Vriendin steeds afwijzender tegenover traditionele kerken

Ik heb al zo'n acht jaar (vanaf de middelbare school) een heel goede vriendin. We hadden altijd een erg leuk contact en konden uren lang met elkaar kletsen. Toch gaat het de laatste tijd niet zo goed. Vroeger ging zij net als ik naar de N.H.-kerk, maar al snel begon zij zich af te zetten tegen haar kerk. We hebben hier altijd goede gesprekken over gehad. Uiteindelijk heeft zij gekozen voor een pinkstergemeente. Hier zit ze nu al een aantal jaren en ze voelt zich daar heel goed thuis.

Ze wordt alleen steeds afwijzender tegenover traditionele kerken en hun leer. De toon van onze gesprekken wordt wat dat betreft steeds harder en heftiger. Ik merk bij mezelf dat ik probeer om het onderwerp "geloven en de kerk" zo veel mogelijk te vermijden, omdat dergelijke gesprekken steeds leiden tot irritaties en ik niet het gevoel heb dat ze mijn mening en visie respecteert. Hier heb ik veel moeite mee en soms heb ik het gevoel dat ze expres over dergelijke onderwerpen begint om mij uit te dagen ofzo. In deze discussies staan we gewoon mijlenver uit elkaar en ik vind dan ook dat we wat dat betreft dergelijke (uiteindelijk niet de belangrijkste) punten m.b.t. geloven beter kunnen mijden.

Aan de andere kant vind ik het weer heel jammer dat ik met deze vriendin niet kan praten over het geloof, terwijl het in ons leven allebei een belangrijke plek inneemt! Ik vind het erg moeilijk dat juist geloven onze vriendschap zo kwetsbaar maakt en ik heb het gevoel dat ik God hiermee heel veel pijn doe! Hoe kijkt u hier tegenaan en hoe kan ik het beste met deze situatie omgaan?

Het is heel verdrietig wanneer je altijd een hele goed contact hebt gehad met iemand en dit contact door een verschillende visie over geloofszaken onder druk komt te staan. Zo kan het ten dele in ons verstaan van de Heilige Schrift en de gebrokenheid in de kerk zelfs voor vriendschappen ingrijpende gevolgen hebben. Het is een werkelijkheid waaraan je alleen maar kunt lijden zoals je in je vraag ook laat merken. Uiteraard is het dan wel belangrijk hoe je daar dan vervolgens zelf mee omgaat. Door met dergelijke verschillen op een verkeerde manier om te gaan, kun je het gemakkelijk nog erger maken dan het op zich al is. En dat dreigt in jullie vriendschap steeds meer aan de orde te zijn.

Jij wilt van jouw kant het jouwe doen om de band zo goed mogelijk te houden en dat is te waarderen. Je mag echter op dit punt ook wel wat van je vriendin verwachten. Je geeft in je schrijven aan het respect voor jouw standpunt nogal eens te missen en als ik je verhaal lees, denk ik terecht. In een vriendschap mag toch verwacht worden dat dit respect van beide kanten betracht wordt. Als toch iets kenmerkend is voor een vriendschap dan is het wederzijds respect. Ook al ben je het niet met elkaar eens, dan mag je toch verwachten dat er op zijn minst respectvol met je standpunt wordt omgegaan.

Het lijkt wel alsof je vriendin elke keer weer tegenover jou zich moet rechtvaardigen voor de stap die zij in het verleden gedaan heeft. Jij bent gebleven wat je was, maar zij niet. Dus zij heeft allereerst wat uit te leggen. Zelfs zou je kunnen denken dat zij wellicht juist vanwege de heftigheid waarmee nogal eens gereageerd wordt, toch niet zo zeker is van haar zaak. Uiteraard kan ik dat moeilijk beoordelen, aangezien ik natuurlijk niet weet over wie het gaat. Opmerkelijk is het in ieder geval wel. In ieder geval kan zij het maar heel moeilijk accepteren dat jij nog steeds van harte de reformatorische overtuiging bent toegedaan. De heftigheid waarmee gereageerd wordt verraadt een ongeestelijke houding. Hetzelfde geldt van pogingen je uit te dagen. Probeer dergelijke dingen zelf in ieder geval zoveel mogelijk te vermijden. Dan gaan de hakken immers alleen maar meer in het zand en worden steeds meer de stellingen betrokken van waaruit je elkaar met kritiek beschiet. En dat helpt zeker niet verder.

Mijn advies is om de zaak proberen bespreekbaar te maken. Over de inhoud praten jullie nogal eens met elkaar. Zou het niet mogelijk zijn eens te praten met elkaar over hoe je dat dan doet? En zeg dan ook eerlijk wat je dwars zit. Laat maar duidelijk merken dat je bang bent dat anders de vriendschap er onder zal gaan lijden en het wellicht op een gegeven moment tot een breuk zou komen en je dat juist niet wilt, omdat je veel waarde hecht aan je vriendschap. Bevraag haar er maar eerlijk op waarom ze vaak heftig reageert als jullie het niet met elkaar eens zijn. Laat je er niet toe verleiden om inhoudelijk op allerlei zaken in te gaan. Beperk het echt tot de wijze van praten.

In een later stadium van het gesprek kun je haar er aan herinneren dat toch ook zij voor het eerst met de boodschap van het evangelie in aanraking kwam in de kerk die ze inmiddels verlaten heeft en of het daarom wel helemaal eerlijk is zo negatief te doen over de kerk die zij heeft verlaten. In een hervormde gemeente mag het dan verre van volmaakt zijn, het geldt van de gemeente waartoe zij behoort toch net zo goed. Zou dat besef al niet bescheiden moeten maken? Laat haar maar eens eerlijk de vraag onder ogen zien of het terecht is dat zij altijd zo kritisch is. Ze leeft veel te veel in de reactie. Zou dat het zijn wat de Heere van haar vraagt? Doet ze uiteindelijk de Heere niet te kort door het werk van God in een in haar ogen traditionele kerk zo te negeren? Het zijn enkele gezichtspunten die in een dergelijk gesprek aan de orde kunnen komen.

Je begrijpt in ieder geval er wel uit dat je proberen moet de houding van waaruit zij praat eerlijk te bespreken met elkaar. Stel jezelf daarin ook kwetsbaar op. En als bij jou actie ook meer dan eens tot een felle reactie heeft geleid, zeg ook dat eerlijk. Wellicht moet je dat als insteek van het gesprek kiezen zodat zij zich niet meteen aangevallen voelt. Dat is, begrijp ik uit het schrijven, nogal gauw aan de orde. Uiteraard is het van het grootste belang dat je een dergelijk gesprek biddend ingaat. En dan mag het gebed of de Heere een wacht voor je lippen wil zetten daarin wel een heel voorname plaats innemen. Wellicht kan dat de lucht zuiveren.

Tenslotte mag ook duidelijk zijn dat het voor het goed houden van een vriendschap de bereidheid daartoe nodig is van beide kanten. Je vriendin mag van jou niet verwachten dat je om de vriendschap goed te houden afbreuk doet aan je reformatorische overtuiging. Dan zou je naar mijn mening een wel erg hoge prijs betalen voor de instandhouding van de vriendschap. Al gelooft ze dat dan op dit moment wellicht niet, het zou heel goed kunnen zijn dat je haar juist met die overtuiging -vanwege haar Bijbelse gehalte- in de toekomst nog menige dienst kan bewijzen. Bij de leer van de pinkstergemeenten zijn in het licht van de Schrift immers heel veel kritische vragen te stellen en je vriendin kan er alleen maar bij gebaat zijn dat haar de ogen daarvoor geopend worden. Daar is het nu nog ver bij vandaan.

Voor nu geldt in ieder geval: Als zij jou in jouw overtuiging niet wil accepteren en het tot een breuk zou komen, is dat niet jouw maar haar verantwoordelijkheid en hoef je jezelf daarover niet schuldig te voelen. Een vriendschap vraag altijd inzet van twee kanten!

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Peet

• Geboortedatum:
  15-01-1964
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Sliedrecht (Eben-Haëzer)
• Status:
  Actief

105 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven