Breuk na lange vriendschap

Ik zit met het volgende: ik heb jarenlang een vriendin gehad. Ze was mijn beste vriendin. Ik kon met haar lachen en huilen. Kon haar altijd bellen en zij mij. Ook onze kinderen zijn samen opgegroeid en we deelden ook op dat vlak veel. Ik heb altijd gedacht dat deze vriendschap niet stuk kon gaan. Maar dat is het dus helaas wel.

Ik merkte dat ze begon te veranderen toen ik ernstig ziek werd. Of misschien gingen toen mijn ogen wat meer open. Ze zit namelijk al jaren in een slecht huwelijk en ze had mij heel erg nodig daarvoor, om haar ei kwijt te kunnen en advies te vragen. Dat gaf ik haar. Maar toen ik zo ziek werd kon ik het niet meer. Ik kon geen uren meer naar haar problemen luisteren. Ik kon het simpelweg niet meer opbrengen en had genoeg aan mezelf.

Ik heb God zij dank wel een erg lieve man getroffen waar ik goed mee kan praten. Eerst probeerde ik het nog wel. Ik moest een goede vriendin zijn vond ik. Maar ik liep vast. Door zware medicatie was ik mezelf niet. Erg moe en ik had ook veel pijn. Daar was weinig begrip voor vanaf haar kant. Eerst wel, maar naarmate het langer duurde kreeg ik het gevoel dat ze er klaar mee was. Erg pijnlijk voor mij. Ik had ongeveer een jaar lang alles over voor haar (daarvoor ook natuurlijk, maar minder intensief) en toen ik een luisterend oor nodig had was ze er niet. Uiteraard had ik mijn man wel, maar die had het ook zwaar met de hele situatie en zijn werk wat daarnaast ook doorging.

Toen ik een zware operatie had ondergaan was ze er niet daarna. Normaal altijd wel. Deze keer niet. Dat deed zoveel pijn. Ik zei haar dat eerlijk. Dat ik haar nodig had en toen gaf ze als antwoord dat ze de vriendschap wilde beëindigen. Ik was echt kapot van verdriet. Ze voelde als familie. En niet alleen zij. Ook haar liefste kindjes. Ik heb later nog een gesprek met haar gehad op mijn verzoek maar, dat verliep koel. Ze begreep me niet leek het. Achteraf denk ik: is ze ooit wel een goede vriendin geweest? Opeens zag ik dat ik altijd gaf maar heel weinig terugkreeg. Ook was ze in de loop der jaren vrienden verloren en dat was altijd de fout van hen. Daar twijfel ik inmiddels aan. Zij kon nooit haar eigen aandeel zien.

Na het gesprek is het contact langzaamaan verwaterd. Appjes kwamen minder en hadden geen inhoud meer. Ze ontvriendde me op Facebook. Ook dat vond ik pijnlijk. Was ik daar zelfs te min voor? Daarna heb ik haar ook niet meer geappt. Ik had het gevoel dat dit een signaal was om er definitief mee te stoppen. Maar toch... ik heb het er zó moeilijk mee. Ik droom er vaak over en met allerlei gebeurtenissen komen er herinneringen boven. Goede herinneringen.

Nu zit ik met een dilemma. Ik mis haar zo. Ik mis haar kindjes zo (en dan denk ik: mist ze die van mij niet?; dat doet misschien wel het meeste zeer!!). Eigenlijk wil ik terug naar hoe het voor mijn ziekte was. Maar kan dat? Er is veel kapot. Ze heeft eerder al met haar zus gebroken en haar kinderen niet gezien daardoor en dat vond ik toen zo raar. Maar ze bleef voet bij stuk houden dat zij fout zat en niet zijzelf en maakte het niet goed. Ik kan dit alles ook niet rijmen, want zij zegt dat ze een bekeerde vrouw is. Dit zijn toch geen vruchten van de Geest? Ik blijf ermee zitten maar durf ook niet goed contact op te nemen. Bang voor weer een afwijzing en dat vind ik zó moeilijk. Wat is wijsheid? Verwacht de Heere van mij dat ik het goedmaak? Ik vind het heel naar om in onmin met iemand te leven. Of moet ik dat zo niet zien?

Beste vriendin van...
 
Ik heb je brief een paar keer overgelezen om te ontdekken wat precies het probleem is waar je mee zit.

Om te beginnen gaat het om een vriendschapsrelatie. Dat wijst op een diepe verwevenheid met elkaar en dat is ook het geval bij echte vriendschap. De relatie met een echte vriend of vriendin is soms hechter en dieper dan die met een broer of zus. Wanneer zo’n relatie stukbreekt, doet dat pijn.

Dat is wat jij ervaart en dat is niet zomaar over. Terwijl een relatie tussen broer en zus soms hersteld kan worden (heeft dat iets met een bloedband te maken?), is mijn pastorale ervaring met breuken in vriendschapsbanden, dat die heel moeilijk gehecht worden en als het al gebeurt, dan wordt het toch nooit meer als voorheen. Aan wie ligt dat? In jullie geval kan ik daar geen oordeel over geven omdat ik daarvoor te weinig van jullie weet. Speelt jouw ziekte daarin een rol en heeft dat invloed op jouw karakter? Speelt haar slechte huwelijk daarin een rol, omdat dat alle energie van haar opvreet? Ik noem een paar dingen om je mogelijk te helpen je gedachten wat te richten en je antwoord te doen vinden op je vragen.

In elk geval ontdek ik in jouw schrijven niets waarvan ik vind dat jij iets moet goed maken. Trouwens, wat zou jij moeten goed maken, sterker nog: waarvan denk jij dat de Heere vindt dat jij dat moet goed maken?

Jij moet je afvragen: wil ik met deze vriendin wel verder. Daarbij moet jij je realiseren dat je haar niet terugkrijgt zoals het vroeger tussen jullie was. Jullie zijn veranderd, misschien wel allebei; de één door haar ziekte, de ander door haar huwelijk. Zou je elkaar kunnen waarderen zoals je nu bent? En als je dat niet ziet zitten, is het dan niet wijzer er een punt achter te zetten. Misschien moet ik wel schrijven: het te laten bij de punt die er nu in feite staat, ook al doet dat pijn en al vergeet je elkaar nooit.
 
Ik hoop dat ik je zo toch een beetje geholpen heb, al is het maar om je gedachten te richten.
 
Veel sterkte met en in alles toegewenst,
Ds. J. Westerink

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J. Westerink

• Geboortedatum:
  25-08-1939
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Urk (Maranatha)
• Status:
  Inactief

121 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven