Verliefdheid voelt als afgoderij

Ik ben verliefd en verkeer in grote tweestrijd. Enerzijds is het heerlijk, het constant denken aan de desbetreffende persoon, de blijdschap als ik hem zie of er interactie is, enz. Ik denk continu aan hem. Anderzijds voel ik mij ook schuldig tegenover God, alsof ik Hem heel erg tekort doe. Ik kan toch niet steeds aan een (vergankelijk) mens denken en minder met mijn gedachten bij de eeuwige God zijn?

Is verliefdheid niet in strijd met de Wet (Gij zult de Heere uw God liefhebben, met heel uw hart, heel uw ziel en heel uw verstand)? Het voelt als een soort van afgoderij. Uiteraard bid ik om uitkomst en raad, maar wellicht kan God mij via deze weg ook voorzien van antwoord. Ik hoop dat mijn tweestrijd goed beschreven is, zodat u dit enigszins kunt begrijpen.

Beste vragenstelster,

Liefde is een gave van God. D.w.z. zeggen tot het goede. Van nature hebben we liefde tot het kwade. Dan: er is liefde tot God en liefde voor mensen. Het eerste moet de hoogste plaats in ons leven hebben. En waar genade is zal het ook de eerste plaats hebben, al is daaraan menig keer strijd verbonden. Wie vader of moeder, vrouw of kinderen liefheeft boven Mij is Mijns niet waardig, heeft de Heere Jezus gezegd. Daarmee is de toon gezet. 

Het is een mooie zaak als je in een rechte weg (dat neem ik nu maar even aan) iemand liefhebt. Daar is niets mis mee. Dat is ook een gave van God. Daaraan mag je ook toegeven. Maar je mag er (zoals je zelf al schrijft) geen afgoderij van maken. God moet Zijn eerste plaats behouden. Dat is geen verlies maar winst. Dat maakt de liefde tot mensen alleen maar mooier als het er mag zijn vanuit de liefde tot God. Dan erken je ook dat Hij het was die je geliefde op je weg bracht. Dan mag je ook vragen of het weerklank mag vinden bij de andere (dat is ook een gave van God). Dan mag het ook je verlangen zijn om samen de Heere te vrezen (dat is toch jullie doel hoop ik). Zouden we dan God uit het oog verliezen die ons samenbrengt en dit alles wil bewerken? Nee, dan zullen we Hem des te meer verheerlijken. En vanuit de overgave aan Hem onze levensgezel zoeken en liefhebben. Geen groter liefde dan zo lief te mogen hebben.

Wanneer het geloof werkzaam is mogen we ondervinden dat onze zonde vergeven, onze schuld betaald en onze straf gedragen is. Dat niets ons zal scheiden van de liefde van Christus. Dat gaat aardse liefde ver te boven. Aan aardse betrekkingen komt een eind, maar de liefde van Christus blijft eeuwig. Wat aardse mensen voor ons kunnen betekenen verbleekt bij wat Christus voor ons gedaan heeft. Laten wij dat meer en meer overdenken, opdat niets en niemand zich tussen Hem en onze ziel zal kunnen stellen. Daar moet trouwens tegen gewaakt worden in elk opzicht. Want niet alleen onze geliefden maar ook andere zaken kunnen zo gemakkelijk ons hart in beslag nemen, zodat er scheiding komt tussen Christus en ons hart en de gemeenschap met God taant. 

Maak dus deze zaak tot je voortdurende gebedsonderwerp. Waakt en bidt. Houdt je des te meer bezig met de dingen van Gods koninkrijk. Overdenk wie Christus voor je wil zijn (ik hoop dat je Hem kennen mag en anders: zoek Hem te leren kennen). Hoe meer je daarin bezig bent hoe meer de Heere daarvoor je hart los maakt van een ongezonde liefde tot aardse dingen en mensen. En hoe meer je hart en mond en leven gericht zullen worden op Hem. Daar is je geliefde alleen maar goed mee. Zo zal het zuivere liefde zijn. dat wens ik je van harte toe.

Je ds. A. Kot

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Kot

• Geboortedatum:
  25-12-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Huizen
• Status:
  Actief

79 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven