Man heeft geen tijd voor huwelijks- en gezinsleven

De laatste jaren leven we als man en vrouw steeds meer langs elkaar heen. Ik zou dit graag willen veranderen, maar ik weet niet hoe. Mijn man heeft een eigen bedrijf. Hij werkt tot ‘s avonds laat. Tussendoor komt hij wel thuis om te eten. Etenstijd is dus eigenlijk de enige tijd dat we samen zijn, maar niet echt het moment voor een goed gesprek. Omdat de kinderen erbij zijn, kunnen we niet alles bespreken. Ook is mijn man dan moe van zijn werk (wat ik best begrijp en op zich niet erg is) en daardoor vaak kortaf. Na het eten moet hij ook weer naar zijn werk, dus hij kan bijvoorbeeld niet nog even de kinderen op bed leggen. De tijd die we dus samen hebben is dus ook niet altijd gezellig...

Nu is het vakantie. Voor mij het moment om er even met elkaar tussenuit te gaan. Dan merk ik dat hij aandacht heeft voor de kinderen en mij en even niet met zijn werk bezig is. Het doet hem zelf ook goed om er even tussenuit te gaan. Deze week was hij na het eten nog een uurtje thuis en dat was zó fijn! Daarom plannen we met elkaar in de zomervakantie dagjes uit of een vakantie. We kiezen dan echt iets waar hij zelf van kan genieten. Maar de laatste jaren zegt hij op het laatste moment dat hij toch geen tijd of zin heeft. Voor onze kinderen, zeker de grotere kinderen, een enorme teleurstelling omdat we met hem al jaren geen dagje uit meer zijn gegaan of op vakantie zijn gegaan. Sinds vorig jaar ben ik daarom af en toe zelf een dagje met de kinderen weggeweest, maar het voelt niet goed.

Ook durf ik geen vakantie meer te plannen omdat ik bang ben dat we weer alles kunnen annuleren. Hij zegt dat we het dan nog tegoed hebben, maar uiteindelijk gebeurt dat niet. Voor de kinderen vind ik het jammer omdat hij dan geen tijd aan zijn kinderen kan besteden en omdat hij ongeloofwaardig overkomt. Zelf vind ik het jammer omdat ik dan weer geen tijd met hem kan doorbrengen. Het gaat me uiteraard niet eens perse om de vakantie, ik wil dit ook niet romantiseren, maar het gaat me echt om te waarborgen dat hij dan niet naar zijn werk kan en dus tijd en aandacht voor ons als gezin heeft.

Misschien is het wel mijn eigen schuld, want eerder vroeg hij nog aan mij of ik het erg vond als hij tot bijvoorbeeld ‘s avonds 22.00 uur werkte. Ik liet hem dat maar doen, ik vond het belangrijker dat hij gelukkig was op zijn werk dan dat hij zich bij mij op de bank verveelde. En nee, voor een zelfgebakken taart komt hij echt niet eerder naar huis, dat heb ik al geprobeerd ;-) Maar nu loopt het echt uit de hand en lijkt de weg terug moeilijk te zijn... Is het echt te veel gevraagd om een paar dagen of een week per jaar vrij te nemen voor je gezin? Zijn familie zegt dit ook tegen hem, maar dat helpt ook niet.

Overigens neem ik hem op zijn werk zoveel mogelijk werk uit handen, en hoeft hij thuis vrijwel niets te doen zoals auto wassen of in de tuin werken, dat doe ik zelf. Financieel kan hij ook best wat minder werken. Hij verwacht van mij dat ik ook veel werk. Ik mag eigenlijk niet bezig zijn met een hobby, dat vindt hij onzin en nutteloos. Als ik bij iemand op de koffie ben geweest vraagt hij wat we besproken hebben. Als hij dat nutteloos vindt, zegt hij dat ik maar ergens anders heen moet gaan. Tijd om te ontspannen durf ik dus eigenlijk niet. Hoe kan ik mijn weg hierin vinden?

Daarbij komt ook dat ik het ook steeds moeilijker vindt om hem te vertrouwen, doordat het vertrouwen in het verleden is geschaad en dat soms nog doorsuddert (bijvoorbeeld oneerlijk zijn over de financiën). Hij zegt dat ik hem dat maar moet vergeven en vergeten, maar ik vind dat lastig... kan dat als hij daar niet oprecht spijt van heeft? Hij zegt dat ik alles opstapel, maar zolang belangrijke dingen niet uitgepraat zijn blijft het bij mij inderdaad op de stapel liggen. Wat kan ik hier aan doen?

We hebben het er ook wel eens over gehad om hulp te zoeken. Mijn man wil dat liever niet omdat hij dan moet praten. Volgens hem is het beter om te zwijgen. Ik vind praten juist wel belangrijk, omdat ik hem daardoor beter leer begrijpen. Nu is het vakantie en kunnen we op een ontspannen manier met elkaar te praten en tijd voor elkaar vrij maken, maar helaas lukt dat dus niet... Heeft u tips voor ons?

Beste mevrouw,

U vraagt om tips “voor ons”, maar ik heb het idee dat het om uw vraag gaat. Als ik uw brief lees zie ik immers dat uw echtgenoot geen probleem heeft met de situatie zoals die op dit moment is. Híj gaat zijn gang naar het (belangrijke) werk en komt thuis op het moment dat het hèm uitkomt, waar dan ook nog eens alles voor hem klaar staat. Vakantie? Ach, als hij er geen behoefte aan lijkt te hebben dan gaat het toch gewoon niet door, teleurgestelde echtgenote en kinderen ten spijt... annuleren maar! Gezinsmomenten? Ach waarom, uw man is geen prater en u slikt ieder keer de teleurstellingen wel weer.  

Als u deze ‘samenvatting’ leest, wat denkt u dan? Hoe lang gaat u dit volhouden? Hoe lang schikken de kinderen zich nog? 

Logisch, dat u graag tips wilt. Om te beginnen drie stuks:

1. Veranderen gaat niet vanzelf. Het is goed om dit te beseffen, want bewustwording van de noodzaak tot veranderen zet u aan om stappen te ondernemen. Daarvan is uw brief de eerste op een weg die u moet vervolgen in het belang van uw huwelijk en uw gezin!
 
2. Verandering begínt bij ú: kijk eens kritisch naar uzelf. Want het is niet de vraag hoeveel u kùnt verdragen, maar hoeveel u wílt verdragen. Met andere woorden: waar is uw grens in het “aanpassen aan”, “onderdanig zijn in”, “gehoorzamen van”? Ofwel: waar draait het voor u om in een huwelijksrelatie? Ga eens na wat uw verwachtingen nú zijn en wat zij waren toen u trouwde. Bedenk ook hoe u als bijvoorbeeld 80-jarige terug zou willen kijken op uw eigen leven en op uw huwelijks- cq. gezinsleven.
    
3. Afleren is moeilijker dan aanleren: timemanagement is voor u beiden belangrijk, dus plan tijd voor elkaar in bij het ontstane werkpatroon. Waarbij “geen tijd” géén excuus is: tijd hebben we niet, krijgen we niet, maar máken we voor belangrijke dingen in ons leven! Werktijd, maar ook vrije tijd. Tijd voor samen, tijd voor uzelf (een hobby kan zo goed zijn om weer op te laden!). Gewoonweg op de kalender of in de agenda zetten. Vraag hierbij is: wat is belangrijk, waar liggen prioriteiten.

Ik heb ook nog een vraag, die u wellicht aan het denken kan zetten over uw eigen bijdrage in de relatie. U schrijft: “Voor een zelfgebakken taart komt hij echt niet eerder naar huis, dat heb ik al geprobeerd ;-).” Wat hebt u met die taart gedaan? Alles opgegeten (met de kinderen) of tòch een stukje bewaard tot uw man er aan toe was? Ik kan me zelfs voorstellen dat u er mogelijk nog een kopje (verse) koffie bij hebt geserveerd... hoe kan uw echtgenoot dan uw bedoeling ooit maar hebben begrepen? Wéét hij überhaupt iets van uw worsteling? 

Iets anders vind ik het punt van “geschonden vertrouwen” waarover u ook schrijft. Dat zou terug te voeren kunnen zijn op alles wat u eerder schreef, want wanneer ìs van mening veranderen, andere prioriteiten hebben (geen tijd, werk) acceptabel? Wanneer leidt het tot een geschaad vertrouwen (beloven, maar niet doen)? Het kan echter ook met andere dingen te maken hebben, maar dit laat ik nu liggen voor een eventuele volgende keer! 

Last but not least: praat met uw echtgenoot. U schrijft, dat hij geen prater is maar dat een gesprek voor u juist wel belangrijk is. Misschien is het daarom goed om uw vraag en mijn reactie dan maar uit te printen en hem ter lezing aan te bieden. Dan kan het toch bijna niet anders dan leiden tot een gesprek? Plan een moment vrij om zaken op een rij te zetten, maar níét eerder dan dat u voor uzelf op een rij hebt gezet wat u zou willen gaan zeggen!      

Ik laat het voor nu hierbij, maar ben wel heel benieuwd naar uw reactie: heb ik enigszins kunnen bijdragen aan een oplossing?

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1501 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven