Zondag is saai, onrustig en naar

Ik ben een vrouw van in de dertig en zit met mijn handen in het haar... Ik schaam me er enorm voor en wil in alle openheid, eerlijkheid en nederigheid de volgende situatie uitgebreid voorleggen. Al een aantal jaren vind ik de zondag een saaie, onrustige en nare dag. En weet niet meer goed hoe ik dat patroon kan ombuigen en dat is dus ook mijn vraag: hoe kan ik dit veranderen?

Zondagmorgen ga ik naar de kerk en daarna ligt met name de zondagmiddag vaak als een gapend gat voor me. Eén keer per veertien dagen heb ik op zondagavond een bijbelstudiekring. Ik heb wel eens gevraagd of dit naar de zondagmiddag kan, maar omdat de meerderheid een partner en kleine kinderen heeft is dat niet haalbaar. Ik ben vrijgezel (alleengaand), heb zelf niet de behoefte aan een huwelijk. En tegelijkertijd vind ik het moeilijk om na de kerk weer alleen naar huis te gaan en thuis te komen in een mooi maar leeg huis. Ik heb een tijdje gedacht dat ik misschien alsnog een relatie wilde maar dat niet aan mijzelf wilde toegeven, immers waarom vind ik dat alleen thuiskomen zo moeilijk? En toch is zo’n relatie niet wat ik wil.

Ik zit in een evangelische kerk. De kerkdienst zelf vind ik de laatste jaren qua prikkels best intensief. Ik ervaar de dienst als een constant ‘lekker worden gemaakt’ over geestelijke intimiteit met God. Maar ik ervaar die intimiteit tijdens en na zo’n dienst dus heel vaak niet. Sterker nog, ik voel me inhoudelijk vaak onderprikkeld en qua toeters en bellen weer overprikkeld. Hierdoor merk ik soms een cynisme in kerkzaken en zit ik ook om deze reden al sceptisch in de dienst. Uiteindelijk ben ik na de dienst aan de ene kant moe ervan en tegelijkertijd voel ik me te onrustig/gejaagd om de rest van de middag niets te doen omdat ik weet dat de hele zondag nog voor me ligt.

De zondagmiddag geeft me dermate spanning dat ik vaak al de avond ervoor (zaterdagavond) en tijdens de kerkdienst zelf me al druk maak over hoe ik de verdere zondagmiddag moet doorkomen... Met als gevolg dat ik weleens op zaterdagavond al chagrijnig/down ben vanwege de komende zondag. Soms sla ik wel een kerkdienst over. Dit in de hoop dat ik dan een andere uitkomst heb en de dag dan wat rustiger kan opstarten, maar dat is ook niet alles, net als dat ik wel eens rond heb gekeken bij een andere kerk, maar dat voelt voor nu instinctief aan als het verplaatsen van het probleem. Ik los er namelijk niet het probleem van de zondagmiddag mee op zoals ik dit nu ervaar. Tevens is het niet mijn bedoeling om de evangelische kerk te kwetsen o.i.d.

Op doordeweekse dagen heb ik een goed gevulde week waarin ik actief ben in de GGZ-sector. Mooi en geestelijk intensief werk wat ik met veel voldoening en plezier doe. Ik ben God werkelijk dankbaar dat ik dit werk mag doen. Daarnaast heb ik doordeweeks regelmatig contact met vriendinnen en familie, vind het bijvoorbeeld leuk om samen te eten. Daarom vind ik het dubbel zo zuur dat -terwijl ik de hele week anderen ondersteun om het leven weer op de rit te krijgen, zodat men zelf grip op de situatie krijgt, ik tegelijkertijd vastloop in hoe ik de zondag om kan zetten in een mooie dag.

Ook vind ik het dubbel dat ik doordeweeks wel een gevuld en sociaal leven kan hebben maar dat alle positiviteit van de week, op zondag als een kaartenhuis in elkaar stort, met als gevolg dat ik me op die dag vaak somber, verlaten, opgejaagd en uiteindelijk geradbraakt voel. Ik geloof dat de zondag weer een mooie dag kan worden. Tegelijkertijd zie ik door de bomen het bos niet meer. Ik vind het dus belangrijk om me op zondag daadwerkelijk te kunnen ontspannen en leuke dingen te doen, zodat de zondag weer een oplaadmoment is in plaats van een voor mij emotionele uitputtingsslag. Ik heb al eens geprobeerd om dan desnoods alleen te gaan wandelen of te fietsen, maar daar wordt mijn onrust alleen maar groter van. Ik heb het op zo’n moment dan werkelijk niet naar mijn zin. Het voelt immers als een moeten bij gebrek aan beter. Ik kom dan onrustig en somber thuis en het geeft een extra negatieve lading. Ik ben gewoon een gezelligheidsdier.

Ik zou het liefst op zondag net als doordeweeks wat leuks willen doen met mijn vriendinnen (koffiedrinken, maaltijd houden, samen wandelen of fietsen o.i.d.), maar het merendeel is getrouwd of heeft een relatie en ze vinden het dus fijn om de zondag met hun partner/gezin door te brengen. Iets wat ik heel goed begrijp en tegelijkertijd ook heel moeilijk vind. Door de week kan ik wel met ze afspreken, maar dan is het al druk met werk en juist in het weekend heb ik de tijd en ruimte om samen leuke dingen te doen, met als gevolg een overvolle en fijne week en zondag een gapend gat, een geestelijke krater. Soms eet ik op zondag samen met mijn moeder, dat vind ik erg leuk. Maar maak me soms al zorgen hoe dat moet als zij er ooit niet meer is. Dat ik dan helemaal in een gat val en dat ik uiteindelijk de enige alleengaande ben en dus overschiet en alleen achterblijf.

De situatie geeft me weleens het gevoel alsof ik zes dagen in de week mag genieten van het leven en die ene dag alsof ik er niet mag zijn. Het kost me enorm veel energie, zelfs zoveel dat ik er maandag nog moe van ben. Ik geloof niet dat God de zondag zo heeft bedoeld.  

Wellicht zou ik bezoekwerk bij zieken o.i.d. kunnen doen, maar omdat ik doordeweeks al geestelijk intensief werk heb, heb ik het ook nodig om gewoon gelijkwaardige contacten te hebben zonder dat gezondheidsproblematiek de leidende factor is en merk dus dat zoiets me dan helemaal niet aanspreekt, sterker nog juist weerstand oproept. Anders voelt het voor mij alsnog alsof ik op mijn werk ben en ik heb ook mijn geestelijke oplaadmomenten nodig voor de nieuwe werkweek.

Soms overweeg ik tijdens het koffiedrinken na de kerkdienst iemand te eten te vragen. Ik vind het leuk mijn huis open te stellen en tegelijkertijd ervaar ik een enorme drempel, want wat als die ander er niet op zit te wachten, wat als het niet klikt, je ongemakkelijke stiltes hebt, die ander je gaat claimen etc. Kortom. Ik weet het niet meer. Wellicht maak ik het mijzelf te moeilijk en zit het het antwoord al in mijn eigen vraag, maar klaar kom ik er niet mee. Ik hoop dat u mij antwoord kan geven. Ik verwacht geen pasklaar antwoord, maar hoop op iets waar ik mee verder kan, wat perspectief geeft.

Uw kernvraag is: “Al een aantal jaren vind ik de zondag een saaie, onrustige en nare dag. En weet niet meer goed hoe ik dat patroon kan ombuigen en dat is dus ook mijn vraag: hoe kan ik dit veranderen?” Bedankt voor deze vraag die u uitgebreid en openhartig hebt neergeschreven. Het kan zijn dat het schrijven al therapeutisch heeft gewerkt. Dat is meegenomen. Maar u hebt de vraag gesteld om feedback te krijgen. En die wil ik graag proberen te geven.  Ik schrijf wat dingen neer die al lezend bij me boven kwamen.

1. God heeft de rustdag bedoeld om van daaruit de hele week te leven. Bij u functioneert dat duidelijk niet zo. U hebt de hele week een prima leven. Maar de zondag zet de zaken juist in mineur. Dat is niet Gods bedoeling. Als u mede vanuit die invalshoek naar uw probleem kijkt, hebt u een dubbele reden om verandering te zoeken. 

2. Welke verandering zou u kunnen helpen? Misschien allereerst deze, dat u de zondag probeert te beleven vanuit de rust die God voor u heeft. Hij is uw Schepper. De beste gemeenschap, de diepste geborgenheid, de rijkste vreugde mogen we vinden als we bij Hem terecht komen. 

3. U bezoekt de kerkdienst op zondag. Maar bij alle prikkels die u er op doet, blijft uw binnenste vaak onbereikt. Probeer in de dienst vooral datgene te horen en bewaren in uw hart wat verder gaat dan emotie, uitwendige prikkels en kortdurende ervaring. En dat zal er in elke dienst toch wel zijn? Ons binnenste wordt vooral gevoed doordat we kennis opdoen over God en Zijn Woord en dat dit door de Heilige Geest in ons gaat functioneren. Vooral dieper inzicht in de persoon en het werk van Christus, de verborgen omgang met God, de rijke vruchten van kruis en opstanding en Gods weg met alles in Zijn voorzienigheid geven ons innerlijke vreugde.

4. U gaat naar een evangelische kerk. U stelt uw vraag ondertussen op Refoweb en ik zal u eerlijk zeggen dat ik als Hervormde dominee dankbaar ben voor kerkdiensten die minder gevuld zijn met emotionele prikkels en meer gericht zijn op de bevinding die vanuit het uitgelegde en toegepaste Woord van God opkomt. En twee kerkdiensten op een zondag geven sowieso een flinke vulling aan de dag. Misschien kunt u op zondagmiddag van tijd tot tijd een reformatorische kerkdienst bezoeken. 

5. U bent een gezelschapsmens en in gezelschap voelt u zich het best. Het lijkt erop dat u moeite hebt met alleen-zijn. U zou uzelf de vraag kunnen stellen: waarom heb ik zo’n moeite met alleen zijn? Zit daar ook achter dat uw contact met uzelf niet zo goed is? Dat u wat somber en negatief wordt als u alleen bent? U werkt in de GGZ en probeert anderen te helpen. Het lijkt me zinvol om voor uzelf een eerlijk antwoord op die vraag te vinden. Desnoods met behulp van een ander. 

6. U draagt zelf heel wat oplossingen aan om uw zondagen gevulder te krijgen. Maar u aarzelt om diverse redenen om ze te benutten. Besef dat u wellicht het zelf daarmee  moeilijk maakt. Verder geef ik ook in overweging: reserveer de zondagmiddag ook voor het lezen van een mooi of goed boek. Dan is een middag zo om. Uit het feit dat u zelf gemakkelijk schrijft, concludeer ik dat u in staat bent om door het schrijven van een ander ook veel te ontvangen.  

7. Maar laten we ook praktisch blijven: als u voor de zondagmiddag het fijn vindt om samen met anderen te zijn: wees er open over. Tegenover uw familieleden en vrienden en tegenover gemeenteleden. U hoeft zich niet te schamen voor het openleggen van deze zaak t.o.v. anderen. Misschien dat het ook minder spanning geeft als u uw verlangen minder krampachtig voor uzelf houdt. 

God zegene u!

Nieuw-Lekkerland,
Ds. A. de Lange

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. de Lange

• Geboortedatum:
  06-03-1960
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

193 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven