Herstel van Godsbeeld en vertrouwen

Hoe weet ik dat God te vertrouwen is en hoe durf ik Hem te vertrouwen? Het is zo'n tweestrijd van binnen! Aan de ene kant zou ik niets liever dan willen dan alles overgeven en aan de voeten van de Heere neerleggen en bid ik ook of ik Zijn vrede mag ervaren. Dat lijkt me het rijkste en alleen dat kan de leegte van mijn hart vullen. Aan de andere kant is er boosheid, opstand, teleurstelling, het niet willen buigen, angst om afgewezen te worden.

Moeite met vertrouwen speelt al mijn hele leven. In mijn jeugd was de zondag een serieuze dag. Die dag was heel ernstig. Thuis werd er helaas nooit over de preek nagepraat en ook op vragen wat iemand raakte, kreeg je geen antwoord. Van maandag tot zaterdag was er weinig meer te merken van de ernst. Vader was veel weg, had regelmatig losse handen en hadden mijn ouders regelmatig (erge) ruzie. Moeder was lief, maar had weinig oog voor hoe je je als kind voelde. De ruzies zijn nu over, maar soms heerst er ronduit een kille sfeer bij hen in huis. Als er huisbezoek was, waren mijn ouders erg emotioneel. Maar ze zeiden bijvoorbeeld ook: “Ja, dit of dat heb ik nog nooit aan mijn man/vrouw verteld maar ik beleef...” en dan kwamen er persoonlijke dingen. Als kind gaf me dat een onveilig gevoel. Blijkbaar ging je op huisbezoek dingen zeggen die je niet deelt als ouders onder elkaar? En die dingen kon ik dus ook niet rijmen met het gedrag van doordeweeks. Daardoor kreeg ik als kind al jong een hekel aan huisbezoeken en avondmaalsdiensten.

Heel voorzichtig heb ik eens geprobeerd mijn worsteling met een ouderling te bespreken. Dat gesprek liep voor mij op een grote teleurstelling uit. Ik moest respect hebben voor mijn ouders, ik snapte hun worsteling in het geloof niet en hij kon zich niet voorstellen dat mijn ouders zo deden. We waren een keurig kerkgezin...

Ik kreeg al vroeg een relatie. Er zijn veel mooie momenten geweest, maar ik ben ook mishandeld. Even later werd er dan weer mooi gebeden. Overigens is die relatie al een poosje uit nu, maar het heeft niet bijgedragen aan een positief beeld van de kerk voor mij. Als ik soms mensen spreek die goed spreken over de Heere, zou ik dat ook graag kennen. Tegelijk voel ik weerstand. Als het zo moet, laat dan maar zitten. Aan de andere kant kan ik de kerk ook niet loslaten. Er is iets dat trekt, maar ik kan niet benoemen wat het is.

Nu nog steeds heb ik moeite om mensen te vertrouwen. Ik trek me het liefste terug, ga nieuw contact uit de weg en ga mijn eigen gang. Ik heb daar al regelmatig hulp voor gehad bij een christelijke instelling, maar als het dan ging over Godsbeeld en vertrouwen werd ik terugverwezen naar de kerkenraad. Dat viel immers onder pastorale hulpverlening. Ik heb geprobeerd om mensen in vertrouwen te nemen, maar als ze mijn verhaal horen dan kijken ze me vreemd aan. “Jij, in jullie gezin?” Ik voel me vaak gewogen, gewogen en niet goed bevonden. Hoe kan ik de Heere leren vertrouwen en een relatie met Hem krijgen? 

Noodkreet van een jongvolwassene.

Beste worstelaar,

Dank voor je uitgebreide vraag die begint met: “Hoe weet ik dat God te vertrouwen is en hoe durf ik Hem te vertrouwen?” en die eindigt met: “Hoe kan ik de Heere leren vertrouwen en een relatie met Hem krijgen?” met daartussen een aangrijpend getuigenis hoe je het vertrouwen in mensen stukje bij beetje bent verloren en (en dat vul ik nu even tussen de regels in) omdat het hier mensen betreft die de Heere (willen) dienen, heb je daardoor moeite om de kerk te ervaren als een vertrouwde, veilige omgeving en vraag je je af of je de God die in de kerk wordt verkondigd dan wèl kunt vertrouwen.
 
Toch schrijf je: “Ik zou niets liever willen dan alles overgeven en aan de voeten van de Heere neerleggen en ik bid ook of ik Zijn vrede mag ervaren. Dat lijkt me het rijkste en alleen dat kan de leegte van mijn hart vullen. Aan de andere kant is er boosheid, opstand, teleurstelling, het niet willen buigen, angst om afgewezen te worden.”

Een geweldige tweestrijd, een worsteling is er in je leven. Soms heb je zelfs zo’n weerstand, dat je denkt: als het zo moet, laat dan maar zitten. Tegelijkertijd is er in je leven iets wat trekt, iets wat je niet kunt benoemen.   

Een vraag als deze roept bij mij enorm veel vragen op, die ik je zou willen stellen, maar die ik in een schriftelijke beantwoording niet kan stellen. Ik moet het doen met wat je me hebt geschreven. Ik wil kort een poging doen, puntsgewijs.

1. Je voelt je afgewezen en veroordeeld. Mag ik je er daarom op wijzen dat de Heere nu juist het verstotene zoekt? Er zijn heel veel passages in de Bijbel die daarop wijzen; ik aarzel wat om daaruit te citeren, omdat je die teksten wel in zijn verband moet laten staan, maar een wil ik er uitlichten: Ezechiël 34:16: “Het verlorene zal Ik zoeken, en het weggedrevene zal Ik wederbrengen, en het gebrokene zal Ik verbinden, en het kranke zal Ik sterken; maar het vette en het sterke zal Ik verdelgen, Ik zal ze weiden met oordeel.” Mocht je denken, ik ben van alle mensen in mijn omgeving verlaten; de Heere zegt, “wie tot Mij komt zal Ik geenszins uitwerpen” (Joh 6:37). Die God, daar kun je van opaan!

2. Je bent teleurgesteld in mensen. Althans, zo ervaar je het. En dat is echt. Zo echt, dat je daardoor beschadigd bent. Je trekt je het liefste terug en je gaat nieuwe contacten uit de weg. Ook kleur je heel veel signalen van anderen op een negatieve manier in. Je voelt je je gewogen en niet goed bevonden. Dat gevoel is echt, maar bedenk wel dat jij daarbij ook heel wat kunt veronderstellen wat niet zo is of wat niet zo hoeft te zijn. Ik denk dat jouw omgeving veel positiever over jou denkt dan je hier nu schrijft.

3. Je teleurstelling in mensen heeft je Godsbeeld en je kijk op de kerk negatief beïnvloed. Doordat je vader op een of andere manier niet in staat is geweest die vader voor je te zijn die hij hoorde te zijn, krijg jij waarschijnlijk geen warme gevoelens als God als een liefdevolle Vader wordt aangeduid. Net als hierboven bij punt 2 moet ik hier zeggen dat je waarschijnlijk God en de kerk ‘beoordeelt’ op verkeerde conclusies die je uit je negatieve ervaringen trekt. Als Abraham -een kind van God- liegt uit angst voor zijn leven over zijn vrouw Sarai betekent dat, dat God niet op Zijn woord te vertrouwen is? Als David  -een kind van God- een man doodt wiens vrouw hij zwanger heeft gemaakt betekent dat, dat God schuldig is aan ontrouw en moord? Wat wil ik met deze twee voorbeelden laten zien? Mensen -en ook kinderen van God- zijn zondaren. Er is niemand die goed is. Er is er Eén, Die eeuwig en volmaakt goed is, en dat is God Zelf. “Kan ook een vrouw haar zuigeling vergeten, dat zij zich niet ontferme over den zoon haars buiks? Ofschoon deze vergate, zo zal Ik toch u niet vergeten” (Jesaja 49:15). Heb toch geen harde gedachten van God!

4. Weet je waar ik zo blij van word in je vraag? Dat je, ondanks alle moedbenemende ervaringen en teleurstellingen, boosheid en weerstand, God en de kerk toch niet los kunt laten. Er is iets in je leven wat trekt, iets wat je niet kunt benoemen. Wat zou dat toch zijn, wat trekt? Mag ik dan denken aan het eerste deel van Johannes 6:37, wat ik weg heb gelaten bij het citaat hierboven? “Al wat Mij de Vader geeft, zal tot Mij komen”; en: “Niemand kan tot Mij komen, tenzij dat de Vader, Die Mij gezonden heeft, hem trekke” (Johannes 6:44). Is het juist geen bewijs van Gods genadige trouw, dat Hij je trekt? Ondanks de vele malen dat jij eraan dacht: voor mij hoeft het niet meer? Dat Hij die onrust in je leven geeft met het verlangen om Hem te mogen kennen en dienen? Leg dat nu eens voor de Heere neer met de bede uit Hooglied 1:4: “Trek mij, wij zullen U nalopen! De Koning heeft mij gebracht in Zijn binnenkameren; wij zullen ons verheugen en in U verblijden; wij zullen Uw uitnemende liefde vermelden, meer dan den wijn; de oprechten hebben U lief.” Vertrouwen in God heeft voor mij ook alles te maken met bewondering. Overdenk de wonderlijke daden des Heeren. Ik geloof in God de Vader, de Almachtige Schepper van hemel en aarde! De wonderen die de Heere in Israel heeft gedaan, het wonder, dat de Heere uit pure zondaarsliefde Zijn Zoon naar deze aarde heeft gezonden om Zichzelf te geven in de plaats van Godverlaters! Wat een wonder van Goddelijke genade en liefde! Overdenk de wonderlijke werken Gods en je vertrouwen in Hem zal toenemen.

5. Het is goed dat je professionele hulp gezocht hebt voor je beschadigd vertrouwen in mensen. Je komt uit een gezinscultuur waar met elkaar praten niet de best ontwikkelde vaardigheid is. Overigens denk ik wel (en ook dat lees ik tussen de regels door) dat je ouders, ondanks hun gebreken, ruzies en laakbaar gedrag op hun manier van je houden. In die zin begrijp ik de opmerking van je ouderling waarin hij voor je ouders opkomt. Maar ook het “houden van” kan door allerlei omstandigheden zo beschadigd zijn dat het niet leidt tot warmte en vreugde, maar tot kilheid en verdriet. Mensen die van elkaar houden kunnen elkaar vaak meer pijn doen dan mensen die niet van elkaar houden.

6. Om aan het herstel van je Godsbeeld en Godsvertrouwen te werken zou het inderdaad goed zijn als je hiervoor pastorale hulp kunt ontvangen. Ik vind het verdrietig te lezen dat je ook hierin een teleurstellende ervaring hebt. Ik hecht eraan om je ouderling en je kerkenraad niet te snel af te vallen; toch herken ik wel wat je hierover schrijft als een valkuil in het pastoraat! Laat ik mijzelf er maar eerlijk bij insluiten en erkennen dat wij in het pastoraat vaak de neiging hebben om te snel te gaan: niet goed doorvragen en onvoldoende luisteren en vaak te snel met onze eigen invulling te komen. Zoals destijds de discipelen de kinderen wilden weren van de Heere Jezus, zo kunnen ook nu ambtsdragers in de weg staan in plaats van een wegwijzer naar Jezus te zijn. Misschien is het de moeite waard om met je ouderling een tweede maal over je vraag te spreken, waarbij je vooraf deze vraag en mijn antwoord laat lezen. Ik heb een voorzichtige poging gedaan hierboven, maar beter zul je deze vragen in een persoonlijk pastoraal gesprek kunnen bespreken.

7. God leert Zich kennen door Zijn eigen Woord. Meet Hem niet af op wat je in mensen vindt (of juist niet vindt). Psalm 146:3-6: “Vertrouwt niet op prinsen, op des mensen kind, bij hetwelk geen heil is. Zijn geest gaat uit, hij keert wederom tot zijn aarde; te dienzelfden dage vergaan zijn aanslagen. Welgelukzalig is hij, die den God Jakobs tot zijn Hulp heeft, wiens verwachting op den HEERE, zijn God is; Die den hemel en de aarde gemaakt heeft, de zee en al wat in dezelve is; Die trouwe houdt in der eeuwigheid.” Houd God aan Zijn eigen Woord en dan zul je merken dat Hij betrouwbaar is: Hij houdt de trouw tot in de eeuwigheid! Daniël vindt opening in zijn gebed (Daniël 9) nadat hij de profetie van het einde van de ballingschap in Jeremia 29:10 (en verder) heeft gelezen. Lees deze Bijbelgedeelten eens en merk op hoe Daniël (een van de weinige kinderen van God van wie wij geen zonden in de Bijbel beschreven zien) zich verootmoedigt voor God en Hem houdt aan Zijn eigen beloften. Ik raad je aan zo je Bijbel te leren lezen en God als het ware heilig te herinneren aan Zijn eigen Woord. “Dan zult gij Mij aanroepen, en henengaan, en tot Mij bidden; en Ik zal naar u horen”, Jeremia 29:12.
 
Er zou nog veel meer te zeggen zijn, maar hier wil ik het nu bij laten. Kom gerust met een aanvullende vraag als je daar aanleiding toe ziet!

Gode bevolen!
J. P. van den Brink

Dit artikel is beantwoord door

J.P. van den Brink

• Geboortedatum:
  10-06-1960
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Eindhoven
• Status:
  Inactief

80 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven