maar werd uiteindelijk tóch verliefd op de ander en ging scheiden. De situatie vóór het verliefd worden was heftiger voor mn schoonzus als daarna, want daarna wist ze waaraan ze toe was!!! Dat leek me belangrijk om u dit toch te laten weten!
Je zegt dat door praktische redenen die vrouw niet uit je leven kan. Onzin. Ik dacht precies hetzelfde, nu zie ik jaren later da ik gewoon een andere baan had kunnen zoeken, dan was ik nu nog steeds getrouwd geweest en de hel op aarde die idereen meemakte door mijn domme denken kunnen vermijden. God is heel genadig geweest met mij en het leven gaat nu verder en er is veel herstel en heling plaatsgevonden, maar ik beloof je dit: als je nu niet stopt en tegen je vrouw alles eerlijk vertelt en naar een therapuet gaat en samen gaat voor het huwelijk dan kan je het net zo goed doei doei zeggen. Want sooner or later komt de waarheid naar boven, soms op manieren die je niet eens kan bedenken.
Je bent gewaarschuwd. Ik heb speciaal een account aangemakt om dit te kunne schrijven en jou te helpen. Ga AUB weg van die tweede vrouw, stop het contact nu, praat met je vrouw en denk aan de ander, niet aan jezelf.
Gods zegen en wees moedig. Je kunt het.
En dat lijkt mij heel moeilijk. We kunnen wel met z'n allen zeer negatief op op meneer reageren maar hij mist verbinding met zijn vrouw en de verbinding die er is loopt zeer moeizaam is. Dat is een kruis, niet kunnen communiceren met de vrouw waar je het meest mee verbonden bent. Hoe dat komt weten we niet goed. Misschien is het er nooit geweest, wellicht te vroeg getrouwd , snel kinderen allebei een andere richting uit ontwikkelt wie zal het zeggen. En dat ligt meestal niet aan 1 persoon, dus om meneer nu helemaal neer te sabelen vind ik ook nogal wat. En het is natuurlijk waar wat Marijke Rots zegt dat het gras bij de buren altijd groener lijkt. Maar toch kun je met de een wel meer verbinding voelen dan met de ander. Dat blijft wel staan.
Dat betekent niet dat ik vind dat meneer dan maar door moet gaan met deze vriendschap, in tegendeel. Maar erkenning dat het huwelijks leven moeilijk is en soms pijn kost is ook belangrijk.
Hopen dat deze vriendin ook bevriend raakt met zijn vrouw is zeer naïef.
Hoe zou hij het vinden als het andersom was en hij dan ook maar bevriend moet zijn met de 'goede vriend van mevrouw'
Wat ik een beetje mis in de vraag is 'hoe denkt zijn vrouw over hun huwelijk, heeft zij het ook zo'n beetje op gegeven, wat wil zij eigenlijk'
Ik zou meneer met klem willen adviseren om toch in relatie therapie te gaan. Hij heeft zelf ooit voor deze vrouw gekozen, het lijkt erop dat ze hun relatie hebben laten doodbloeden. Niet opgeven en opnieuw elkaar proberen te vinden. Maarten Luther zei : 'ik trouwde met de vrouw van wie ik hield, nu houd ik van haar omdat zij mijn vrouw is'
Verder erg met Lekkerbek eens dat de vriendin ook fout bezig is. Zelf ben ik lang single geweest en als je merkt dat je steeds meer verbonden raakt met een getrouwde man moet je wegwezen... hoe pijnlijk dat ook is.
Hoe zeer ik kan begrijpen dat je het pijnlijk is dat je verbinding mist met je vrouw, de ellende die er komt van scheidingen is groter (tenzij er sprake is van misbruik of verslavingen maar dat is een ander verhaal)
