Einzelgänger

Johannes 3:16, deze Bijbeltekst spreekt duidelijke taal. Hier kan je niet omheen. Maar gevoelsmatig dringt het nauwelijks tot helemaal niet tot me door. Verstandelijk begrijp ik dat de Heere God van mij houdt, wat Zijn Zoon voor ons mensen gedaan heeft en dat we de opdracht hebben gekregen om deze liefde te verspreiden in zowel woorden als daden. Bij Hem is er geen aanzien des persoons. Hoe mooi is dat?! Maar het lukt mij niet om dit in de praktijk te brengen. Men zegt wel eens: waar het hart vol van is, daar stroomt de mond van over. Mijn hart is niet vol genoeg van de liefde van God. Ik zou zo graag willen dat ik dat had! Ik houd elke ochtend stille tijd, maar de Bijbel is en blijft een moeilijk, en daardoor een erg afstandelijk boek voor mij.

Ik blijf me maar eenzaam voelen, heb altijd het idee dat mijn omgeving op me neerkijkt, mij beschouwt als een soort bedreiging tegen wie zij hun persoonlijke geliefden willen en moeten beschermen en ik kan in geen enkele kerkgemeenschap aarden. Want wat ik namelijk zie is dat veel christelijke gemeenten bestaan uit hechte familieleden, mensen die met elkaar een bloedband hebben. Als je niet in zo’n famille geboren bent, hoor je er stiekem ook niet echt helemaal bij, want ze hebben genoeg aan hun eigen familie. Ze hebben dan geen behoefte meer aan nieuwe contacten, dus laat men de nieuwkomers zoals ik vaak links liggen.

Ik ben op veel gebieden in mijn leven een buitenstaander, een einzelgänger en ik heb er moeite mee. Ik heb eigenlijk alleen de pure liefde van God tot mijn beschikking, maar voor mij is dat kennelijk niet genoeg. Want ik heb ook behoefte aan liefde en vriendschap van mensen, maar voor mij zit dat er niet echt in. Dit maakt me kwetsbaar maar ook vatbaar voor wereldse verleidingen, waarover ik liever niet verder wil uitweiden uit schaamte.

Wat kan ik doen, zodat ik zowel verstandelijk als gevoelsmatig zo van Gods’ liefde doordrongen raak, zodat alleen dat ook echt voor mij genoeg is en ik boven mijn eenzaamheid kan gaan staan? Dan vind ik het alleen-leven niet zwaar meer, en hopelijk verdwijnt dan ook mijn verstikkende jaloezie ten opzichte van mensen die in een grote en hechte familie geboren zijn, altijd liefdevolle mensen om hen heen hebben die er voor hen zijn, voor hen zorgen en het ook voor hen opnemen.

Beste vraagsteller,

Inderdaad die tekst is duidelijk en waar. Dat het niet tot je doordringt kan, maar daar mag je de Heere om vragen. We begrijpen Gods Woord pas echt als de Heere ons hart er voor opent en Hij ons laat zien wat er staat. Nee, bij de Heere is geen aanzien des persoons. De moordenaar die naast Jezus aan het kruis hing, mocht met Jezus mee naar het paradijs. Zie ze binnen komen, Jezus met een moordenaar. Ook voor hem gaf Hij Zijn leven. Heel bijzonder, ja.
 
Je weet deze dingen, je leest het, maar je hart blijft er ver vandaan. De Bijbel een moeilijk boek, daardoor afstandelijk, je snapt het niet. Je schrijft dat je iedere morgen stille tijd houdt. Houd dat vol, want dit is de weg waarin de Heere Zich aan ons openbaart. Een heel goede gewoonte om je hele leven vol te houden, maar probeer er dan ook uit te leven. Put er kracht en moed uit.

Je vraagt valt duidelijk in twee delen uit elkaar. Maar wel op een andere manier dan jij het beleeft en probeert op te lossen. Eigenlijk had je het tweede deel van je vraag eerst moeten noemen. Want daar ligt de bodem van het probleem in eerste instantie. Je voelt je eenzaam, van iedereen verlaten. Bijna minderwaardig... Je hebt zelfs het gevoel dat mensen op je neer kijken. Daar ga je onder gebukt. Dat beukt je leven. Dat begrijp ik goed. En voor dat probleem heb je je toevlucht gezocht bij de Heere God. Dat is heel goed. Er is geen betere helper dan Hij. Maar weet je; dit is geen geestelijk probleem, geen probleem rond je ziel over je zaligheid. Dit is iets heel anders. Dit is een psychisch probleem. Dit probleem los je niet op door in de Bijbel te lezen of veel te bidden of trouw naar de kerk te gaan. Er is iets anders: je mist het contact met mensen om je heen. In werkelijkheid is het misschien helemaal niet zo. Dat is vrijwel zeker. Ik merk namelijk dat mensen steeds meer aandacht beginnen te geven aan anderen. Met name aan hen die het moeilijker hebben.

Ik geef je direct gelijk dat veel mensen in de kerk op het eerste gezicht niet erg hartelijk zijn. Natuurlijk weten we vanuit de bijbel dat dit niet mag gebeuren in de gemeente van Jezus Christus... 

Door de ervaringen in je leven is het voor jou moeilijk om je aan te passen. Ik heb geen idee hoe oud je bent, maar het was er waarschijnlijk al toen je nog op school was. Daardoor ben je je af gaan sluiten voor je omgeving en voor je gevoel helemaal alleen komen te staan.

Dan ligt er nu een probleem bij jezelf. Je zit gevangen in je ervaringen en daardoor ook in je vooroordelen. “Ze moeten mij niet...” En dan zie je die families die met elkaar naar de kerk komen. Lachen met elkaar, gelukkig zijn. En jij gaat ook weer naar huis. Alleen. Dan loop je het gevaar een buitenstaander te worden.
 
Weet je, dan ben je voor anderen ook een probleem. Je komt voor anderen over als een ontoegankelijk mens. Hier is natuurlijk werk voor de kerkenraden om de gemeente  daar op te wijzen. Om mensen daarin te helpen te onderwijzen hoe je leven moet als gemeente van Christus. Door dit probleem kun je ook in de kerken die je bezocht niet aarden. Lieve broeder of zuster, blijf niet naar die ander kijken. Dat die je niet opzoekt, je niet benadert, geen gedag zegt, enzovoort. Je moet nu eerst aan jezelf gaan werken. Dat is heel moeilijk. Zeker voor jou. Je hebt al zoveel tegenvallers moeten verwerken en de mensen zijn overal hetzelfde. En het helpt toch niet wat ik doe, denk je dan. Zet dat van je af. Ga zelf contacten maken. ‘Het net aan de andere zijde uitwerpen!’ Net zoals de Heere Jezus dat zei tegen de discipelen. Toen ze dat deden vingen ze heel veel.

Hoe ga je daarmee beginnen? Niet langer wachten tot er iemand contact met jou zoekt, maar zoek zelf contact. Heel moeilijk voor je, maar je zult verrast zijn hoe mensen reageren. Je hoeft geen buitenstaander te blijven hoor. Nodig iemand uit, waarvan je weet dat die persoon ook alleen is, uit. Ga naar een Bijbelstudiegroep. Een Bijbelkring, een gemeenteavond. Er is veel wat je zou kunnen doen, je zou je hulp aan kunnen bieden voor mensen die hulp nodig hebben en behalve jij zijn er meer eenzamen en mensen die zich buitenstaander voelen. Ieder mens wil vriendschap en liefde. Let op of je zulke mensen ziet en stap er op af, bijvoorbeeld na kerktijd, nodig zo iemand uit voor de koffie. Het zal een eerste keer heel moeilijk voor je zijn. Misschien krijg je zelfs een teleurstelling te verwerken. Maar toch,  probeer het gewoon. Vraag aan de Heere je te helpen. Er is een noodlijn: 5015. “Roep Mij aan in de dag van de benauwdheid, Ik zal u er uit helpen en u zult Mij eren”, Psalm 50:15. 

“Niet genoeg aan Gods liefde alleen...?” Dat is voor ieder mens zo! Een mens is eigenlijk een kuddedier. Dat zag je heel duidelijk in de achterliggende coronatijd. Mensen stierven door de eenzaamheid.

Tot slot je “verstikkende jaloezie” waar je over schrijft. Dat is zonde, maar ook een gevolg van je grote probleem. Strijd er tegen.

Ik hoop dat ik op deze manier je iets hebt kunnen aan reiken, dat niet te moeilijk voor je is, dat je helpt om je plaatsje in de gemeente te vinden. En dat de Heere er altijd is. Die weet wat jij nodig hebt. 

Hartelijke groeten en Gods zegen, 
Mw. N. J. van Dooijeweert-van der Slikke

Dit artikel is beantwoord door

N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke

• Geboortedatum:
  25-04-1942
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

109 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven