Schoonfamilie stelt flinke eisen

Wij zitten met een probleem dat gaat over onze zoon (mijn stiefzoon) en zijn zogenaamde vriendin die uit een Hervormde gemeente komt. Omdat onze zoon haar vader heeft tegengesproken en zich niet genoeg in haar manier van beleven mee leeft, mag hij niet meer bij haar thuis komen, maar ze gaan toch in het geniep met elkaar om.

Wij komen uit de Hervormde kerk en geloven dat onze kinderen bij Gods verbond horen ondanks dat onze zoon er zich niet zo mee bezig houdt omdat hij zijn echte moeder op jonge leeftijd verloren is. Zij is jong gestorven en hij heeft er na zo vele jaren nog zo’n verdriet om en is zo boos op God dat hij met hard werken zijn pijn verbijt.

Nu moet hij van haar familie eerst een Alphacursus volgen en een baard laten staan. Zij neemt hem niet zoals hij is. Bij de doop van haar neefjes/nichtjes mocht hij er ook niet bij zijn! Pas als hij aan hun voorwaarden voldoet, mag hij weer ‘meedoen’. Ze hadden eerst al een half jaar stiekem verkering en daarna kwam hij bij hen thuis. Nog geen half jaar later werd hem de toegang tot hun huis ontzegd. Hij moest maar rekening houden met haar en hun manier van leven.

Nu weer een klein half jaar verder kruipt hij zowat voor haar en doet er zowat alles aan om haar niet kwijt te raken, maar nog steeds is het voor hen niet goed genoeg. Wat zijn dat nou voor christenen? Gods Heilige Geest overtuigt toch iemand? “Mijn genade is u genoeg.” Dat geldt ook toch voor onze zoon? Dit is toch geen echte liefde? Wat vindt u er van?

Beste (stief)moeder,

Wat een lastig parket voor uw stiefzoon! Hij wil graag met het meisje een relatie opbouwen, maar wordt tegengehouden door haar familie. Dát is in het kort uw verhaal. Op welke gronden de familie van haar uw zoon dwarszit is een ander verhaal en getuigt niet van een liefdevolle christelijke houding. Dat is helemaal waar, maar voor mijn antwoord niet echt relevant omdat het niet uw vraag is hóé de familie zich zou kunnen opstellen en gedragen. Het gaat nú om úw gezin, mét uw stiefzoon. Niet over teksten als de door u aangehaalde “Mijn genade is u genoeg” (wat op zich een mooie geloofsbelijdenis is, zeker!). 

Uw stiefzoon zal voor zìchzelf moeten uitmaken óf hij daadwerkelijk een toekomst met het meisje voor zich ziet. Het ís nu al een weg vol obstakels, en dat zal niet anders worden tenzíj hij echt gaat (én blijft!) kruipen voor alles wat haar familie van hem vraagt. U schrijft over de jongeman, dat hij al een hele geschiedenis met zich meedraagt door het overlijden van zijn eigen moeder, die hij door hard te werken ‘wegduwt’. Misschien is het goed voor hem dat hij húlp zoekt in plaats van alleen maar pijn weg te duwen. Verdriet en gevoelens van rouw zijn normaal bij een overlijden, maar dat gegeven dient wel verweven te worden in het huidige leven, wat soms niet vanzelf gaat! Hoe is de relatie met zijn vader, kan zoonlief met hem praten? Of is een gesprek met u mogelijk, waarbij u klankbord bent zónder een oordeel te hebben over hem of over het meisje en haar familie? Pas dán kunt u uw zoon tot steun zijn en hem (later) eventueel adviseren in de houding die hij zou kunnen aannemen.

Zoals ik nu in uw brief lees, maakt u zich zorgen. Terecht, maar het eigenlijke probléém (de omgang met het meisje en haar familie) is niet dat van ú, maar van de jongen en het meisje. Leg uw zorgen in gebed voor aan onze hemelse Vader en sta open voor het verhaal van uw zoon. Om zó voor hem tot zegen te kunnen zijn. Nogmaals: dat is door niet te oordelen, maar door er te zijn, te steunen en lief te hebben!

Ik wens u allemaal het allerbeste toe!
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1499 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven