Ik moet echt dunner worden

Beste mevrouw Rots. Het antwoord 'Vriend wil dat ik afval' raakt ook een beetje aan mijn situatie.  Wij zijn al bijna 15 jaar getrouwd en ik ben nu iets zwaarder dan vroeger, 10 kg ofzo. Zeker, ik snoep misschien iets teveel, wat onbeheerst, heb een ‘buik’, maar zeker geen overgewicht. Toch blijft mijn man hierover praten. Ik moet echt dunner worden. Anders wil hij zelfs niet met me naar de bergen als ik dat qua conditie niet aankan. Emotioneel getrek aan mij is dit...

Op andere momenten is hij complimenteus. Dat ik zo goed kan ‘sporten’ met de kinderen. Dit is een van de voorbeelden waar ik nóóit uitkom. Ik ben ook wel wat star, heb een lichte vorm van autisme. Ik vind zijn opmerkingen vervelend. Soms gaat hij ongelofelijk ver, gooit snoep dan weg. Ik voel me daar vreselijk gekwetst onder. Dit gaat nogal over mijn grenzen. Hij weet dat. Maar hij vindt dat hij het toch mag zeggen.

Het geeft me veel last, mijn zelfbeeld is niet groot en ik heb me (door andere dingen hoor) ook emotioneel wat geïsoleerd, denk ik. Ik heb móeite hem zo te aanvaarden. Ik zie absoluut niet hoe ik dat kan doen. En het zit me ook wel dwars dat hij niet ophoudt hiermee. Wie heb je dan lief? Jezelf het meest? Ik kom hier niet uit. Het zuigt me helemaal leeg. Weet u raad?

Beste mevrouw,

U probeert het uw man naar de zin te maken en dat lukt helaas niet. Mag ik het zo samenvatten? Nee, dat is dan ook echt niet de essentie van een huwelijksrelatie, ook al duurt die inmiddels bijna vijftien jaar. Getrouwd ben je sámen, dus beide partners hebben verantwoordelijkheid ten opzichte van elkaar. Je probeert elkaar gelukkig te maken en daarmee het beste bij de ander naar voren te halen.

Dat is theorie, dat snap ik. Volmaakt zal het zeker niet worden, domweg omdat we allemaal onze fouten en gebreken hebben als zondige mensen. Máár we kunnen het wel probéren. Toch? En, dit gezegd hebbende, betekent het dat niet alleen ú het uw man naar de zin maakt, maar eveneens dat hij het u naar de zin maakt. Zo zou het moeten zijn, maar dat is dus niet wat u schrijft! En daarom haal ik één zin uit uw brief, die wat mij betreft centraal staat: “Ik heb móeite hem zo te aanvaarden.” Weet u waarom het juist deze zin is? U hebt moeite om uw man te aanvaarden... of -als u heel eerlijk bent- u zèlf? Gaat uw zelfbeeld juist ook niet dáár over? Over ú? Als vrouw, als moeder, als echtgenote?

Lees nog eens uw eigen woorden over en schrijf voor uzelf de zinnen eens op die over ú gaan. Ik zal beginnen met de eerste twee: “Ik ben iets zwaarder dan vroeger”, “ik snoep misschien iets te veel.” Nee, het is niet eerlijk en zeker niet respectvol als uw echtgenoot uw snoep (of wat dan ook) weggooit. Dat voelt als straf, denk ik. En als afwijzing. Uw echtgenoot zal het niet zo bedoelen, maar toch... hij heeft het ‘recht’ níét, al vindt hij van wel.

Maar dan onmiddellijk een vraag! Waarom kóópt u lekkere-dingen-die-eigenlijk-niet-moeten? Zo houdt u uw eigen cirkeltje in stand van snoepen en niet afvallen! U kunt een en ander ver weg en goed gaan verstoppen... maar stiekem snoepen is ook niet eerlijk! Wees eerlijk tegen uzelf: is het snoepen als een soort van troostvoer? Als dat zo is raad ik u aan om eens met een diëtist(e) of maatschappelijk werker te gaan praten en uw voedings- cq. gedragspatroon ten aanzien van eten onder de loep te nemen (verwijzing via de huisarts!). Daar is niets mis mee en kan voor u heel bemoedigend zijn! Het hoeft dan ook in eerste instantie niet over uw gewìcht te gaan, maar over de achterliggende gedachten cq. gevoelens.

Via een schriftelijk antwoord is dat een beetje lastig... ik kan u alleen een duwtje in de goede richting geven! Uw man verandert u er niet mee, maar als ú anders leert kijken en luisteren is er al winst behaald! Luisteren ook naar zijn complimenten (en die leren waarderen!), want die ontvangen is eveneens een kunst! Hij meent ongetwijfeld wat hij op zo’n mooi moment zegt, toch? 

Houden-van is tweerichtingsverkeer, met alle respect en waardering wederzijds die daar bij horen. Het is dus zeker de moeite waard om nú voor uzelf te besluiten er iets mee te doen. Met of zonder de directe instemming (toestemming?) van uw man. En ach, praten over gewicht is belangrijk maar dat komt dan later wel. Stap voor stap, dat is de beste weg! Op naar de huisarts voor de nodige verwijzingsbrief!

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven