Vergeving bij ruzie

Ik heb met m'n ouders en twee vrienden forse ruzie. Nou is de tijd er nog niet rijp voor om het uit te spreken; dat gebeurt wel binnenkort. Nu kijk ik telkens tegen een zonde en schuld aan. Als ik mijn ouders om vergeving vraag, krijg ik allemaal kritiek over me heen. Zo makkelijk kom je er niet vanaf, zeggen ze, dus dat lukt niet. De vrienden, die verreweg de meeste schuld hebben, voelen zich door mijn schuldbelijdenis helemaal 'vereerd' en het lijkt of zij zich dan overwinnaars voelen. Van hun schuldbelijdenis komt vervolgens niets terecht. Nu maakt het mij onrustig als ik Mattheus 5 van vers 21 lees: "U hebt gehoord dat tegen de ouden gezegd is: U zult niet doden; en: Wie doodt, zal door de rechtbank schuldig bevonden worden. Maar Ik zeg u: Al wie ten onrechte boos is op zijn broeder, zal schuldig bevonden worden door de rechtbank. En al wie tegen zijn broeder zegt: Raka! zal schuldig bevonden worden door de Raad; maar al wie zegt: Dwaas! die zal schuldig bevonden worden tot het helse vuur. Als u dan uw gave op het altaar offert en u zich daar herinnert dat uw broeder iets tegen u heeft, laat uw gave daar bij het altaar achter en ga heen, verzoen u eerst met uw broeder en kom dan terug en offer uw gave. Stel u zo snel mogelijk welwillend op tegenover uw tegenpartij, terwijl u nog met hem onderweg bent; opdat de tegenpartij u niet misschien aan de rechter overlevert en de rechter u aan de gerechtsdienaar overlevert en u in de gevangenis geworpen wordt." Vooral dat laatste is moeilijk. Mijn vraag: kan God mij al vergeven als het nog niet goed is tussen mij en die twee vrienden en tussen mij en mijn ouders?

Uit je vraag blijkt dat dat er 'iets' is voorgevallen of al langer speelt, dat een behoorlijk impact heeft op jou en je ouders, waarbij ook je twee vrienden een niet geringe rol spelen. Wanneer je duidelijker in deze zaak zou zijn (de zaak waar het om gaat ook benoemt), was de vraag meer expliciet te beantwoorden.

Allereerst wil ik uitspreken dat het moedig en 'mannelijk' is om aan iemand vergeving te vragen, niet minder in vergeving te geven. Op dat punt zijn jouw twee vrienden het spoor wel wat bijster, wanneer zij zich "vereerd" voelen, want iemand die van Christus is, is niet (zélf) vereerd, maar eert Christus met dankbaarheid over het winnen van een vriend die klein wordt voor God en zijn naaste(n).

Al proef ik echter uit je vraag dat jij het eerder zo voelt dan dat zij zich werkelijk zo uiten.

Het wil wel eens voorkomen dat een ander niet meteen aan (het geven, dat is: ontvangen van) vergeving toe is, om de eenvoudige reden dat hij/zij zich in zijn/haar 'gelijk' nog een tijdlang wil koesteren. Vergeving geven ontneemt iemand dit (zondige) genoegen.

In hoeverre en waarom je ouders er (nog) niet aan toe zijn om jou te vergeven, is mij om bovengenoemde reden niet bekend. Al kan ik mij daar wel iets bij voorstellen, en wel om het volgende.

Ik merk aan je openingszin, dat jij vindt dat "de tijd nog niet rijp is om het uit te spreken." Hoeveel en welke oorzaken daaraan ook ten grondslag mogen liggen, je kunt niet eerst om vergeving vragen, om het vervolgens pas later uit te spreken. Vanwaar dan dit uitstel?

In de bijbelse weg volgt vergeving nog altijd óp het uitspreken en toelichten (= belijden) van schuld. Psalm 32 en 51 wijzen ons daarin niet alleen de juiste weg, maar zijn ook voorbeelden van deze (volg)orde.

Wanneer je met je ouders kunt uitspreken waarom jij bepaalde dingen (niet) hebt gedaan, gezegd of laten gebeuren, zal de weg naar vergeving -zowel voor hen als voor jou- minder moeilijk zijn te bewandelen.
 
Ds. M. F. van Binnendijk,
Rotterdam

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M.F. van Binnendijk

• Geboortedatum:
  30-11-1963
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Stadskanaal
• Status:
  Actief

170 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven