Man teleurgesteld in christenen

Mijn man en ik zijn een christelijk huwelijk begonnen. Wij wilden samen de Heer gaan dienen in de zending of in eigen land. We hebben een verschillende achtergrond. Hij is op zijn vijftiende tot geloof gekomen. Ik kom uit een christelijk gezin. Nu is er veel gebeurd en hebben wij binnen de christelijke gemeenschap erg veel narigheid gezien helaas. Op verschillende manieren is ons vertrouwen ernstig geschaad en hebben we van dichtbij gezien hoe mensen gaan voor begeerte, eigenbelang en in het huis van God liegen en bedriegen om er beter van te worden.

Wij hebben deze gebeurtenissen gezamenlijk meegemaakt, maar helaas heeft het ons uit elkaar gedreven. We hebben heel veel gepraat en geprobeerd elkaar te begrijpen, maar onze beleving ligt ver uit elkaar. Mijn man is het geloof bijna kwijtgeraakt, soms denk ik helemaal. Hij is heel kwaad op gelovige gemeenschappen, christelijke leiders en alles daaromheen. Zo kwaad dat als hij een christelijk blad ziet liggen bij ons thuis, hij uit zijn slof schiet en het in de prullenbak stopt, zonder te vragen of ik het had willen bekijken. Hij zegt te geloven in God, maar niet in religie.

Ik ben door een enorm rouwproces gegaan en geloof nog steeds in een goede God en ook dat er mensen zijn met goede bedoelingen. Natuurlijk zijn er mensen die opzettelijk kwaad doen en bedriegen, dat hebben we gezien. Maar ik weet zeker dat er mensen zijn met goede intenties, zoals ik die zelf vroeger zo sterk had.

Hoe moeten we nu verder? Hoe kunnen we elkaar weer vinden? Hij wil niet meer naar de kerk en elk moment dat er iets voorbijkomt dat christelijk lijkt, krijg ik een lange ‘preek’ van zijn kant over hoe slecht iedereen is. Zijn vertrouwen in mensen is volledig weg. Maar ook zijn vertrouwen in mij. Hij vindt het naïef dat ik denk dat bepaalde mensen iets goed bedoelen. En daarmee is het gesprek klaar, kan hij verder in zijn boosheid en laat hij mij keer op keer verslagen en verdrietig achter. Hoe kan ik dit toch een plek geven en de vrede in mijzelf en bij God bewaren nu mijn levenspartner zo’n andere weg inslaat?

Beste zuster, 

U bevindt zich wel in een zeer moeilijk parket. Heel pijnlijk en verdrietig. Wat zult u zich eenzaam voelen.  U wilt uw man graag terugwinnen voor de geloofsgemeenschap. Begrijpelijk, want zo heeft de Heere het huwelijk ook bedoeld.  Pas dan kun je samen de kracht van het drievoudig snoer beleven.  

Allereerst lijkt het me van belang dat u niet probeert om de plooien glad te strijken na alles wat er gebeurd is. Soms kunnen ervaringen zo bitter zijn dat je alle mensen over een kam gaan scheren. Ik denk aan Psalm 116: 11: “Ik zei in mijn haast: alle mensen zijn leugenaars.” Erken dat uw man gelijk heeft ten aanzien van al het negatieve dat hij van christenen heeft ervaren. Daarin staat hij trouwens niet alleen. Eens sprak ik een ouderling die zei: “Ik mocht bij elkaar 40 jaar ambtsdrager zijn. Maar het grootste wonder is dat ik het geloof heb mogen behouden.”

Ik vraag me wel af of jullie negatieve ervaringen een evangelische gemeente betreffen dan wel een kerkelijke gemeente. Niet dat de laatste per definitie beter zou zijn, maar in evangelische gemeenten staat of valt de leiding vaak met enkele charismatische personen. Er is een gezegde dat luidt: macht corrumpeert. Dat zie je helaas zelfs in christelijke gemeenten.  Daarom gaat het vaak mis als de leiding slechts bij een paar mensen berust. Kerkelijke gemeenten hebben doorgaans grote kerkenraden, die de breedte van de gemeente aansturen. Dat zorgt voor gezond evenwicht en onderlinge correctie.   

Ook moeten wij allen leren dat elke christelijke gemeente buiten het paradijs ligt. “Het zijn net mensen”, dat geldt zelfs van bloeiendste christelijke gemeenschappen. Wie het van mensen verwacht komt vroeg of laat teleurgesteld uit. Denk aan Psalm 146: Vertrouw niet op mensen, zelfs niet op edelen.  Dat houd ik mijn belijdeniscatechisanten ook voor. Jongens, verwacht het niet van kerkmensen, want dan haak je op een gegeven moment teleurgesteld af. Er zijn fijne christenen, maar zijn er ook altijd in de gemeente van wie geldt: doe wel naar mijn woorden maar niet naar mijn daden. Stel je hoop alleen op het Hoofd van de kerk, de Heere Jezus, in Hem raak je nooit teleurgesteld. 

Ook moeten we onszelf een spiegel voor houden. We zijn ook zelf alles behalve volmaakt. Eens ontmoette ik een ambtsdrager die vele malen oneerlijk behandeld was en te maken kreeg met allerlei gemene intriges. Op een zondagmorgen toen hij gereed stond om naar de kerk te gaan, vroeg zijn zoon: “Pa, ga je nou toch weer naar dat zooitje?” Pa antwoordde: “Ja jongen, want ook ik behoor tot zooitje, ik ben van huis uit niet beter.”  

En dan nog een belangrijke tip. Jezus, profeten en apostelen hebben zich nooit afgekeerd van de christelijke kerk, ook al was het daar een Goddeloze bende. Lees samen de eerste Korinthebrief eens door. Dan zie je hoeveel er mis is. Maar keer dan terug naar het begin van de brief en zie dan hoe positief Paulus blijft over de gemeente, vanwege Gods werk in gelovigen, ondanks alles! 

Misschien kun je je man zo ver krijgen om samen dit in het gebed aan God voor te leggen. Samen vragen om verlost te worden van de boosheid, ziende op de Heiland die zoveel gemeenheid juist van de kant van de religie en Godsdienst over zich heen heeft gekregen en verdragen. Mocht de drempel voor terugkeer voor je man te hoog blijven, dan zou het aan te raden zijn om in een andere gemeente samen een nieuwe start te maken.  
    

Hopelijk kun je wat met bovenstaande tips. In ieder geval veel gebed, liefde en geduld toegewenst, 

Ds. A. van Vuuren

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. van Vuuren

• Geboortedatum:
  02-11-1948
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Capelle a/d IJssel
• Status:
  Actief

131 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven